Het zalig falen, met Lou Featherstone

Welkom in Luland, de meest kleurrijke, vrolijke, gastvrije, grappige en warme virtuele wereld die Lou Featherstone (52) op haar Instagram-account heeft gecreëerd. De Britse creatieveling is ondernemer, vibrator advocate, positiviteitsgoeroe, stijlcoach, middle age influencer en nog veel meer. Onlangs kocht ze een gigantische camper die liefkozend is omgedoopt tot Susie, en die qua uiterlijk niet te missen is door de felle Luland-kleuren.

Tijdens de pandemie heeft Lou het moedige besluit genomen haar leven om te gooien, en inmiddels heeft ze haar thuis, gezin en vrienden in Portland (Oregon, VS) achtergelaten om samen met Susie terug te verhuizen naar Groot-Brittannië. En belangrijker: haar aanstekelijke energie en positiviteit met de wereld te delen. Deze 'self-love revolution' vindt ook haar weg naar Nederland, waar Lou deze week twee keer optreedt. Hoewel ze op het eerste gezicht misschien onbevreesd lijkt, is Lou ook vaak genoeg bang of onzeker geweest. Maar als ze íéts van haar leven – en fouten – heeft geleerd, is het wel dat het de moeite waard is om uit je comfortzone te stappen, om wél te springen, ook als je niet weet hoe of waar je landt.

Ik ken je alleen van Instagram en heb eigenlijk géén idee hoe je op het self-love-pad terecht bent gekomen. Kan je daar iets over vertellen?

"O, dat is een heel lang verhaal, haha. In ieder geval waren er genoeg rocky moments onderweg. Mijn ex-man en ik zijn acht jaar geleden naar Portland verhuisd voor zijn werk, en daar ben ik steeds meer van mijn leven, vrienden, sport en hiken gaan delen via social media. Maar eigenlijk is het zaadje tien jaar geleden al geplant, toen ik nog in Engeland woonde. Ik ben altijd heel slecht geweest met geld; het maakt niet uit hoeveel, maar ik gaf het uit. Vooral aan kleren en schoenen die ik helemaal niet kon betalen. Toen ik 41 was, heb ik op een gegeven moment een vreselijk duur paar schoenen gekocht. Echt veel te duur. Ik kon ze onmogelijk betalen, en vervolgens werd ik 's nachts wakker met een paniekaanval. Toen kon ik niet langer ontkennen dat er iets moest veranderen."

"Ik heb de ochtend erna besloten om een jaar lang geen kleding meer te kopen. Als stok achter de deur besloot ik het project te delen via Tumblr, ken je dat nog? Een soort voorloper van Instagram, en ik was een van de eerste mensen die outfits deelde met mijn volgers online. Mijn zoon maakte iedere dag een foto van mij met een outfit die ik had samengesteld van wat ik al had. Wat bleek: ik kon een jaar lang iedere dag iets anders aan – en nog had ik niet alles uit mijn kast aangehad."

Wat leerde je van dit project?

"Het heeft mijn leven veranderd. Niet alleen omdat ik een connectie voelde met de mensen die me volgden, maar ook omdat het lukte om vol te houden. Ik ben sindsdien niet helemaal gestopt met shoppen, maar het is wel veel minder erg dan vroeger. En na dat jaar voelde ik iets geks, een onbekend gevoel waarvan ik me eerst afvroeg wat het nou was… en toen besefte ik: confidence. Ik voelde voor het eerst in jaren weer zelfvertrouwen. Ik had een besluit genomen, een plan gemaakt en me daaraan gehouden. Als ik met zó'n geldprobleem en winkelverslaving een jaar kon stoppen, kun je nagaan wat ik dan allemaal zou kunnen bereiken? Anything is possible if I put my mind to it."

"Ik heb lang geloofd dat ik niet interessant of cool zou zijn zonder nieuwe of dure kleding. Wat blijft er van mij over als ik die spullen niet heb? Maar een jaar lang niet winkelen dwong me ook om creatiever te worden met wat ik al had, mezelf en mijn stijl opnieuw uit te vinden. Dat heeft me eigenlijk alleen maar interessanter gemaakt. Mensen vonden het inspirerender dan wat ik daarvoor deed. Het project is eigenlijk een metafoor: je hébt alles al in huis, you just have to figure out what to do with it."

Ben je ooit echt in de problemen gekomen doordat je te veel geld uitgaf?

"Zeker. Ik leefde van creditcardrekening naar creditcardrekening en heb mijn ex-man ook weleens in de schulden gebracht toen we nog getrouwd waren. Soms maakte ik al het geld van onze gezamenlijke rekening op, en dan wachtte ik later de postbode op om te zien of er een rekeningafschrift van de bank tussen zat. Zodat ik die kon verstoppen voor mijn man."

"Ik word weer verdrietig als ik hieraan denk, want ik heb ook weleens dingen gedaan waar ik écht spijt van heb gehad. Toen ik bij een kinderzwemschool werkte, was ik op een gegeven moment zo wanhopig in geldnood dat ik zelfs geld heb gestolen. Over falen gesproken, dat was echt een low point. Uiteindelijk heb ik dat toegegeven aan mijn baas, en hoewel ze me makkelijk had kunnen ontslaan, zei ze: ik geloof niet dat dit is wie je echt bent. Toen heb ik er nog drie jaar gewerkt – en alles natuurlijk terugbetaald. De schaamte die ik toen heb gevoeld… verschrikkelijk. Daarna heb ik nooit meer zoiets gedaan, en uiteindelijk ben ik beter geworden met geld."

Was dit een stressfactor binnen je huwelijk?

"Natuurlijk heeft het vertrouwen een deuk opgelopen door mijn gedrag. Maar er speelde ook iets anders, wat misschien nog belangrijker is: omdat ons gezin financieel afhankelijk was van mijn man, was ons huwelijk niet gelijkwaardig. We verhuisden naar Portland vanwege zijn werk, en waar we woonden, welke muziek we draaiden, waar we naar keken op televisie, wat we aten: alles draaide om hem. Om wat hij wilde."

"Ik zie mezelf niet als slachtoffer, want we hebben het als gezin heel fijn en goed gehad in Portland. Ik kreeg een hele leuke club vriendinnen met wie ik ging hiken en af en toe een glas wijn dronk. Bijna allemaal expats, dus dat schiep een band. Het hiken, sporten en alle interactie die ik had via social media zorgden er ook voor dat ik steeds dichterbij mezelf kwam. Ik was financieel misschien niet onafhankelijk, maar mijn geest werd wel weer vrijer.

Toen mijn man na een lange periode terugkwam uit New York, waar hij doordeweeks verbleef voor zijn werk, terugkwam, besefte ik: het gaat beter met mij als je er niet bent. Dan voel en doe ik wat ík wil, wat goed voelt voor mij. In mijn huwelijk was ik mijn eigen behoeften en wensen helemaal uit het oog verloren omdat ik die van hem altijd centraal had gesteld."

Is dat de reden dat jullie hebben besloten uit elkaar te gaan?

"We kunnen nog steeds heel goed met elkaar overweg, en ik ben heel trots op hoe we samen onze zoon hebben opgevoed, maar door de jaren heen zijn we elkaar kwijtgeraakt. Ik ben bijvoorbeeld altijd heel seksueel geweest, maar seks speelde niet zo’n grote rol in onze relatie. Avontuur en reizen was wat ons het meeste verbond, maar daar is niet altijd ruimte voor met een vaste baan en gezin. En een paar jaar geleden merkte ik dat ik seks echt miste in mijn leven. Toen ik ergens een vibrator kocht en die wilde gebruiken, voelde het gewoon alsof ik het was verleerd om seks te hebben."

"Omdat mijn zelfvertrouwen steeds meer groeide, wilde ik op een gegeven moment geen genoegen meer nemen met een seksleven dat op een laag – of niet bestaand – pitje stond. Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden een naaktfoto postte op Instagram en toen een dickpic kreeg van een 26-jarige, haha. En weet je wat: ik werd er opgewonden van! Dat hoeft de man in kwestie niet te weten, want ik wil mannen liever niet zoveel invloed toedichten, maar het was zo fijn dat ik weer iets voelde branden. Een bevestiging: het zit er nog. Ik ben er nog. Dit mág er ook nog zijn."

Gaan seks en zelfliefde hand in hand?

"Soms wel. Er zijn heel veel vrouwen die mij in vertrouwen nemen en hun meest intieme verhalen en geheimen met mij delen. Ik denk dat ze dat doen omdat ik ze 'toestemming' geef, toestemming om vrij te zijn, om seksueel te zijn, om naakt te zijn, om te schreeuwen, om zich te kleden zoals ze maar willen. Omdat ik zo vrij ben en veel van mezelf laat zien, durven zij dat ook meer. Ooit was er een vrouw die speciaal een stylingafspraak met mij maakte, terwijl ze helemaal geen outfit nodig had, om me te vertellen dat ze nog nooit had gemasturbeerd. Ze wilde wel, maar had het nooit gedurfd.

Dat soort verhalen ontroeren me enorm, zeker omdat veel vrouwen er vaak alleen mee rondlopen. Er is zoveel schaamte, zoveel trauma. Daarom spreek ik me over dit soort onderwerpen uit op social media, dan merk je ook wat voor warme community het kan zijn. Nu wil ik toeren en ook offline met vrouwen in gesprek gaan; als je een groep vrouwen samenbrengt op een veilige plek en gewoon met elkaar laat praten, ontstaat er iets magisch.

Als ik nu mensen tegenkom, lijkt het soms bijna alsof ik een divorce influencer ben geworden, haha. Daar gaat het natuurlijk niet om, maar als ik vrouwen kan aanmoedigen om zichzelf en hun eigen behoeften weer centraal te stellen, maakt dat me heel blij en misschien zelfs een beetje trots."

Lu in Luland is donderdag 14 juli te zien bij het comedy festival in Boom Chicago. Op vrijdag 15 juli geeft ze een workshop bij Mail & Female.