Mannen hebben het zwaar verandering is soms zwaar

Een paar weken geleden liet een vriendin tijdens een gesprek terloops vallen dat ze dacht dat mannen het tegenwoordig maar zwaar hebben. Eerlijk? Ik had de neiging om keihard te gaan lachen. Vooral in een tijd waarin vrouwen allerlei rechten dreigen kwijt te raken, terwijl die van de meeste mannen überhaupt niet ter discussie worden gesteld, leek het me nogal onzinnig dat juist de laatstgenoemde groep het zwaar heeft. Toch besloot ik mijn eerste ingeving te onderdrukken en haar voorzichtig te vragen wat ze precies bedoelde – voordat ik haar zou overladen met een monoloog over al het slechte nieuws van de afgelopen tijd en de positie van de vrouw. In het kort kwam het erop neer dat mannen het vooral zwaar hebben omdat ze hun 'stijl' moeten aanpassen aan een werkomgeving met meer diversiteit.

Oké, ik zou de opmerking kunnen afdoen als incident, maar een week later sprak ik een man die ook al stelde dat je tegenwoordig 'niks meer kan zeggen' op werk. En van vriendinnen hoor ik vergelijkbare verhalen. Terugdenkend heb ik eigenlijk sowieso opvallend veel mannen-mogen-ook-niks-meer-reacties gehoord de afgelopen jaren, na ieder nieuwsbericht over een prominent ontslag.

Verandering is (bijna) nooit makkelijk, zeker als het om een cultuuromslag gaat, dus ik snap best dat sommige veranderingen, nieuwe regels en van bovenaf ingrijpen, niet meteen door iedereen als vooruitgang wordt gezien of ervaren. Tegelijkertijd is de wereld – ook anno 2022 – nog steeds grotendeels voor mannen ontworpen, dus een beetje relativering lijkt me wel nuttig.

Fulltime werken is nog steeds de norm voor mannen, dus daar hoef je gelukkig geen enkele verantwoording over af te leggen. En mocht je wél een dag minder gaan werken dan word je vaak alleen maar toegejuicht. De default is dat je een goede vader bent en als je ook nog iets doet voor je kinderen, zoals het 'uitstralen van liefde' wanneer je naar ze kijkt, ben je meteen een supervader. Als moeder heb ik ontelbaar vaak de vraag gekregen waarom ik werk, waarom ik zoveel werk, waarom ik zo hard werk en hoelang ik nog van plan blijf dat te doen. Bij iedere gelegenheid die zich voordoet, is er wel iemand die mij probeert te overladen met een bak schuldgevoel over mijn meer dan fulltimebaan. Nu vind ik vooral de mening van mijn eigen kinderen relevant, maar het lijkt me heerlijk als je je verder aan niemand hoeft te verantwoorden over de keuzes die je maakt.

Met de toenemende discussie over diversiteit en het invoeren van quota wordt mij regelmatig gevraagd of ik niet bang ben gekozen te worden 'alleen omdat ik vrouw ben'. Nou nee, er is geen enkele reden om mij te kiezen alleen omdat ik vrouw ben; kan ik niet gewoon goed zijn in wat ik doe? Het stoort me als anderen daaraan twijfelen, en de extra druk die erbij komt om vooral niet te falen – en eigenlijk liever twee keer zo goed te zijn – is vermoeiend. Dus denk ik: mannen, prijs jezelf gelukkig dat er bij jullie meestal gewoon vanuit gegaan wordt dat je de juiste kwaliteiten hebt en de keuze voor jou 100 procent het gevolg is van een meritocratie. Ook als dat niet zo is.

Ik wil niet verzanden in nog meer voorbeelden, dus ik hoop dat jullie je realiseren dat je het nog niet zo slecht hebt. Maar ik hoop vooral dat jullie ook de voordelen gaan ervaren van diversiteit. Al die meningen en persoonlijkheden maken het zeker niet altijd makkelijker, maar het resultaat wordt er wel een stuk leuker én beter door. En laten we wel zijn, er is niet zoiets als dé man of dé vrouw dus voor de meeste mannen zal het ook een verademing zijn niet meer te hoeven voldoen aan 'de norm' op kantoor of waar dan ook. Zo ontstaat er voor iederéén veel meer ruimte om zichzelf te zijn.

Als je denkt dat je op werk niet zomaar alles meer kan zeggen: dat klopt! Opmerkingen over het uiterlijk van je collega of zijn of haar relationele status kan je beter meteen inslikken. Als je twijfelt, zou mijn advies sowieso zijn: doe maar niet, er blijven nog genoeg onderwerpen over. Je zou kunnen vragen hoe het echt met iemand gaat, praten over het weer en sport of een inhoudelijke discussie aangaan over je werk. En natuurlijk geeft het onderwerp vakantie de komende maanden ook genoeg reden voor een gesprek. Daarover gesproken… Ik ga van de zon genieten in Italië en de natuur in IJsland. Tot in augustus!