Triangle of toetjes

"Ik tong alleen maar toetjes these days", zei ik vorige week, toen een vriendin naar mijn (ver te zoeken) liefdesleven vroeg. Een grapje natuurlijk, maar wel degelijk met een kern van waarheid. Want dit kookavontuur is de perfecte stok achter de deur om deze maand minder uit te gaan – of dat nou een avond dansen is of een date – en meer te 'huismussen'. Na alle gezellige drukte en sociale verplichtingen in december, maakt die koude en donkere januarimaand tenslotte 31 dagen ruim baan voor goede voornemens, zoals huis-, tuin- en keukenprojecten. En voor de nodige sociale ontspanning en ontprikkeling. 

Dat gezegd hebbende, gaat koken voor een-mens-alleen nog steeds gepaard met de nodige haken en ogen… in mijn geval. Als ik courgettesoep maak, bijvoorbeeld, of lasagne: hoe zorg ik er dan toch voor dat ik niet vier of vijf dagen later nog steeds de restjes eet? Daarnaast is een kleine conversatie met iemand anders dan jezelf of de televisie ook weleens een prettige afwisseling wanneer je aan een al dan niet geslaagde daghap zit. Daarom heb ik vorige week vrijwel iedere avond voor anderen gekookt. 

Van curry tot soep, en pasta tot toetjes, want iedereen die kwam eten kreeg vanuit een recent ontwikkeld streberssyndroom: voor, hoofd én na voorgeschoteld. Het hoogtepunt was misschien wel de curry die mijn collega Charlotte tipte. Bijzonder makkelijk – ook voor één persoon. Twee pannen, dat dan weer wel.

Toen de curry eenmaal in de steigers stond, zou ik samen met mijn gast aan de toet beginnen. "Ja, we gaan die bananenpudding van Eva maken," zei hij een week eerder, "en je geniet er maar van." De vriend in kwestie is allesbehalve een keukenprins, maar gedeelde smart is halve smart. En wie weet bieden vier handen twee keer zoveel kans op een smakelijk eindresultaat. (Naar het bananen-kokostoetje had ik sowieso wel oren.) 

Waar het afmeten van meel en suiker me altijd al prima afgaat, blijkt timing een hele andere kwestie. Ik kan je vertellen: pudding maken from scratch, daar kan je beter niet op dinsdagavond na 18.00 uur pas mee beginnen. Nadat we ons het schuim onder de oksels hadden gezeefd, geklopt en gemixt, moest de boel namelijk minimaal een uur afkoelen (en opstijven?). Mijn balkon bleek niet koud genoeg om dat te bereiken, dus na anderhalf uur konden we pas door met de andere lagen van de puddingtoren. Toen het einde eindelijk in zicht was, moest het geheel nóg minimaal twee uur in de ijskast. Maar omdat we echt niet van plan waren tot 23.30 uur te wachten, besloten wij er een uur-plus-een-beetje af te snoepen. Met een vrij vloeibare, maar heerlijk zoet eindresultaat als beloning. 

Er volgde nog een lekker toetje later die week, maar ook een volledig mislukte pavlova (hard van buiten, te zacht van binnen). Sowieso maak ik dit soort toetjes voortaan niet meer doordeweeks – en ook niet voor acht tot twaalf personen. Kokos-bananenpudding mag er dan uitzien als een wolkje, het valt als een baksteen. 

Hieronder deel ik het recept van de curry met jullie. En daaronder het 'Apple Betty'-recept van mijn peettante, dat is een warm en knapperig appelhapje uit de oven. Het recept van Eva's kerst-bananentoetje vind je via deze link.