Cultuurvlogger Marco Dreijer biedt een toegankelijk podium voor kunst

Als je niet met kunst en cultuur opgroeit, kan je een leven lang denken dat het ook niets voor jou is, zegt Amsterdammer Marco Dreijer (32). Hij kreeg de liefde voor kunst ook niet per se met de paplepel ingegoten vroeger, maar de creatieveling vond zelf als kind al de weg naar het podium. "Ik was altijd met musical bezig, verkleden, dansen en zingen. Maar het is niet zo dat mijn ouders me meenamen naar het Rijksmuseum of Van Gogh."

Die laatste twee ontdekte Dreijer later pas. "Ik werkte als programmeur bij het Kunst en Cultuurlab van AVROTROS en ben me toen veel meer gaan bezighouden met wat er allemaal in de kunst en cultuursector speelde. Dus welke exposities er waren, welke bijzondere voorstellingen eraan kwamen en dat soort dingen." Vervolgens poste hij daar dan over op zijn social media.

Social media als etalage

 In die tijd begon Dreijer steeds meer foto’s te maken van exposities en dingen, gewoon met zijn telefoon. "Op een gegeven moment werd ik gevraagd voor een meet-up met fotografen in een museum. Na sluitingstijd werden daar avonden georganiseerd voor fotografen om werk te schieten – en ik liep daar een beetje rond als vreemde eend, maar kon mezelf al heel snel nuttig maken als assistent of model, haha."

Al snel kreeg hij in de gaten dat er nog een behoorlijke brug te slaan was tussen kunstenaars en het publiek, maar ook om nieuw en jonger publiek aan te spreken. Bijvoorbeeld online. "Ik ben daarom mini-vlogjes gaan maken over kunst en cultuur", zegt Dreijer. Sinds 2019 doet hij dat professioneel, onder de naam Cultuurvlogger. 

Meer diversiteit in makers én publiek

Dreijer vindt het leuk om inzicht te geven in het maakproces, bijzondere dans- en theatergezelschappen en vooral ook jonge, diverse en meer onbekende makers voor het voetlicht te brengen. "Het is voor queers en makers van kleur vaak veel moeilijker om ergens een voet tussen de deur te krijgen, terwijl hun werk net zo'n groot publiek verdient als Vermeer."

Bovendien voelen heel veel mensen een drempel om naar een museum of theater te gaan, denkt Dreijer. Ze denken dat ze een driedelig pak aan moeten naar de opera – of dat ze niet hardop mogen praten in een museum. En of die drempel er nou echt is of niet, één ding is zeker: instellingen kunnen zelf ook meer doen om jongere of meer diverse bezoekers aan te spreken. "Daarnaast zit het bij een heleboel mensen gewoon niet in hun systeem om in het dagelijks leven kunst op te zoeken. Als ik volgende week naar Madrid ga, kijk ik naar welke restaurants de moeite waard zijn en welke musea ik niet mag missen, waarom zou ik dat hier in de buurt dan niet doen?"

Robin Hood van de culturele sector

Met zijn social media, website en nieuwsbrief probeert Dreijer een vertaalslag te maken en kunst en cultuur op die manier toegankelijker te maken voor iedereen. "De taal die wordt gebruikt in musea zelf is ook niet altijd even makkelijk te begrijpen voor iedereen, daar zouden instellingen ook veel meer aan moeten doen. Maar hetzelfde geldt voor een festival als Oerol bijvoorbeeld. Als je daar nog nooit bent geweest, kan je snel denken: jeetje, dat is op een eiland. En ik ken daar niemand. Hoe weet ik dan waar ik moet slapen, wat ik moet zien of dat ik ook andere mensen tegenkom?"

Als cultuurvlogger is Dreijer nu aan het overleggen of hij niet een stukje camping kan hosten op Oerol. "Dan spreken ik met een groepje mensen af om samen die kant op te gaan, ik regel bijvoorbeeld drie voorstellingen, we eten samen en verder heeft iedereen ook vrije tijd. Op die manier wordt de drempel lager, en kan zo’n festival een nieuw publiek aanboren."

Dreijer merkt dat er vanuit de sector enorm veel vraag is naar een 'bruggenbouwer'. "Ga naar een gemiddelde tentoonstelling of opera kijken, en je ziet dat het publiek overwegend wat ouder is." Maar, er is ook altijd geld tekort in deze sector, dus er wordt nog weinig geïnvesteerd in het oplossen van deze vraagstukken. Toch blijft hij hoopvol: "Je ziet ook instellingen en gezelschappen waar het heel goed gaat, kijk bijvoorbeeld naar Toneelgroep Oostpool, daar weten ze heel goed hoe ze op een eigentijdse manier – maatschappelijk relevante – voorstellingen maken. En wat zie je: de theaters zitten vol, met alle leeftijden."