Zin hebben is zin maken

Ik ben nu precies twee weken aan het koken. En waar ik de eerste week van januari iedere avond moedig mijn spreekwoordelijke messen sleep, was mijn kooklust afgelopen week ver te zoeken. Ik kan de regen de schuld geven, of de grijze lucht, werk, luiheid en ga zo maar door. Als het aan een ding níét heeft gelegen is het in ieder geval een gebrek aan tips of inspiratie. Er is een hele sloot aan mensen die regelmatig, gezonde, makkelijke (eenpersoons) traktaties kookt. En veel van die mensen hebben hun weg naar mijn inbox gevonden afgelopen week. 

Hieronder deel ik een paar van de tips en inzichten met jullie. En een lijstje met Instagram-accounts en websites!

1.    Plannen, plannen, plannen

Een veelgehoord advies: vooruitplannen. Natuurlijk had ik deze wijze raad weleens eerder tot me genomen, maar sommige dingen moet ik blijkbaar honderd keer horen – en in de praktijk ondervinden – om écht tot me door te laten dringen. Weekboodschappen doen op zondag klonk voor mij altijd als iets wat je doet omdat je kinderen hebt, die naar school gaan en die op vaste tijden willen en moeten eten. In het weekend besluiten wat je de rest van de week gaat eten, dat doe je toch om je te wapenen tegen de waan en de drukte van de week, en alleen als je echt niet anders kan?

Nee dus. Zo vertelde Anna me dat zij vaak gerechten plant die ze makkelijk twee dagen achter elkaar kan eten of maken. Twee van haar favorieten zijn bijvoorbeeld pasta alla Norma en shakshouka. De eerste moet ik nog proberen, maar met één aubergine, een blik gepelde tomaten en een pakje ricotta heb je volgens Anna precies genoeg saus voor twee avonden pasta. 

2.    Hoogmoed komt voor de val

De shakshouka heb ik wél gemaakt deze week. Maandag om precies te zijn. Ik had vlug het YouTube-recept wat Anna doorstuurde bekeken en dacht om eerlijk te zijn: easy peasy. Bij de supermarkt kocht ik – verder ongepland en onvoorbereid – om 18.00 uur 's avonds een blik tomaten, paprika en wat er verder nodig was. En ik vond zowaar een blikje voorgemixte shakshouka-kruiden. Zie je wel, easy peasy. Nadat ik thuis alles had gesneden en in een pan gegooid, moest ik twee kuiltjes maken waar twee eieren in zouden badderen. Om langzaam te garen, het eiwit gestold, en het geel nog lekker vloeibaar. En daar ging het mis. Mijn shakshouka was wellicht niet dik genoeg, waardoor het eiwit haar weggetje door de hele pan vond, en ik was zo bang voor rauw ei dat ik de pan té lang, op te hoog 'vuur' heb laten staan. Resultaat: een vrijwel volledig gestold ei en aangebakken saus. De smaak was goed, maar de moed vanaf dat moment ver te zoeken.

Als ik iets minder laatdunkend had gedaan over de moeilijkheidsgraad van dit recept, had ik misschien beter opgelet en gezien dat er gewoon wordt gewaarschuwd voor aankoeken en eiwit-uitloopgevaar. Als beginner moet je je oog te allen tijde op de bal houden. En bij twijfel: nog een keer de spelregels (lees: het recept) erop naslaan.

3.    Creatief met restjes

Puck tipte mij deze week haar eigen Instagram-account: Viva Las Vega, waar zij foto's en filmpjes deelt van alle vegetarische maaltjes die ze maakt. Geboren vanuit een voor mij herkenbare situatie: ze woont alleen, heeft een fulltimebaan, maar wil wel graag iedere dag koken. Haar focus in de keuken: makkelijk, snel en met veel groente. 

Al snel zag ik een filmpje met daarop 'kleurrijk gevuld naanbrood'. Komt dat even goed uit, want ik had nog naanbrood over van mijn mislukte shakshouka avontuur, net als ui en nog wat andere zaken. Ik besloot zelfs stiekem een avocado-variatie op het door haar voorgestelde erwtensmeersel te maken, even groen, maar wel een andere smaak. Met succes, want zoals ik aan Puck schreef: bijna even bevredigend als een pizza. Maar ik gok net een tikkie gezonder. En ik moet zeggen: echt makkelijk om voor één persoon te maken. Een oven is wel handig. 

4.    Zin maken

Hoewel het dieptepunt na maandag voorbij leek, merkte ik donderdag en vrijdag toch dat de motivatie niet echt vanzelf haar retour maakte. Ik denk dat het komt doordat ik die dagen vrijwel niets in huis had en geen enkel plan had gemaakt over wat ik zou eten. En ik wil ook niet steeds terugvallen op dezelfde soepen en pasta's, want is dat dan wel uitdagend of leerzaam genoeg? Lang verhaal kort: als je om 18.00 uur je kantoor – of welke werkplek dan ook – verlaat en je hebt geen idee, en het is donker, en het regent, en je bent moe, en je hebt eigenlijk al een licht knorrende maag: dan heb je the window of excitement gemist en voelt koken toch opeens als een opgave. Toen ik afgelopen donderdag Eva gedag zei en succes wenste met de uitzending, vroeg ze ook wat er die avond op het menu stond. 'Ik weet het niet', verzuchtte ik (waarschijnlijk met dramatisch rollende ogen). Des te groter de opluchting toen we vijf minuten later concludeerde dat als je het echt niet weet pasta altijd een goed idee blijft. Niemand die heeft gezegd dat er een maximum aan zit hoe vaak je dat mag eten. 

Pasta werd het die avond. Snel, makkelijk, betrouwbaar. Een warm dekentje op donderdagavond, zullen we maar zeggen.

Toen ik me zaterdag stond uit te sloven voor een paar vrienden die kwamen eten, werd wel duidelijk dat het plezier toch ook zit in de uitdaging. Van niets iets maken. Iets nieuws proberen, en dat het dan lukt, dát is leuk. En nog veel leuker als er drie volwassen monden – en een mondje van tien maanden – zichtbaar en hoorbaar genieten van iets waar je tijd in hebt gestopt.

Er staat nog voor zeker vier avonden aan 'heel lekkere lasagne' van Alison Roman in mijn vriezer. Vier warme dektentjes.