Het zalig falen, met Nancy Poleon

Wie het cv van Nancy Poleon (46) ziet, denkt eerder aan succes dan aan falen. Als marketingmanager bij platenlabel BMG gooide ze hoge ogen in de muziekindustrie en werkte ze samen met niemand minder dan Pink, Britney Spears en Alicia Keys, to name a few. Nu is het haar doel om zoveel mogelijk vrouwen te helpen zichzelf in de markt te zetten. Zelf gelooft de ondernemer ook helemaal niet zo in het concept falen: "Winnen of verliezen, dat vind ik zulke mannentermen. Je probeert iets en lukt het niet, dan probeer je het op een andere manier."

Van wie heb jij zo leren doorzetten?

"Van mijn moeder, die vond altijd dat ik alles gewoon moest proberen. Maar een deel is misschien ook karakter. M'n moeder wist altijd al dat ze een ambitieuze dochter had, haha. Als ik iets wilde, zei ik gewoon: 'Ik ga het doen'. Of dat nou over een studie in Londen ging of over een uitdagende baan. En m'n moeder stond eigenlijk precies hetzelfde in het leven, op die manier inspireerden we elkaar ook. Dan moest ik voor werk naar Los Angeles en besloot zij even later om naar Thailand te gaan, terwijl ze daarvoor nog nooit in Azië was geweest."

"Mijn moeder heeft me ook geleerd dat je nooit voor de buitenwereld ergens moet blijven hangen. Ze was getrouwd met iemand die haar niet meer gelukkig maakte, dan moet je uit elkaar gaan. Hoe moeilijk of pijnlijk dat ook is. Daar is veel lef voor nodig, maar zij doet het zonder aarzelen. Toch blijft ze altijd onbevangen en welwillend in de liefde, ze stapt er altijd vol goede moed weer in, no matter hoe de vorige relatie is afgelopen. Dat heb ik altijd bewonderd en ik kan er zelf nog wat van leren."

Is dat zo?

"Ik denk het wel. Al ziet zij dat anders. Zij zegt altijd: 'Je bent een kind van mij en je hebt veel liefde om te geven'. Misschien heeft ze gelijk en ben ik guller dan ik zelf toegeef. Shit, nou doe ik het ook: mezelf kleiner maken. Daarom is personal branding zo belangrijk voor vrouwen, maar daar hebben we het later nog wel over."

Terug naar het falen, of mag ik het zo niet noemen?

"Als ik terugkijk op mijn carrière, zijn er geen dingen die ik als falen beschouw. In mijn hele leven niet eigenlijk. Als iets tegenzit, probeer ik altijd een andere manier te vinden waarop iets vervolgens wél lukt. Maar ondanks die mentaliteit heb ik weleens low points gehad hoor. Periodes waarin ik niet zoveel zelfvertrouwen had."

"Na ruim zeven jaar bij BMG ging ik aan de slag voor de filmindustrie in Londen. En dat bleek helemaal niet mijn wereldje. In de muziek is er superveel creativiteit en kan je vandaag iets verzinnen, wat morgen al wordt uitgevoerd. Binnen de filmwereld zijn er veel meer lagen waar je doorheen moet worstelen. Er zijn zoveel mensen waar je toestemming aan moet vragen. Dan werkte ik aan een film met Tom Cruise, Mission Impossible 3 geloof ik, en wilde ik marketingtechnisch iets op touw zetten, maar of zijn naam mocht er weer niet bij of z'n mensen wilden er geld voor hebben. Je kon niet makkelijk handelen."

Je kreeg tegenwerking?

"Ja, ik vond de mensen die er destijds werkten, in 2005, ook best wel tough. Een harde wereld, die veel minder creatief was dan ik was gewend. Dat had enorme impact op mijn gesteldheid, ik raakte mijn ideeën langzamerhand ook kwijt. Vervolgens durfde ik steeds minder en uiteindelijk twijfelde ik aan mezelf bij elke move. Dat was niet waarom ik erin was gestapt."

Waarom was je wel overgestapt van muziek naar film?

"Ik had altijd een enorme passie voor films, in die zin was het een meisjesdroom die uitkwam. Hoe leuk om een script te lezen voordat je de film ziet?! Ik vond dat te gek. En vanuit marketingperspectief leek het me ook heel interessant. Dan lees je bijvoorbeeld dat het hoofdpersonage steeds een mobiele telefoon in zijn hand draagt. Wat voor telefoon is het, ga je vervolgens na. Een Nokia? Top! Dan gaan we meteen contact leggen met Nokia om te kijken of we iets kunnen doen in de aanloop naar de release.

Maar al die plannen waren in de praktijk zo moeilijk om uit te voeren. Alsof ik mezelf door een moeras moet slepen. Daar werd ik zelf ook geen leuker mens van."

Hoe uitte zich dat?

"Omdat het bedrijf waar ik werkte door een transitie ging, waren mensen niet altijd even aardig tegen elkaar, veel collega's waren gefocust op het behouden van hun baan. Ik was die straight jacket niet gewend en werd daarnaast als een rookie behandeld omdat ik uit de muziekwereld kwam. Ik had bakken aan ervaring die niet werd erkend. Al met al werd ik er gewoon heel krampachtig van en zelf ook niet bepaald aardiger. Dat was ook een manier om m'n onzekerheid te maskeren. Ik weet nog dat een collega me uitmaakte voor pestkop: 'You're such a bully, Nancy!'. Gelukkig ben ik gestopt voordat die wereld me echt blijvend kon veranderen."

Wanneer kwam het moment dat je dacht: nu moet ik hier weg?

"Daar had ik heel veel mazzel mee, weet ik nog. Het bedrijf waar ik werkte, was in transitie en zou een ander bedrijf worden. Dit is mijn kans, dacht ik, nu moet ik gewoon gaan. Dus ik heb het moment aangegrepen als excuus en ben vertrokken. Gone with the wind.

Wat ik van die baan heb geleerd, is dat je nooit ergens moet blijven om iets te bewijzen aan anderen. Voor de buitenwereld leek het alsof ik een droombaan had en veel succes. Maar zelf vond ik er niets aan."

Had je een duidelijk doel voor ogen?

"Hier kwam het universum even om de hoek kijken, want in deze periode werd ik ook benaderd door een kennis in Nederland. Die wilde een muziekbedrijf starten en vroeg mij om het te runnen. Alsof het meant to be was."

Kwam je zelfvertrouwen meteen weer terug?

"Meteen! Al vond ik het best spannend om general manager te worden, dat had ik nooit eerder gedaan. De business kende ik natuurlijk al goed, dat gaf veel zelfvertrouwen."

"Maar ik ben écht al mijn onzekerheid pas kwijtgeraakt toen ik voor mezelf begon. Dat is nu tien jaar geleden en sindsdien heb ik me nooit meer zorgen gemaakt over fouten of blunders. Ik vind het alleen maar leuk om alle creatieve ideeën te proberen en als iets mislukt, is er bijna niemand die dat doorheeft. Ik stel toch m'n eigen doelen."

Is er dan nooit iets waar je zelf, achter de schermen, flink van baalt?

"Jawel hoor, vorig jaar nog. Toen werd ik door een grote multinational gevraagd om een groep vrouwen te trainen en voelde me heel vereerd dat ik de klus had binnengesleept. Maar vanaf de eerste gesprekken merkte ik al dat ze erop aanstuurde dat ik me moest aanpassen naar hun manier van training geven. Ik heb ernaar geluisterd en mezelf in een Pepsi Light-vorm gegoten. Het resultaat was dat er uiteindelijk geen volledige training overbleef, de elementen die ik belangrijk vond, had ik er uitgehaald omdat een ander dat wilde. Drie keer raden hoe dat afliep."

Niet best.

"De vrouwen uit die trainingsgroep hebben me de slechtste score ooit gegeven. Ik maakte geen connectie met ze, het lukte gewoon niet. Nu weet ik precies hoe dat komt: ik heb over de klant over al mijn grenzen heen laten gaan. En dat heb ik puur en alleen aan m'n ego te danken. Ik wilde zo nodig die grote vis binnen hengelen, maar dat is niet waar je gelukkig van wordt. Net zo min als van geld."

"Je moet ergens werken waar je authentiek jezelf mag zijn. Niet waar je bijna je nek breekt om iemand tevreden te stellen of een light-versie van jezelf aan moet bieden. Nu weet ik dat ik alleen nog in zee ga met klanten die zeggen: 'Nancy, we want you'. Of we doen het op mijn manier of we doen het helemaal niet. Anders brengt het ook schade aan je reputatie. Dat is het niet waard.

Dat is ook precies mijn missie en waarom ik vrouwen leer zichzelf in de markt te zetten: ik wil dat alle vrouwen compleet zichzelf kunnen zijn en daar een carrière op kunnen bouwen."

Wanneer was jij voor het eerst volledig authentiek jezelf?

"Toen ik voor mezelf begon. In de muziekindustrie in Hilversum was het ons-kent-ons en in Londen is alles toch wat netter en wat meer met een maskertje op. Nu sta ik volledig achter de missie van mijn bedrijf: meisjes bereiken en bewapenen voor de toekomst."

"Toen ik bij TEDxAmsterdamWomen werkte, ontdekte ik hoeveel impact het heeft als vrouwen verhalen en ervaringen met elkaar delen. Die inspiratie hebben we nodig! Er zat daar een zaal vol vrouwen met ambitie en op het podium stonden vrouwen met ambitie, wat daar gebeurde in de zaal en in de gesprekken achteraf, dat was waar de magie ontstond. Als Eva, Lizzy of wie dan ook het kan, kan ik het ook."

Welke winst valt er te behalen met branding?

"Ten eerste moeten afscheid nemen van onze beperkende gedachten, de limiting beliefs die we allemaal hebben. Of dat nou bij een vacaturetekst is: oh, dat kan ik niet. Of je mond houden tijdens een vergadering omdat je er bij voorbaat vanuit gaat dat je mening er niet toe doet. Dat zijn aannames waarmee we onszelf klein houden en die vaak helemaal niet kloppen.

Ik dacht vroeger ook: ik ben zwart en ik ben een vrouw, dus ik zal twee keer zo hard moeten werken. Of als ik dit zeg, vindt iemand mij een bitch. We moeten er echt eens mee stoppen voor andere mensen te denken en onszelf op die manier klein te houden."

"Daarom wil ik dit jaar nog 20.000 vrouwen bereiken met mijn cursus personal branding. Om ze te helpen zichzelf zichtbaar te maken en op die manier hun carrière te versnellen in 2020. Als al deze vrouwen zich vervolgens uit durven spreken over hun ervaringen, worden zij ook weer rolmodellen voor anderen. Op die manier wordt het een beweging en kunnen we echt voor meer zichtbaarheid én verandering zorgen. Met alleen hard werken bereik je de top niet, je moet jezelf laten zien."

Wie waren jouw rolmodellen?

"Na mijn moeder was Diana Ross de eerste. Ik vond haar zó cool, die vrouw kon alles. Zingen bij The Supremes, een solocarrière, maar ze was ook actrice en producent. Fantastisch. Later kwam Oprah erbij, ik kan me nog goed herinneren dat ik een interview met Oprah zag, waarin ze vertelde over haar jeugd. Haar oma had gezegd dat ze goed naar haar moest kijken, zodat ze zich kon voorbereiden op een leven waarin zij de was deed en de kleren zou ophangen. Oprah dacht toen al: there's no way I'm gonna do that. Zo heb ik ook altijd gedacht vroeger. Een kantoorbaan? No way."