Esmee Schenck de Jong (1992-2023) hoopte liefdevol te verstouten

Op woensdag 1 februari zit Esmee Schenck de Jong aan een rond tafeltje op mij te wachten bij Café-Restaurant De Plantage in Amsterdam. Haar notitieboekje en pen lagen al op tafel. Een boekje waar gegarandeerd haar laatste virtuoze taalvondsten in stonden opgesomd, zo stel ik me voor. Ik kijk altijd uit naar interviews, maar nog net iets meer wanneer de kandidaat in kwestie zo warm wordt aangedragen als Esmee. Een van haar beste vriendinnen, Emma Mendez Correa, mailde mij eind januari over het 'lieve, sexy en slimme boekmonstertje' dat Esmee had geschreven. Een verzameling korte verhalen over haar eigen ondeugende avonturen. 

'Ik weet 100 procent zeker dat jullie naast fancy nagels veel raakvlakken hebben', stond er in diezelfde mailwisseling, en de afzender kreeg gelijk. Esmee's lange nagels waren minutieus mooi gelakt; de punten versierd met paars-gekleurde hartjes. Haar verschijning maakte überhaupt veel indruk, met sprekende ogen en aan weerszijden van haar glimlach een piercing. Wat volgde was een dierbaar gesprek over Esmee's werk, de wens om hardnekkige taboe's rondom seksueel plezier te doorbreken en de hoop om alle lezers van haar boek te verstouten.

Liefde voor de ander en zichzelf

Het idee voor Omdat mijn lichaam het wil ontstond tijdens een van de covid-lockdowns. Esmee was in die periode op zoek naar een manier om toch nog avonturen te beleven. "Toen ik eenmaal begon met schrijven, ontdekte ik al snel dat ik best veel leuke dingen had meegemaakt." Spannende seksfeesten, orgieën, de ontluikende lust tussen haar en een andere vrouw.

Hoewel er eigenlijk al een idee was voor een ander soort boek, vormden de plannen voor deze verhalenbundel ook mooi een stok achter de deur om op avontuur te gaan. En zodoende hebben de meeste verhalen uit het boek – een kleurrijke verzameling, geloof me – zich afgespeeld in een periode van negen maanden.

Esmee hoopte niet alleen anderen te inspireren met haar orgieën en andersoortig leuks en lekkers, seks was voor haar evengoed een expressie van zelfliefde. De opperste staat van kwetsbaarheid en empathie. Dat laatste zocht ze ook voor zichzelf. "In vroegere relaties heb ik me vaak geschaamd", omdat ze niet paste in een heteronormatieve groef, en een monogame relatie niets voor haar was. Of zoals ze met gepaste trots onthulde aan dat tafeltje: "Omdat ik eigenlijk een slet ben… wil zijn."

Contrast tussen twee werelden

Natuurlijk was het spannend om haar opwinding te delen met de wereld, maar ze had er ook zoveel plezier in. "Mijn herinneringen zijn stuk voor stuk nog haarscherp, maar de kunst zit hem er vooral in om het zo op te schrijven dat het geen platte porno is, maar ook niet geforceerd literair", legde ze uit. "Ik hou al heel lang lijstjes bij met taalvondsten – en nu kon ik twee van mijn werelden proberen te fuseren."

Eén van de leukste bijkomstigheden van haar boek was dat andere mensen Esmee steeds meer van hun eigen belevenissen, dromen en fantasieën toevertrouwden. Het zorgde voor een grote grijns op haar gezicht. Die ochtend van 1 februari was ze nog voor zichzelf opgekomen, vertelde ze, toen een recensent zonder nuance of instemming haar citaten had samengevoegd. "Ik ben blij dat ik nu 30 ben, want vijf jaar geleden had ik dat niet gedurfd."

Zo goed als het die ochtend leek te gaan met Esmee, zo geïnteresseerd, monter en vol vertrouwen als ze overkwam, was er naast die stralende warmte ook een deel van haar wereld dat zich hulde in schaduw. Een donkerte waar de liefde en trots van haar vrienden niet altijd voelbaar waren, of simpelweg niet opwogen tegen de langdurige innerlijke strijd. Esmee had een bipolaire stoornis die vaker in haar leven voor periodes van zware depressies had gezorgd. 

Esmee Schenck de Jong heeft op 27 maart een einde gemaakt aan haar leven. Een ogenschijnlijk schril contrast voor de mensen die niet bekend waren met de donkere wolken in haar hoofd. Maar zoals haar dierbare vriendin Emma Mendez Correa tijdens haar afscheid vertelde, liet Esmee de wereld zien dat contrasten eigenlijk niet bestaan. Als je het een kans geeft, gaan rood en roze heel goed samen. Niets in ons leven hoeft te vloeken, zolang je het maar liefdevol bij elkaar brengt.

In haar boek refereert Esmee aan de woorden van Toon Hermans: al wat sterft, zal bloeien. En zo is het.