Die spagaatsprong ging me toch te ver
We stonden in het donker naast een verlaten fietsenstalling. Celine, Rebecca en ik, drie vrouwen die in het cafeetje vlakbij de school van mijn zoon een pril kameraadschap hadden gesmeed, terwijl we ons nu sterk afvroegen waar we aan waren begonnen.
Hadden we elk op onze beurt stiekem overwogen om niet te gaan? Jazeker. Maar we waren ferm geweest en hadden onszelf na het avondeten toch op de fiets gehesen en waren naar een uithoek van de stad gefietst. Langs sportvelden en donkere parkjes, zodat wij nu voor de flets verlichte ingang van de dansschool stonden, waar de 'Proefles Modern Jazz 21+' weldra zou beginnen.
Het idee was ontstaan tijdens één van onze ontmoetingen op donderdagochtend, in het enige hippe koffietentje in de wijde omtrek, waar de ouders uit de buurt na het wegbrengen van hun kinderen nog even hun toevlucht zochten, voor de dag er weer met hen vandoor zou gaan. En waar wij elkaar vonden voor cappuccino, kaneelbroodjes en wederzijdse tropenjarensupport.
“ Als ik maar met een groepje mensen, achter een juf aan, door een zaaltje kon zwieren
"Ik wil dansen", had ik op een ochtend gezegd. Ik was klaar met bootcamps, home workouts en andere bestraffende bezigheden, die ik vooral deed omdat ik ze van mezelf moest. Ik wilde weer iets met mijn lichaam doen. Niet om fitter te worden. Niet om er goed in te worden. Maar gewoon om plezier te maken.
Ik wilde dánsen. Jazz, modern, ballet, latin infusion, mij maakte het allemaal niet uit. Als ik maar met een groepje mensen, achter een juf aan, door een zaaltje kon zwieren. Met een legging aan. Voor zo'n spiegelwand. Op zo'n doffe zwarte vloer die een beetje onder je voeten piepte als je om je as draaide.
Tot mijn grote geluk vonden mijn gesprekspartners het geen vreemd verlangen, maar een fantastisch idee en halleluja, ze wilden zelfs mee. Nog voor we onze koffie op hadden, was er een school gezocht, een tijdstip gevonden en een proefles geboekt. Woensdagavond 19.30 uur, Modern Jazz zou het worden. En omdat we weinig zin hadden om met onze 'we doen het ook maar voor de lol-mentaliteit' tussen de elastieken lijfjes van fanatieke 16-jarigen te staan, waren we speciaal voor de categorie 21+ gegaan.
“ Het leek nog 't meest op een lollig bedoelde montage in een matige balletfilm
21+ betekende in werkelijkheid 21-, zo merkten we al snel. In de ontvangsthal die tevens kleedkamer bleek, kwamen we een vijftal tieners met slotjesbeugels en giechellachjes tegen, die onze klasgenoten bleken te zijn. De oudste was 20, de jongste 16 en de rest puberde daar zo’n beetje tussenin. Toen Celine – om het ijs te breken – grappend de vraag stelde: "Passen jullie ook op?", antwoordde een meisje bloedserieus dat ze tijdens de les zeker goed uitkeken dat ze niet tegen de spiegel op liepen.
Dat we voor een proefles kwamen, kwam duidelijk slecht uit. De groep bleek twee weken verwijderd van een voorstelling in de plaatselijke concertzaal. Dus er moest vol gas geoefend worden. Dat vonden we niet erg, toch?
Wat volgde, leek nog een het meest op een lollig bedoelde montage in een matige balletfilm. Een zaaltje vol pubermeisjes, die zich even dartelend als driftig door de ruimte bewogen op De Schone Slaapster van Tsjaikovski, terwijl achterin drie vrouwen van midden 30 haastig en verhit achter de choreografie aansukkelden, terwijl ze ondertussen probeerden hun enkels niet te breken en niet te opzichtig door hun t-shirt heen te zweten.
“ Het idee van zo'n eenzame sprong, in het midden van zo’n zaaltje
De juf was 26, noemde ons 'poppetjes' en stelde voor om even een 'diagnonaaltje' te doen, waarbij het de bedoeling was dat we één voor één diagonaal door het zaaltje zouden rennen om in het midden een sprong te doen in de vorm van een spagaat.
Nu hadden we inmiddels weinig schaamte meer over, maar het idee van zo'n eenzame sprong, in het midden van zo’n zaaltje, bekeken door tieners en beschenen door vaalgeel tl-licht, dat was zelfs drie vrouwen die het allemaal maar voor de lol deden te veel.
Gaan jullie je voorstelling maar lekker oefenen, zeiden we gul. En nog voor het tweede diagonaaltje kon worden ingezet, zaten we weer op de fiets naar huis, ons best te doen om de hele operatie niet hardop een mislukking te noemen. Zo'n fietstocht in de kou, daar kikker je toch ook al enorm van op? Nou dan, dat dacht ik.
Voor wie al lang z'n kuiten en z'n comfortzone niet opgerekt heeft: de volgende proefles valt op een donderdag. Dance Mix om 19.30 uur. 35+ deze keer.
