De maandelijkse strijd tussen huurder en miljonair

Geuren van de Aziatische keuken en Hollandse pot mengen zich van twee kanten in het trappenhuis. Burenruzies beluister ik onvrijwillig, als een 4D-podcast die exclusief te streamen is achter de gesloten deuren van mijn appartementencomplex. Muren zijn dunner dan het gemiddelde topmodel in de 90’s, waardoor iedere discussie, hoest, soapserie, tirade, nies én muzieksmaak vanaf mijn roze sofa volledig te volgen is. Een schizofrene gewaarwording wanneer er aan de ene kant iemand met ziektes scheldt tijdens het gamen (ik ga ervan uit dat de schietgeluiden uit een computerspel komen), en er tegelijkertijd aan de andere kant een peuter wordt gevierendeeld, althans zo klinkt het.

De badkamer is voorzien van een toilet en een douche. In theorie zijn dit twee verschillende sanitaire voorzieningen maar in de praktijk betekent het dat ik tijdens het douchen ook naar de wc kan. De vloer is vooroorlogs; een zwart/wit/beige ruiten-chaos, die sinds het leggen alweer drie keer uit, en opnieuw in de mode raakte. De keuken is een bij elkaar geraapte selectie museumstukken van een ouderwets gekarteld stalen aanrechtblad waar Napoleon nog aan heeft staan afwassen, met keukenkastjes waarvan iedere interieurdesigner in een papieren zakje zou moeten ademen.

Mijn huis in het Mokumse Bos en Lommer ligt handig naast de A10 en het balkon is door de aanvliegroute naar Schiphol uitermate geschikt voor vliegtuigspotters. Op zolder heb ik een berging die ik gebruik als opslag voor zomer- en winterkleding, administratie en andere seizoensgebonden klerezooi waarvoor ik in mijn woning geen ruimte heb. Het is mijn thuis, de veilige plek waar ik leef, schrijf, huil, neuk, eet en liefheb. Ik ben dol op dit huis en de mensen die er omheen wonen.

De huur is 1204 euro per maand. Dat is exclusief gas, waardigheid, zelfrespect, internet, mogelijkheid te sparen voor een pensioen, aflossing studieschuld, ooit een hypotheek, water en licht. Inclusief maandelijkse schaamte, zorgen over de toekomst, servicekosten(?!) en jarenlange renovatie-overlast.

Dat laatste zit als volgt: de partij waarvan ik mijn woning huur is (tussen het geld tellen door) fan van programma’s als: Kijken zonder kopen, Een dubbeltje op z’n kant, Eigen huis & tuin en alles wat schreeuwt om visgraatvloeren en matzwarte kranen, matzwarte deurklinken en glazen deuren met, je raadt het al: matzwarte staalconstructies. Althans, dat denk ik, aangezien ze mensen die overwegen te verhuizen een bedrag aanbieden om daadwerkelijk op de zouten – zodat zij de woning kunnen 'flippen' en de huur met honderden euro’s kunnen verhogen. Een nieuwe woning kost al gauw zo’n 1600 euro per maand.

Eens in de zoveel tijd, laten we zeggen zo rond de eerste van de maand – wanneer ik de maandelijkse vernedering naar het rekeningnummer van de vastgoedmiljonair overmaak en de glazen uit mijn keukenkastjes trillen omdat er een drilboor tekeer schiet; er een bouwvakker goeiemorgend uit de dampende dixi voor mijn voordeur klimt, neem ik contact op met de verhuurder: 'Dag, kunt u mij vertellen waarom ik 1204 euro huur moet betalen en tegelijkertijd al twee jaar in verbouwingsherrie zit? Zou het geen goed idee zijn als jullie de omwonende compenseren, aangezien u, verhuurder, straks uw zakken vult met het eindresultaat?'.

Het antwoord is steevast: 'Helaas zijn wij genoodzaakt onderhoud aan onze panden uit te voeren en een verbouwing gaat helaas altijd gepaard met enige overlast'. Vervolgt door: 'Het is helaas dan ook niet mogelijk om in aanmerking te komen voor een compensatie. Wellicht dat jouw werkgever gedurende de overlast een vervangende werkplek kan organiseren'.

'Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd', en de hartelijke tyfus!

Vorige week lag er een brief van de verhuurder op mijn mat. De berging waar de seizoenen liggen opgeslagen, om het beneden zonnig te houden, moet worden leeggemaakt. Er wordt een extra woning van gemaakt: 'Zoals u weet had u die slechts in bruikleen'. De verbouwing gaat zeven maanden duren, helaas is er voor de omwonende geen compensatie voor de overlast. Wat ze er zelf van vonden? Ik citeer: 'Het klopt dat wij er qua huurprijs op vooruit gaan, maar je moet je ook realiseren dat een verbouwing als deze hele hoge kosten met zich meebrengt. Wij willen namelijk een mooi product afleveren. Daarnaast is het misschien goed om te weten dat wij graag een appartement toevoegen in Amsterdam (op de vierde etage) gezien het grote woningtekort in de stad'. Met vriendelijke groeten, de o zo nobele en tevens stinkend rijke verhuurder.

Tenzij 1600 euro toevallig 32 procent van je netto-inkomen is, komen de huis-, tuin- en keuken-Amsterdammers niet meer in aanmerking voor de gerenoveerde appartementen in Bos en Lommer. In theorie en volgens de verhuurder natuurlijk wel, maar in de praktijk betrekken enkel expats deze dagverse visgraat-woningen. Wat blijft zijn de geuren van verschillende wereldse gerechten in het trappenhuis. Dat marktconform niks te maken heeft met comfort – iets waar ik op mijn 35e pas achter kwam: het is marktconform en niet marktcomfort – is duidelijk.

Of ik nog lang in mijn eigen stad kan blijven wonen helaas niet.