Het zalig falen, met Caroline Glasbergen

Caroline Glasbergen is ondernemer en oprichter van FITSHE, een merk voor actieve vrouwen.Daarnaast begon ze in 2019 met een platform genaamd 'New Female Leaders', waarvoor ze iedere week in de gelijknamige podcast succesvolle vrouwen interviewt zoals Nina Pierson, José Woldring en Marry de Gaay Fortman. Met deze interviews probeert Glasbergen erachter te komen hoe je als leider impact kunt maken op een authentieke manier. Zonder jezelf daarbij uit het oog te verliezen.

Bij leiderschap denken we nog te vaak aan enkel masculiene eigenschappen, legt ze uit. Zoals actiegericht zijn en handelen met het oog op korte termijn succes. Terwijl feminiene waarden ook heel waardevol zijn als het over goed leiderschap gaat. Een behoorlijke mond vol, maar wie de podcast kent, weet dat het geen moeite kost om volledig mee te gaan in de verhalen van Glasbergen en haar gasten. Het geeft een uniek kijkje in de keuken van dit 'nieuwe leiderschap'. Kan goed leiderschap ook gepaard gaan met de nodige missers?

Ben je zelf wel eens de mist in gegaan, Caroline?

"Absoluut. Net nadat ik mijn bedrijf FITSHE had opgericht, liep ik onwijs tegen de lamp. Aan de buitenkant leek het allemaal goed te gaan, maar van binnen voelde het helemaal niet zo."

Waarom zie je dat als falen?

"Misschien omdat ik mezelf zo in de weg zat. Ik stond er vroeger om bekend dat ik echt heel veel dingen kon doen. En als ik het niet kon, zorgde ik wel dat ik het leerde. Of dat nou een bepaalde functie was in een bedrijf, veel verantwoordelijkheid of skills die ik nog niet volledig beheerste: ik draaide mijn hand er niet voor om. Eigenlijk ben ik een soort pitbull, als ik eenmaal vast heb, laat ik niet meer los."

"Dat gaat gepaard met een enorme hoeveelheid doorzettingsvermogen - en daar was ik altijd heel erg trots op. Ik weet nog dat ik een keer meedeed aan een bokswedstrijd, dan spelen ze zo'n muziekje af wanneer je opkomt. Bij mij was dat ook een nummer van Pitbull. Zo'n bokswedstrijd is misschien wel symbolisch in mijn geval, ik stond altijd in vechtmodus, altijd maar door.

Zo ging dat ook met het lanceren van mijn bedrijf. Dat is sowieso keihard werken en dat was in 2014 niet anders. Het is te gek als al dat harde werken op een gegeven moment z'n vruchten afwerpt en alles samenkomt. Ik werkte naar de lancering toe en het ging eigenlijk heel goed. Alles stond, iedereen was enthousiast, er waren investeerders. Ik had een samenwerking met Nike en deals met Albert Heijn to Go en Marqt. En we kregen meer dan genoeg media-aandacht, eigenlijk ging alles voor de wind - maar ík voelde me niet goed.

Ik weet nog dat ik voor de spiegel stond en dacht: wat ben ik nou aan het doen? Ik voelde me heel ongelukkig en het ogenschijnlijke succes kon me weinig schelen. Het raakte me allemaal niet echt meer. Er was weinig gevoel over en ik voelde vooral een soort leegte. Ik genoot helemaal niet van wat er allemaal was. Ik besefte op dat moment: dit kan toch niet de bedoeling zijn."

Waar kwam dat gevoel vandaan denk je?

"Dat heb ik me toen ook afgevraagd. Hoe kan dit nou? Ik heb toch neergezet wat ik altijd al wilde bereiken? En ik sta nota bene in Women's Health. Ik doe alles zoals het hoort en eigenlijk gaat het allemaal volgens het boekje

Nu weet ik dat het te maken had met mijn definitie van succes. Die was heel erg ingegeven door een masculiene kijk op succes. Dat zag er voor mij uit als die vechtersbaas, gepaard met veel kracht en erkenning van anderen."

Was je overspannen?

"Ik weet niet of ik echt overspannen was, maar in ieder geval ongelukkig. Dat kost ook veel energie. Ik kon het gevoel ook niet meer ontkennen of wegstoppen, dus ik heb een rigoureus besluit genomen. Ik heb een ticket geboekt naar Thailand en ben daar naar een klooster gegaan."

"Dat was geen chic yogaresort, maar tien uur per dag mediteren. Zittend op de grond of lopend. Ik sliep op een betonnen bed met een houten kussen en stond iedere ochtend om 4:00 uur op. En ik mocht niet praten. Nou, dan word je dus geconfronteerd met de fanfare die in je hoofd zit. Dat voelde echt als een fanfare, ik had een ongoing to-dolijst in mijn hoofd."

Zelfs daar, in the middle of nowhere?

"Ik had die gedachtestroom gewoon meegenomen uit Nederland, die zet je niet zomaar uit. Het kwam doordat ik te weinig aandacht had voor wat er al was en wat er allemaal goed ging. In plaatst daarvan bleef ik alleen maar bezig met de volgende stap. Dan sta je met je bedrijf in een tijdschrift en denk je nog steeds: op naar de volgende deur - en als ik die open heb, dan ben ik er echt. Maar uiteindelijk komt er altijd nog een deur, en dan nog een. Zo ging het ook steeds in m'n hoofd."

En daar zit je dan in Thailand met al die gedachten, heeft het je geholpen?

"Het is niet echt eenvoudig om daar te blijven, veel mensen houden het niet vol en gaan weg. Ik vond het niet verschrikkelijk daar, maar het was moeilijk omdat je zo ontzettend bewust wordt van jezelf. Van wat er met je gebeurt en van je gedachten."

"Maar goed, na acht dagen veranderde er iets. Ik zat bij een vijvertje te mediteren, dat zag er net zo idyllisch uit als het klinkt, inclusief lotusbloemen. En tijdens die meditatie lukt het me om boven m'n gedachten uit te stijgen. Ineens besefte ik dat er ook een andere kant is aan het leven. Dat het gaat om verbinding met jezelf en met alles om je heen. Niet alleen om die masculiene, nauwe definitie van succes."

Beschouw je die focus op succes als een fout, of is het alleen te kortzichtig?

"Het is sowieso te kortzichtig en je doet jezelf tekort door zo te leven. Ik zag vroeger altijd maar één kant van de medaille gezien. De andere kant, die ik zie als de yin-kant en de meer vrouwelijke, liet ik altijd buiten beschouwing. Voelen en rust horen bij yin, maar ik was totaal niet mee bezig. Ik was me niet bewust waarom die waarden óók belangrijk zijn. Daardoor raasde ik mezelf voorbij. In Thailand drongen die yin-waarden zich aan me op en besefte ik pas dat ik ze miste in mijn leven. Vanaf dat moment heb ik die verbinding met beide kanten als prioriteit gesteld."

Wat voor verschil maakt dat?

"Alle verschil. Het gaat erom dat je nieuwe hersenpaden aanlegt. Ik heb dat gedaan door iedere dag extra vroeg op te staan, voor de rest van de wereld – of in ieder geval mijn huishouden – om te mediteren. In het begin is het moeilijk, maar er zijn natuurlijk trucjes om het vol te houden. Sowieso moet je niet je telefoon gebruiken als wekker wanneer je doel is om meer met jezelf in verbinding te komen. Zet een wekker, desnoods vijf meter verderop als dat betekent dat je ook echt opstaat."

"Pas als je jezelf nieuwe gewoontes probeert aan te leren, kom je erachter hoe moeilijk dat is. Ik zie die discipline als een spier die je dag in dag uit moet trainen, er is wilskracht voor nodig. Maar het goede nieuws is dat je zelf kan kiezen hoe je die tijd met jezelf besteedt. Je hoeft natuurlijk niet te mediteren, je kan ook een kwartiertje schrijven, een wandelingetje maken – wat dan ook. Eén tip van mij: doe het 's ochtends, 's avonds zijn we bijna allemaal moe en dan is het extra moeilijk om goede keuzes voor jezelf te maken."

In welk opzicht heeft zo'n goede gewoonte impact op je leven?

"Ik had daarvoor een behoorlijk bord voor mijn kop. Als ik naar die periode terugkijk, zie ik het bijna als een dubbelleven. Ogenschijnlijk succes en tegelijkertijd vanbinnen een gevoel dat daar helemaal niet mee overeenstemt. We zijn zo gewend om ons hoofd en intellect te vertrouwen, dat we geneigd zijn om ons hart en gevoel over te slaan. Uiteindelijk heb je allebei nodig, yin én yang."

"Volgens mij herkennen veel mensen het wel dat je doelen stelt, en die worden vervolgens het allerbelangrijkste. Ik wil ook nog steeds doelen bereiken, maar wel in verbinding met mezelf. Want alleen op die manier ben ik me bewust van de weg naar het doel toe. Daardoor kun je constant checken of je wel de goede kant op gaat, geen verkeerde afslagen neemt omdat je alleen maar oog hebt voor de eindstreep. In mijn ervaring is de high er ook snel weer vanaf. Dan kan het van je checklist en daarna is het back to normal.

Je kan de weg ernaar toe beter beschouwen als leerzame oefening. Enjoying the ride, met alle hindernissen en emoties die erbij horen, is ook prioriteit. Uiteindelijk zijn er een paar grote doelen die je haalt in je leven en een heleboel kleine doelen in de vorm van losse momenten – en de rest is de weg ernaartoe. Als je die niet bewust bewandelt, geniet je er minder van op de momenten dat het goed gaat. Doe je het niet bewust, dan zet je je ladder misschien wel tegen de verkeerde muur aan, dan ben je zo druk bezig snel naar boven klimmen en dan sta je er uiteindelijk en denk je misschien: hier wil ik helemaal niet zijn."

En dan weer naar benee?

"Dat kan natuurlijk altijd nog, haha. Maar het scheelt je tijd als je jezelf onderweg af en toe afvraagt of je de juiste muur beklimt. En het is ook gewoon leuker als je op deze manier succes bereikt, dat je onderweg om je heen kijkt en alles in je opneemt. In plaats van met oogkleppen op maar doorrennen, dan sta je daar hijgend bij de eindstreep."

"Al betekent dat niet dat je nooit meer ergens voor mag knokken natuurlijk. Ik ben ook nog steeds die pitbull. Net als vroeger kan ik me nog steeds helemaal vastbijten in een uitdaging en er volledig voor gaan. Ik vind het tof dat ik die nog steeds mag inzetten af en toe. Alleen niet meer als default mode. Want dan brand je jezelf op.

En je hoeft echt niet tien dagen naar Thailand hoor, om die verbinding met jezelf te vinden. Zoals ik al zei, kan het ook door iedere dag een moment van reflectie in te lassen. Een eerste instantie herken je misschien alleen dat de connectie ontbreekt. Vervolgens lukt het je stukje bij beetje om de verbinding aan te leggen, te versterken en wie weet lukt het je uiteindelijk om 'm altijd te voelen. Zo ga je van onbewust onbekwaam, naar bewust en nog steeds een beetje onbekwaam. Maar het wordt steeds wat beter, beloofd."