De degelijke man

Het was klam, warm en druk op het theaterfestival dat bekend staat om beschonken sangria-slurpers, uitmuntende voorstellingen, tenenkrommende voorstellingen, poffertjes en een draaimolen waar volwassenen een uur voor in de rij willen staan. Ooit bezocht ik De Parade in Amsterdam op een eerste date. Hij stond erop dat we de silent disco bezochten; niet echt veelbelovend als de persoon met wie je nog geen woord hebt gewisseld, een koptelefoon met jaren 90-muziek op z'n hoofd zet… in plaats van met je praat.

Een groot nadeel voor mensen zoals ik. Ik schuw de dansvloer alsof het een slagveld is. Nee, ik zing niet graag met mijn ogen dicht. Hit me baby one more time. Whatever; zo heeft zelfs Britney het niet bedoeld. Mensen die een ander recht in de ogen aankijken terwijl ze heel hard meezingen verdienen lijfstraffen. Wezens die niet-dansbare-personen met tegenzin toch een dansvloer op sleuren de doodstraf. 

Ja, op De Parade is álles theatraal.

De bevriende acteur (die zo nu en dan ook mensen interviewt) met wie ik rondzwierf stond in de rij voor wat biertjes en ik in die voor het eten. We zouden elkaar ergens in het midden treffen. Toen ik aanschoof aan een lange biertafel en mijn zojuist gekochte versnaperingen op de tafel had uitgestald, vertelde een ietwat zenuwachtige vrouw met een West-Fries accent dat de plek waar ik was gaan zitten bezet was. Ze had afgesproken met vriendinnen en die konden elk moment arriveren. Ik nam mijn verlies en ons eten mee naar een niet-bespeeld podium.

"Wacht je op iemand?" Een degelijke man met een degelijk overhemd en zijn handen vol eten kwam naast me zitten.

"Een vriend", zei ik.

Er volgden meer mannen met degelijke overhemden. Eentje droeg een T-shirt. "We kennen elkaar van de tennis", zei hij. Ik knikte. "Denk je dat je vriendje nog komt?"

"Ja."

"Nou, ik betwijfel het."

Hoewel ik niks betwijfelde, nam ik wel alvast een hap van het eten. Ik zou genoeg overhouden voor de interviewende acteur.

"Volgens mij heeft hij je laten zitten", zei de degelijke man. Hij had het er maar druk mee.

Ik haalde mijn schouders op. We kletsten wat, over de tennisclub, zijn vrienden, hoe hij een geboren en getogen Amsterdammer was maar nu in 't Gooi woonde. Er liepen twee vrouwen voorbij, een van hen droeg cowboylaarzen. Iets wat overduidelijk niet in de smaak viel bij de groep tennisvrienden. Er werd iets lelijks geroepen.

"Nou jongens, let even op jullie woorden," zei de degelijke man, "we zijn hier in gezelschap van een knappe jongedame."

De opmerking was blijkbaar prima geweest als ik er niet toevallig bij had gezeten. Ik nam nog een hap.

"Jij denkt ook dat hij niet meer komt, hè?"

Weer haalde ik mijn schouders op. 

"Wat doet hij eigenlijk? Je vriend…", vroeg hij. 

"Een vriend", antwoordde ik. "Hij is acteur en interviewer."

"O, wie interviewt hij dan?"

"Mensen die hij interessant vindt", zei ik. 

"Ik ben in het verleden ook vaak geïnterviewd. Veel financiële bladen, ken je vast niet…"

"FD?"

 "Zoiets."

Hij vertelde over zijn werk. Volgens hem erg saai, maar kennelijk wel interessant genoeg om er lang en ongevraagd over te vertellen. Ik had precies de helft van het eten opgegeten, maar zag nog geen spoor van de interviewende acteur. Ik kon best nog een hap nemen. Een tennisvriend kwam erbij staan. "Hoort zij bij ons", vroeg hij aan zijn vriend. "Ik zit gewoon even lekker met deze mooie dame te kletsen", antwoordde de degelijke man.  

"Wat doe jij eigenlijk", vroeg hij. 

"Ik ben schrijver."

"O, wat stoer. Magazines?"

"Boeken."

"Boeken? O, kijk nou. En worden die dan ook echt uitgegeven?"

Ik knikte. 

"Hoe heet je?"

"Malou Holshuijsen."

"Nee, nooit van jou gehoord, Marlou. Ik ken wel die andere vrouwelijke schrijver, god, hoe heet ze ook alweer. Ook zo'n knappe vrouw…"

Ik voelde twee handen op mijn schouders. Mijn redding in de vorm van een interviewende acteur.

"Kijk nou," zei de degelijke man, "ze was al bang dat je niet meer zou komen."

"Susan Smit", zei ik. 

"Ja verrek, Susan Smit. Die ken ik", zei de degelijke man.  

Ik vroeg of hij de boeken van Susan Smit mooi vond. 

"Nog nooit gelezen."

Voor het eerst in mijn leven verlangde ik naar de silent disco.

Of de begrafenis van de degelijke man.  

"Hmmmmm", zei de interviewende acteur, terwijl hij een hap nam van het eten. 

Op De Parade is álles theatraal.