Halfgare deeltijdprinses-omelet

Als freelance deeltijdprinses – en worst nightmare van de Nederlandse overheid, maar dat is weer een ander verhaal – doe ik alles half. Deeltijd betekent in mijn geval: drie 'normale' werkdagen, woensdag een halve dag en vrijdag tot halfdrie, want dan heb ik geen dure kinderopvang. In het weekend werk ik ook en in de avond maak ik pasta, bak ik broodjes en schrijf ik recepten. Ik ben weer met een kookboek bezig, een kolossaal project waar veel werk in zit. Nee, ik klaag niet, het is fantastisch en veel prettiger dan bijvoorbeeld lijken wassen. Maar een boek maken kan eigenlijk niet half, je bent immers zo goed als je laatste boek. Toch voelt het zo. Net als de rest van mijn afgeraffelde leven. Zoals de meeste werkende ouders run ik er een huishouden naast (halfslachtig in mijn geval), voeden mijn man en ik twee kinderen op (ze zitten momenteel te veel achter schermpjes) en verwaarloos ik familie en vrienden.  

Omdat ik thuis werk, word ik voortdurend geconfronteerd met mijn halfgare bestaan. Met overal troep, een uitpuilende wasmand. 'Kom, draai alvast een was, dan kan die vanmiddag uithangen'. 'Hè bah, haren op de trap, even mijn supersonische handstofzuiger pakken'. Thuiswerken betekent ook dat je in jezelf gaat praten.

Nog even die poppen, toetsenborden (?), bakjes glitterslijm en miniatuurgodzilla's van de vloer rapen. En de schone kleren in de kast, daarna begin ik echt. Ach, Miro’s judopak, al maanden niet gedragen. Wilde hij nou op tennis? Vanmiddag even regelen. En check die deadline voor dat stuk, beantwoord je mail, bevestig dat kinderfeestje, sla die foodbloggersuitnodiging af. En waar is de krant met die bijlage over Houellenbecq in z'n pyjama? Moet ik nog lezen, anders kan ik niet meepraten. Oeps, mijn BTW-aangifte. En bel Monique terug! Die lieverd wilde je nog feliciteren. Is het alweer twee weken geleden dat ik mijn moeder te eten vroeg? 

Later zie ik bij Albert Heijn een boodschappenwagen met een schattig to do-briefje erop, precies zoals ANWB-mensen een fietsroute op hun fietsstuur klemmen. 'Zie je, er zijn meer mensen die het soms te veel wordt. Die plakken heel verstandig een briefje op hun boodschappenkar om het leven te kunnen overzien'. Het herinnert me aan het nummer Little Acorns van de White Stripes, over ene Janet die overweldigd wordt door het leven. 'Be like a squirrel girl', zingt Jack White. Neem een voorbeeld aan een eekhoorn en hoe die zich klaarmaakt voor een lange, strenge winter, vervolgt het. Eén voor één brengt de eekhoorn nootjes naar zijn holletje en hakt zijn problemen zo in kleine stukjes. Daarna hoor je snoeiharde elektrische gitaren gevolgd door de schelle stem van White: 'Take all your problems and rip 'em apart'.

Echte problemen zijn mijn worstelingetjes niet, toch zing ik thuis hard mee over die eekhoorn. En dus hak ik alles maar weer in kleine stukjes, om te beginnen wat kruiden. Er moet tenslotte weer iets fatsoenlijks op tafel staan zo. Daarom deze snelle en toepasselijke halfgare omelet. Omelette baveuse in het Frans. Kwijlende omelet letterlijk, een omelet die nét niet helemaal gestold is.