De laatste…
Dit is mijn laatste column voor Eva Jinek en daarom leek het me een goed moment om even terug te blikken. Ik schrijf 'm vanaf mijn hotelkamer in Williamsburg, waar ik een prachtig uitzicht heb op de skyline van Manhattan. Zoals ik in de column Moeder op je eigen manier schreef, combineer ik een werktrip naar NY met fun; ik doe allemaal dingen voor mezelf én voel me daar totaal niet schuldig over. Zo ook deze keer. Ik krijg altijd zoveel energie van deze dagen dat ik er weer maanden tegenaan kan.
In de afgelopen twee jaar heb ik eindeloos veel onderwerpen kunnen bespreken die me bezighouden. Ik kreeg heel veel reacties, soms reacties waar ik even stil van werd, herkenning, maar ook werden me weleens de meest verschrikkelijke dingen toegewenst. Sommige columns leidden tot hele discussies op LinkedIn zoals die van 10 miljard voor razendsnelle havermelk, of ik werd naar aanleiding van een column geïnterviewd over het betreffende onderwerp, bijvoorbeeld die over quiet quitting. Maar nog leuker was het als ik mensen tegenkwam die zeiden: ik lees je columns altijd! En hoewel het in de drukte soms heel slecht uitkwam, of ik drie keer opnieuw moest beginnen vanwege een gebrek aan inspiratie, was het een feest om te doen. Zeker de onderwerpen waar ik me echt boos over maak of dingen waar ik me heel erg aan irriteer. Die columns waren ook altijd het snelste af.
Ik zou iedere week wel een column kunnen schrijven over vrouwenrechten en het gebrek aan een gelijk speelveld voor iedereen. En zolang mannen en vrouwen geen gelijke rechten hebben, zou iedereen wat mij betreft feminist zou moeten zijn. Tot die tijd blijf ik me boos maken over het inperken of zelfs afschaffen van het recht op abortus, verbaas ik me erover als iemand zegt dat juist mannen het zwaar hebben én hoop ik dat we International Women’s Day kunnen afschaffen.
“ Een (zakelijk) einde is altijd een beetje dubbel
Op mijn columns over de term deeltijdprinses kreeg ik heel veel reacties, net als toen ik schreef dat je je passie niet moet volgen. Ik schreef daarover omdat ik financiële onafhankelijkheid bij vrouwen extreem belangrijk vind, maar als ik sommige reacties op deze columns las, concludeer ik dat niet iedereen daar zo over denkt.
Verreweg de meeste reacties kreeg ik onlangs, op mijn column over dyslexie. Zoveel herkenning van mensen nu, maar ook van mensen die dertig jaar geleden dezelfde ervaring hebben gehad. Extra frustrerend dat er al die tijd eigenlijk niets is veranderd, terwijl één op de twintig kinderen dyslexie heeft. Niet echt een kleine groep. Ook bij mijn columns over imposter syndrome, serendipity en 'ja', maar ook 'nee' zeggen kreeg ik heel veel bijval.
Toen ik jaren geleden mijn bedrijf verkocht, vond ik het lastig om alle mensen achter te laten, maar voelde ik me ook excited over het idee om weer helemaal opnieuw invulling te kunnen geven aan de komende tien jaar van mijn leven. Een (zakelijk) einde is altijd een beetje dubbel. Je laat iets achter, maar het biedt ook nieuwe kansen. Nu ook. Ik heb twee jaar enorm leuk gewerkt met het team van Eva Jinek en ben heel dankbaar voor het platform dat ze me hebben gegeven. Tegelijkertijd heb ik ook weer zin in de volgende uitdaging; vanaf 2023 ga ik namelijk een column schrijven voor Harper's Bazaar, in print en online.
Nog vijftig dagen tot kerst, dus nog even knallen en dan zie ik jullie hopelijk in het nieuwe jaar bij Bazaar.
