31 dagen leren koken… met Lizzy

Misschien hebben jullie afgelopen zondag wel gezien dat Eva het maar raar vond hoe ik een ui sneed, of dat ik in een wit overhemd stond te koken. En eerlijk gezegd: zelfs het schort dat ik droeg was niet van mij. Een keukenprinses ben ik allerminst, ook niet geworden afgelopen maand. 

Ups & downs 

Maar gekookt daarentegen – of een poging gedaan tot – absoluut. Ik heb lasagne gemaakt, curry, eindeloos veel pasta's, (hartige) plaattaart, vooruit ook een omelet. Pudding, tiramisu, taart en o ja, zelfs een bonenstoof. Ook heb ik gemorst, gevloekt en misschien een keer gehuild, want hoewel ik dacht en hoopte dat ik koken 'leuk vinden' af kon dwingen, moet ik toch een andere conclusie trekken. Alle dingen die móéten verliezen misschien wel hun charme. Ook al hou je er genoeg bananenpudding aan over om een weeshuis een week mee te voeden. 

Maar, voor ik jullie verder meeneem in een neerwaartse spiraal die treuriger wordt dan een ingestorte pavlova, wil ik jullie geruststellen: er waren ook dingen die wél heel leuk waren, zoals jullie bevlogen betrokkenheid. Die zat hem bijvoorbeeld in allerlei geheime tips en smul-succesnummers. Lasagnebladen voorkoken, dat hoeft bijvoorbeeld niet, zeiden jullie massaal. Dat gedoe laat ik dus voortaan achterwege, is dat even een geruststelling. Je kan beter de verse lasagnebladen kopen bij de supermarkt, of wel de gedroogde bladen gebruiken en een klein beetje water gieten in de hoekjes van je ovenschaal, dan worden ze blijkbaar ook gaar genoeg. Tel uit je winst. 

De mythe van één pan en één persoon

Ook kreeg ik heel veel berichten van mensen die zich herkennen in de 'frust' van het alleen koken en alleen opeten. Weinig dankbaar publiek als je zelf hebt staan sloven boven een dampende pan – om het vervolgens op de bank of vooruit, nog net aan tafel, binnen een paar gedachteloze minuten naar binnen te schuiven. Daarnaast moet je ook alle inspiratie iedere keer weer uit jezelf halen. Dat is een stuk makkelijker als je een beetje ervaring hebt in de keuken, maar de balans tussen tijd en beloning is een stuk beter als er meerdere afnemers aan tafel zitten. Koken blijft in dat opzicht toch ook een sociaal ding, of in ieder geval het eten. 

Denk je de boel iets aantrekkelijker te maken voor jezelf, alleen, door de juiste hoeveelheid te koken, of in één pan, dan kom je enigszins bedrogen uit. Want die gerechten bestaan bijna niet. Tenzij je omelet meetelt. Of je maakt een curry, waarbij je van alle groenten, currypasta en kokosmelk een kwart of de helft neemt. En dan bijvoorbeeld een beetje pitabrood uit de oven erbij – als je geen tweede pan wil gebruiken om rijst te koken. 

Als je een oven hebt, kan je met flammkuchen- of bladerdeeg overigens zónder pan een heel eind komen. Door bijvoorbeeld een plaattaart te maken met groenten of wat dan ook. (Ik maakte er bijvoorbeeld een met bietjes, zoete aardappel en feta.)

Kennis + kunde = gevarieerd en lekker eten

Oké, ik heb dus van alles geprobeerd te maken de afgelopen 31 dagen. Nieuwe recepten, dingen die wellicht een beetje te hoog gegrepen waren, maar ook usual suspects, zoals de shallot pasta van Alison Roman. En dat brengt me naar het volgende punt, want tijdens het koken afgelopen zondag zei Eva iets zinnigs: eigenlijk heb je een repertoire van tien vaste recepten nodig, die je uit je hoofd kan maken, waar je niet meer over hoeft na te denken en die je eigenlijk altijd lekker vindt. Als je tien van dat soort recepten je eigen maakt, kan je vrijwel altijd gevarieerd en lekker voor jezelf koken. 

Eva vroeg hoeveel van dat soort recepten ik nu heb verzameld. Shallot pasta, plaattaart, kip met dadels uit de oven, Eva's oranje powersoep én pasta met pompoen en burrata. Gezond? Het kan misschien nog iets gezonder. Gevarieerd? Vooruit twee keer pasta. Maar, als ik naar dit lijstje kijk, denk ik meteen: goh, hier zou ik allemaal zin in hebben vanavond. En ik denk ook: tijd voor nog vijf lekkere en makkelijke recepten, misschien wel de bonenstoof, om hieraan toe te voegen. 

In die zin is mijn 'challenge' nog niet helemaal voorbij, en mijn drang om deze nieuwe gewoonte aan te leren nog niet helemaal gestild. Misschien dat 31 dagen net niet genoeg was om helemaal op mijn gemak te zijn in de keuken, maar het heeft me wel doen inzien dat ik nu al iets meer kan dan een maand geleden. Dat ik mijn vrienden af en toe in de watten heb kunnen leggen met iets lekkers, al hebben ze me ook van een andere kant leren kennen, want ik blijk behoorlijk stressgevoelig in la cucina. Ik blijf voorlopig nog even door ploeteren dus, misschien niet meer zo plichtmatig elke dag, maar zeker vaker dan eerst. 

Wil je iets anders koken dan Alison Roman of power-soep, dan zijn er ook een heleboel leuke accounts die je kan volgen. Hieronder tip ik er een paar.