Dikke chocolademelk om de week te breken

Via een kookboekenvriendin kreeg ik een verzoek: een regisseur zocht een gezellige, huiselijke keuken met kookeiland in de buurt van Amsterdam. Of ze op dinsdagavond een kookscène konden filmen voor een nieuw programma. Het afgelopen jaar heb ik mijn spaarvarken stukgeslagen om zo’n gezellige, huiselijke keuken met kookeiland te creëren, dus ik riep meteen ja. Mijn keuken op tv, met BN’ers erin nog wel. Dat de opnames tijdens de kinderavondspits waren gaf niks. Dan aten wij wel in onze inpandige studio, we zouden een bijzettafeltje dekken zodat de kinderen restaurantje konden spelen.

Vanaf halfzes druppelde de crew binnen. De regisseur, de producent, de cameraman, de geluidsman, een stylist, een kok, een gaffer-taper, een manusje van alles, nog een manusje van alles, de hoofdpersoon en de gast. ‘Kan dit neon-bord weg, de regisseur heeft er moeite mee.’ ‘We hebben nog een extra lamp nodig, mag ik deze meenemen?’ Daar ging het mid-century-bureaulampje dat ik uit het kopieerhok van de Tweede Kamer had gered, ooit even mijn werkgever. Er werd tape over de trap geplakt, de tafel werd verschoven, op het drankenkastje speelde een platenspeler andermans vinyl en de gang lag vol met gewatteerde jassen, pizzadozen en colaflessen. Die mensen moeten straks natuurlijk allemaal naar de wc, bedacht ik tegen mijn zin in. ‘De gast kakt een beetje in. Mag ze koffie? Heb je havermelk?’

Iedereen was lief en beleefd, toch overviel het ons. Naïef, want ik heb zelf vaak op locatie gekookt en dan verbouwden we de boel net zo goed. Ook mijn man wist als fotograaf dat je alles doet voor het perfecte plaatje. Een avondwandeling langs de Zaan dan maar. Ergens warme chocolademelk drinken, dat paste bij deze koude avond en deze streek waar het altijd naar cacao ruikt. De kroeg waar je overdag ook brood haalt zat de administratie te doen, de Griek was geen optie en de bouwvakkersdecolleté’s van de voorovergebogen spelers in het biljartcafé nodigden niet uit tot naar binnen gaan. We liepen weer helemaal terug, de brug over naar de andere kant van het water, langs de Lassiefabriek naar die uitspanning die altijd open is: het grand café met de hysterische nepboeketten die – toeval of niet – perfect waren afgestemd op de Beyoncé-kakofonie die uit de speakers tetterde.

De chocolademelk smaakte naar gesmolten koetjesrepen – waterig en zoet. De kinderen trokken hun schoenen uit en gingen melig onder de tafel zitten. Daar had iemand kauwgom uitgespuugd, het bleef aan Miro’s sok plakken en vervolgens aan de binnenzool van zijn schoen. Ik probeerde het er tevergeefs af te pulken, mijn man en ik probeerden elkaar tevergeefs te verstaan.

Een lage, volle maan vergezelde ons op de weg terug. De crew stond in te pakken, kinderbedtijd was al lang geweest.

Ik kan niet wachten om mijn keuken opnieuw te verhuren en de rust, regelmaat en reinheid weer te tarten. Want met die vieze chocolademelk was de week al doormidden. Hier is een recept voor de allerlekkerste, dikke, romige, niet te zoete chocolademelk. Kun je ook wat breken - chocoladerepen.