Het zalig falen, met Splinter Chabot

De 24-jarige Splinter Chabot is een duizendpoot, en dan ook nog een bijzonder kleurrijk exemplaar. Zo was hij van 2017 tot 2019 voorzitter van de liberale jongerenvereniging JOVD en presenteerde hij het tv-programma ‘Splinter, in de politiek’. En onlangs debuteerde de jonge Chabot als schrijver met zijn roman ‘Confettiregen’. Dit alles combineert hij, immer lachend, met een studie politicologie.  

Alles lijkt je voor de wind te gaan Splinter, is dat zo? 

“Ik heb me in de aanloop naar dit interview wel afgevraagd op welke momenten ik heb gefaald. Het klinkt zo groot, falen. Ik heb geen bedrijf gehad dat failliet ging, ik ben nooit van iets beticht, heb geen rechtszaken aan mijn broek gehad.” 

Kortom... 

“Nou ik ben ook niet perfect, dat is niemand. Er zijn genoeg dingen die ik niet handig of niet goed heb gedaan. Maar dat is het mooie aan ons geheugen hè, het werkt selectief. Dus die momenten heb niet meteen paraat, haha."

"In algemene zin kan ik stellen dat ik rampzalig ben met deadlines. Maar het échte falen schuilt voor mijn gevoel meer in de angst om te falen. Die is zo groot en hangt samen met zoveel twijfel. Als mij wordt gevraagd om iets te doen, valt de twijfel vaak als een tsunami over me heen. Dat komt doordat de angst om onderuit te gaan dan overheerst. Ik wil me helemaal niet meer door die onzekerheid laten leiden, dus daarom dwing ik mezelf steeds vaker – of bijna altijd – om ja te zeggen. Ook al wil ik liever niet."

Waar komt die angst voor het falen of het uitglijden vandaan denk je?

"Die komt vaak voort uit je eigen ervaringen. Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik in groep 3 plakoorbellen kreeg voor mijn verjaardag. Zilveren, daar had ik om gevraagd. Op de dag zelf deed ik ze trots op naar school, en ik vond het prachtig. Vol in de aandacht natuurlijk, op de stoel staan en toegezongen worden."

"Maar toen ik in de grote pauze naar buiten ging, viel het me op dat de oudere jongens op school naar me wezen. Ik dacht eerst bij mezelf: waar kijken ze nou naar? En zij maar lachen en roepen. Uiteindelijk kreeg ik door dat het over die oorbellen ging. Dat leerde mij wel iets op dat moment. Het liet me zien dat je als jongen niet wordt geacht oorbellen te dragen."

Dus dan doe je het niet meer?

"Op dat moment heb ik me aan dat gevoel overgegeven. Ik wilde de oorbellen zelf niet meer dragen en heb ze weggegeven aan een ouder meisje op school. Grappig genoeg voelde het jaren later weer een beetje zo, toen ik mijn zilveren ringen ging dragen. Die vallen ook op bij mensen, ze kijken ernaar. Maar toen besloot ik me er niets van aan te trekken. Ik vind het mooi.

Later heb ik wel geleerd dat de onzekerheid of de buikpijn het ook dubbel en dwars waard kan zijn. Dat je er soms doorheen moet beuken."

Hoe kwam je daarachter?

"Dat is niet een les die in één keer tot je komt, maar op meerdere momenten. Ik heb bijvoorbeeld van mijn 6e tot mijn 18e vioolles gehad. En soms deed ik mee aan parcours en wedstrijden. Ik was dan altijd megazenuwachtig als zo'n optreden eraan kwam. De hele dag buikpijn, kotsmisselijk en maar denken: waarom doe ik dit? Eenmaal op het podium had ik vaak zoveel adrenaline in mijn lijf dat mijn been onophoudelijk trilde. Máár, na de eerste noot kwam er rust over me heen. En dan ging het stuk zelf vaak heel erg goed."

"Uiteindelijk heb ik er zelfs een paar keer een prijs mee gewonnen. Dat is natuurlijk heel leuk, en om dát moment mee te maken, moet je het wel doen. Ik heb twaalf jaar met plezier viool gespeeld, doordat ik uiteindelijk de eerste stap durfde te nemen.  

Hetzelfde geldt voor de persiflages die ik op de middelbare school deed. Ik heb vanaf de brugklas sketches opgevoerd waarin ik onze conrector mevrouw Vlieger imiteerde, inclusief jurk en panty. Ik kreeg op die dagen nog geen boterham met kaas door mijn keel. Maar op het moment dat het goed ging, gaf het me vleugels. Dat had ik nooit willen missen, dat gevoel maakt alle twijfels en misselijkheid de moeite waard."

"Dat neemt niet weg dat er onzekerheid blijft, en dat mag ook. Ik twijfel nu ook nog steeds als jongvolwassene. Maar als je de sleutel in het slot steekt, mag de twijfel er nooit voor zorgen dat je de deur op slot draait. Je kan 'm best wat voorzichtiger draaien om niets te forceren, maar uiteindelijk gaat het slot wel open."

Is het slot dichtdraaien dan een vorm van falen?

"Het toegeven aan de angst voor het falen, is het grootste falen ooit. In mijn boek schrijf ik ook over het moment dat ik voor het eerst verliefd werd. Op een jongen die zelf niet op jongens viel. Op dat moment faal je in de liefde, maar het leert je ook heel veel over liefde. Hetzelfde geldt overigens voor het schrijven van dat boek. Daarvan dacht ik ook: durf ik dit wel? Zit iemand hierop te wachten? Maar mijn les is dat je iets nooit niét moet doen alleen omdat je onzeker bent.

Als ik had toegegeven aan alle angst en onzekerheid, dan zou ik nu nog in foetushouding op bed liggen. Zonde, want dan huppel je niet, je ligt stil. Dat heb ik ook geleerd van die onbeantwoorde liefde, die toch wel als mislukken voelde. Het maakte me zo onzeker dat ik niet uit wilde gaan of op de plekken wilde komen, waar iedereen was. Ik zei steeds: 'Dat komt wel, ik ga de volgende keer wel mee'. Maar als je dat lang genoeg blijft zeggen, dan komt 'ie op een gegeven moment niet meer. Nu kan ik zeggen dat die volgende keer niet is gekomen, en die tijd krijg ik niet meer terug. Achteraf heb ik meer gefaald door onder te duiken, dan door verliefd te worden op iemand die niet hetzelfde voor mij voelde."

Heb je daar spijt van?

"Laat ik vooropstellen dat ik een geweldige middelbareschooltijd heb gehad, maar die worsteling ernaast was er wel. Het is best jammer dat ik daarom bepaalde dingen niet heb gedaan, of minder heb gedaan. Door het schoolplein te vermijden en niet meer uit te gaan."

"Gelukkig had ik mijn geweldige vriendinnenleger; in de ogen van mijn vriendinnen kon ik niet falen. Maar ik weet nog wel dat jongens en meisjes gescheiden gymles kregen op de middelbare school. Dat was allesomvattend voor mij, als een grijze wolk die alle kleur wegzuigt. Daarom ben ik op een gegeven moment gestopt met gym - en daar heb ik geen spijt van. In sommige gevallen is nee zeggen de enige keuze."

Dat klinkt toch wel als een worsteling...

"Falen is onlosmakelijk verbonden met de angst dat je teleurstelt. Daar maakte ik me ook wel zorgen om op de middelbare school. Ik voelde dat ik gedwongen 'anders' was, in plaats van gekozen anders. Dat lijkt voor je omgeving misschien niet het geval, maar voelt intern wel zo. Door mijn vriendinnen ben ik erachter gekomen dat jezelf zijn niet hetzelfde is als falen, het is prima om anders te zijn dan anderen."

"Maar je gevoel vanbinnen verandert niet van de ene op de andere dag. Hoeveel liefde je ook krijgt van je omgeving. Ik ging me thuis bijvoorbeeld steeds meer afzonderen. Alsof mijn woorden op waren, want het laatste dat ik moest vertellen, durfde ik niet te zeggen. Dus ik ging in een soort stiltestaking. Ik weet nog dat een van mijn vriendinnen op een gegeven moment zei: 'Je moet jezelf accepteren'."

Is dat volledig gelukt?

"Het lukt me nog steeds niet altijd, ook al wil ik dat liever niet toegeven. Soms hou ik nog de boot af omdat mijn angst of onzekerheid op dat moment aan de knoppen zit. Dat voelt dan veiliger. Maar het is schijnveiligheid, dus dan probeer ik aan vroeger te denken, een viooloptreden of mijn persiflage van de conrector en dan weet ik wel weer: ook als je ergens tegenop ziet, kan het alsnog goed gaan. Het dwingt je bijna altijd tot vernieuwing of verdieping."

Geldt dat ook voor je boek? Daarin stel je je ontzettend kwetsbaar op.

"Veel mensen linken kwetsbaarheid aan zwakte, of makkelijker kunnen falen. Ik zie kwetsbaarheid een beetje als een bokswedstrijd zonder harnas: je voelt de klappen meteen en houdt er meer blauwe plekken aan over. Maar je kunt je wel vrijer bewegen. En als iemand negatief reageert op mijn kwetsbaarheid, voelt het niet alsof ik faal.

En het is helemaal niet gek om alles open te gooien, het geeft je lucht. Natuurlijk was ik bang dat de jongen op wie ik vroeger verliefd was het zou lezen. Maar nu is het allemaal zover en ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld. Iedereen heeft vleugels, maar nu durf ik ze ook echt te gebruiken. En ik heb geen geheimen meer, geen laagje plastic. Het voelt heel lekker om zo bloot te zijn."