Lekker lullen met Eva & Lize: een eigen huis bouwen

Iedereen die weleens een aflevering van De grote verbouwing heeft gezien, weet het maar al te goed: een huis laten bouwen is geen kattenpis. Van enorme hoosbuien terwijl het dak er nog niet op zit tot dubieuze aannemers die nogal experimenteel met jouw plannen omgaan, er moet nogal wat gebeuren voordat dat droomhuis ook echt een stevige (en droge) realiteit is. Superdapper dus, dat Eve (38) die uitdaging in haar eentje aangaat. Maar doet ze er wel goed aan? En hoe kan ze het beste met de stress omgaan? Dat vraagt ze aan Eva, Lize en budgetcoach Danitia Brewster van Budget met Danie.

De vraag

Eve's wilde plan begon vorige zomer. Ze woonde in een appartement in de stad en was wel toe aan iets nieuws. "Ik wist dat het een goed moment was om te verkopen en ook dat ik wel bij mijn moeder terecht kon als ik niet direct iets anders had. Ik speelde wel al met de gedachte om zelf ergens iets te bouwen, maar het was nog niet concreet." Met de overwaarde van haar appartement en flink wat spaargeld op de bank, trok ze dus bij haar moeder in en begon de zoektocht: waar zou ze gaan wonen?

Die plek diende zich gelukkig gauw genoeg aan, ze vond een kavel in haar geboorteplaats: "Het was liefde op het eerste gezicht! Het is zo vrij gelegen, ik kijk straks uit op een weiland en heb ook nog eens een kasteel in het uitzicht. En het is gezellig dicht bij mijn moeder, dat vind ik handig voor de toekomst."

Maar goed, die nieuwe liefde moest natuurlijk wel gefinancierd worden. Een prefab huis zoals ze eerst voor ogen had, bleek niet te passen binnen de voorwaarden van de gemeenten. Eve ging op zoek naar een aannemer en bracht natuurlijk ook een bezoekje aan de hypotheekadviseur. "Ik ben business analist en op basis van mijn salaris kan ik een prima bedrag lenen. De rente is superlaag, ik weet dat ik het met mijn salaris makkelijk kan betalen. En ik heb geen partner, dus het is ook niet dat we het op twee salarissen kopen en dat we dan het risico lopen dat we uit elkaar gaan. Ik heb een buffertje voor onvoorziene lasten, en ik kan zo lang ik bij mijn moeder woon flink doorsparen: zo’n 2000 euro in de maand. En als het echt mis zou lopen, zou ik altijd wat geld van haar mogen lenen, hoewel ik dat natuurlijk koste wat het kost wil voorkomen."

Een solide plan dus, maar toch: ze vindt het hartstikke eng. "Ik lig regelmatig wakker van het hele project. Mijn zorgen zijn vooral: wat als er een grote onvoorziene kostenpost bij komt? Of dat de grond niet goed blijkt? Of dat er een factuur die je niet voorzien had ineens op de mat ligt? Ik weet niet wat ik over het hoofd kan zien. Ik ken ook helemaal niemand die het op deze manier heeft aangepakt. Als ik met de aannemer praat, heeft die het weleens over allerlei constructiedingen, waarvan ik echt niet weet wat hij bedoelt. Moet ik me dan als een malle gaan inlezen of het gewoon van hem aannemen?"

En dus loopt ze er constant over te malen. "Echt hoor, ik word moe van mezelf. En als ik er even niet mee bezig ben, is er altijd wel iemand anders die erover begint. Dan denk ik: doe maar niet. Iedereen geeft advies, en soms ook wel tegenstrijdig advies. Of ze denken mee over de inrichting, en geven dan allemaal superdure tips. Hartstikke leuk, maar ik ben degene die het moet betalen. Ik had in het begin ook veel moeite met woonprogamma’s kijken, over inrichten of verbouwen. Daar werd ik zeg maar niet bepaald ontspannen van."

En dan moet ze het ook nog 's allemaal in haar eentje doen. Dat scheelt ook, vindt Eve. "Ik praat er wel met mensen over, maar die hebben niet hetzelfde belang als ik, zij stoppen hun geld er niet in. Er is niemand met wie ik het samen kan opvangen als er iets misgaat." Irritante bijkomstigheid is dat ze wél voortdurend met 'jullie' wordt aangesproken: "Zelfs als ik in m’n eentje bij zo’n adviseur zit, is het alsnog ‘jullie jullie jullie’, alsof het zo gek is dat een vrouw in haar eentje zo’n project aanpakt!"

Eva & Lize

Voor Lize is deze vraag een feest der herkenning. Ze heeft dan wel geen huis laten bouwen, maar wel in haar eentje een huis gekocht - en werd daarbij in het contract voortdurend 'hij' en 'de koper' genoemd - en verbouwd. "De keuken verbouwen en nieuwe vloeren zetten vond ik al heeeeeeeeel stressvol." Eva had hetzelfde met überhaupt haar eerste huis kopen: "Ik wil niet zeggen dat ik aan het klooien was in m'n leven, maar ik vond het idee van het kopen van een huis in m'n eentje zo'n onneembare horde. Ik vond het zo groot, ik dacht: die berg kan ik niet beklimmen." Uiteindelijk moest haar vader haar een schop onder d'r kont geven. Ze hebben dus allebei niets dan respect voor Eve en haar geweldige plan (en ook een paar prima adviezen). 

De expert

We leggen Eve's situatie - inclusief de specifieke cijfertjes - natuurlijk ook even voor aan iemand met verstand van zaken, en dat is deze week budgetcoach Danitia Brewster. En die ziet het, net als Eva en Lize, eigenlijk heel rooskleurig in: "Ik vind het een superdappere keuze van Eve dat ze deze stap zet! Ze komt op mij over als een dame die weet wat ze wil. En ze heeft voor zover ik kan zien alle reden om het met vertrouwen tegemoet te zien. Ze heeft een buffer, ze is nog steeds aan het sparen en ze heeft deskundig advies ingewonnen."

Dat Eve er toch gestrest over is, is niks geks, vindt Danitia: "Het is natuurlijk ook een hele grote stap, en het gaat om veel geld. Maar eigenlijk doet dat er niet eens zoveel toe: keuzes brengen altijd een beetje stress mee, en voor financiële keuzes geldt dat zeker ook. Ze begint aan iets dat ze nog nooit gedaan heeft en het is logisch dat ze zich daar onzeker over voelt – het leven geeft nou eenmaal geen garanties - maar ik zie in ieder geval op het financiële vlak niks waar ze zich zorgen over zou moeten maken."

Eve mag dus best een beetje meer op zichzelf en haar keuzes vertrouwen, zegt de budgetcoach. "Het ziet ernaar uit dat ze grip op de zaak heeft en niet allerlei impulsieve beslissingen neemt. En het is ook iets heel moois, het laten bouwen van een eigen huis, dus ik hoop dat ze er ook van kan genieten. Ze doet er goed aan om gelijkgestemden te vinden, mensen die ook middenin zo’n proces zitten of het al hebben doorlopen. Die begrijpen de verantwoordelijkheid die ze voelt en aangaat net zo goed als zij.

In het algemeen is een aanschaf als een huis – zolang je het goed kunt betalen – een prima idee: het is een investering in jezelf, in je eigen toekomst. Wat de woningmarkt gaat doen, kun je nooit voorspellen, maar zolang Eve in een huis woont dat ze kan betalen en waar ze zich prettig voelt, maakt dat ook helemaal niet veel uit."