Het leven is (gelukkig) geen picknick

Tijdens de zomer bekruipt me weleens de gedachte: wat als ik altijd vakantie zou hebben? Dat ik het hele jaar de vrije tijd heb om alles te doen wat ik wil. Iedere dag uitslapen, een boek schrijven, leuke verrassingen bedenken voor mijn vriendinnen, eindelijk eens die fotoboeken afmaken en misschien zelfs een film produceren: you name it. Mijn kids zouden vrolijk door de tuin rennen en vervolgens geconcentreerd bezig zijn met hun eigen werkjes, uiteraard precies op het moment dat ik ook iets voor mezelf wil doen. Wat een vrijheid zou ik dan hebben, heerlijk! 

Of toch niet? Want als ik altijd vakantie zou hebben, betekent dat in mijn geval ook dat ik werkloos zou zijn. Of al met pensioen. Dan heb ik eigenlijk helemaal geen werk om vakantie van te nemen en ook helemaal geen inkomen om de vakantie mee te betalen. Eigenlijk zou die vakantie niet meer dan een hoopje schijnvrijheid zijn.

Waarom trekken juist die momenten zo aan ons? De weekenden, vakanties en uitstapjes glinsteren aan de horizon, maar aan het 'echte leven' krijgt geen plekje in de spotlight. En dat terwijl we daar toch veel meer tijd aan besteden. Maar nee, in de media overheerst het perfecte plaatje: persoonlijke en professionele successen, dansend op een feestje in het weekend of zomers languit aan het zwembad met een goed boek. Deze plaatjes onderstrepen ons succes in z'n meest glorieuze vorm: vrijheid. Maar van de weg ernaartoe en de hobbels die we tegenkomen, laten we een stuk minder zien.

Misschien komt dat doordat we minder staan te popelen om eerlijke of moeilijke verhalen te vertellen over hoe we de werkweek doorkomen. Zonde, want juist deze verhalen kunnen enorm motiveren, het échte leven is namelijk een stuk weerbarstiger en minder glamoureus dan de eindeloze happy faces die we voorbij zien komen online. Denk aan Sheryl Sandberg, die er niet voor terugdeinst een boekje open te doen over de hobbels die ze tegen komt op weg naar de top. Als ik het zelf even niet meer weet of geen oplossing zie, heb ik veel meer aan dat soort verhalen dan aan perfecte plaatjes.

Deze zomer las ik een mooi interview met Sigrid Kaag in Vrij Nederland over haar ambitie om premier te worden, daarin zei ze: 'Het leven hoeft geen picknick te zijn'. Ze leerde van haar moeder dat een mens moet woekeren met zijn talenten en dat sterke schouders zware lasten kunnen dragen. 'Als je veel is gegeven, heb je de verantwoordelijkheid om dat te delen'. Die uitspraak raakte me enorm omdat het zo lijnrecht staat tegenover wat ik zie in de media. Daar lees ik vooral kreten als: 'Hoe meer mindfulness, hoe beter'. En: 'Stel vooral geen doelen voor jezelf, want stel je voor dat je die níét haalt'. Ho even, dat hoort toch juist bij het leven? Heel veel van wat je voor ogen hebt, lukt niet of gaat niet door. Ondanks dat je er keihard voor hebt gewerkt. Volgens mij is dat ook helemaal niet erg, want je bedenkt daarna gewoon weer iets nieuws om aan te werken.

Op die manier blijf je zoeken naar iets moois om bij te dragen. Iets om te doen met je talenten. Wat dat is, verschilt voor iedereen. Maar laat het alsjeblieft meer zijn dan een mooie Instagram-foto. Of een strak been met de hashtag #bodypositivity. Ik ben een groot Linda-fan en vind persoonlijk dat ze er steengoed uit ziet in bikini op haar cover deze zomer, maar is dit wat we anno 2020 dapper vinden? Dat vrouwen een bil of been laten zien op Instagram? Daar word ik wel een beetje somber van. Ik hoop dat we het woord dapper ook nog met andere grote daden van bijzondere vrouwen gaan associëren en dat het verder gaat dan een buik en een bil.