Alle tijd

Om zijn knie zat verband, dat had de oncoloog eromheen gedaan. "Aardig hè? Helemaal niet zijn afdeling", zei mijn opa. "Soepele benen", had de verpleegster gezegd. Een uitspraak waar hij 'mooie benen' van maakte. We lieten hem, hij was immers gevallen. Of gestruikeld, want struikelen doet iedereen. Kleine kinderen struikelen. Jonge mensen struikelen. Volwassen mensen struikelen. Oude mensen struikelen. Bejaarde mensen struikelen. De conclusie was dat iedereen over de hond in de hal zou zijn gestruikeld. "Dubbele pech", grapte hij en liet me het litteken zien van een onlangs weggesneden plek op zijn gezicht. "Het is wel kanker, maar niet zo erg", zei hij.  

Ik knikte. 

"Je bent nog steeds knap", zei ik. 

"Dat zei de zuster ook", antwoordde hij. 

"O ja? En de kapper laatst?"

"Die ook. Iedereen zegt het."

Mijn oma was in de keuken en liep zo nu en dan naar de woonkamer. Soms ging ze even zitten, maar vaker snelde ze heen en weer. Niet geheel toevallig – ik had het onderwerp van gesprek al drie keer geprobeerd aan te kaarten – liet ik iets vallen over een 'valhorloge' voor senioren, waarbij ik het laatste woord verdoezelde door de klinkers niet uit te spreken. Helaas is mijn opa enkel Oost-Indisch doof en verstond hij wat ik niet probeerde te zeggen. 

"Ik heb helemaal geen horloge nodig, want ik heb alle tijd", antwoordde hij. Triomfantelijk keek hij me aan. Het was 1-0 voor opa. 

Mijn schoonvader, die ook weleens wil struikelen, had er ook een, vertelde ik. “Als hij valt, belt zijn horloge naar een vooraf geprogrammeerd telefoonnummer. Neemt diegene niet op? Dan belt het klokje naar een vervolgend gekozen nummer – en ga zo maar door”, legde ik uit. 

"Wie moet ik bellen dan?"

"Wie je maar zou willen."

"Ik hoef niemand te bellen."

"Een soort rollator-Rolex," probeerde ik, "er zit gps in, zodat je wordt gevonden wanneer je geen antwoord kan geven als je valt."  Hij trok zijn rechterwenkbrauw op. Op de linker zat een pleister. "Ik ben niet gevallen, ik ben gestruikeld", zei hij met een overdreven, aangezet kinderachtig stemmetje. Dat deed hij altijd, wanneer ik iets bespreekbaar wilde maken dat te maken had met verandering. Vaak keek hij er ook nog scheel bij en riep dingen als: 'O ja? Zuster', om me vervolgens recht in mijn gezicht uit te lachen. Het was 2-0 voor opa. 

Hij nam een slok van zijn drankje. Een klein glaasje likeur dat naast een schaaltje met blokjes kaas erop stond. Die had mijn oma er zojuist neergezet. Mijn drankje was ze vergeten. Wel had ze twee lege wijnglazen voor mijn neus op de salontafel gezet. 

"Ze zijn trouwens ook heel mooi, die horloges", zei ik. 

"Ik hou niet van stalen bandjes", antwoordde hij. 

"Je kan kiezen voor een leren bandje."

"Dat is meer iets voor oma."

Mijn oma kwam voor de zoveelste keer uit de keuken. 

"Hè?", zei ze. 

"Haaaaai", zei hij. 

"Ik hoor hem vaak niet", zei ze tegen mij. 

"Ik jou wel", zei hij tegen ons beide. 

Oma wees naar mijn twee lege glazen:"Wil je nog iets drinken?"

Ik knikte. 

"Rustig aan hoor, schat", zei opa. 

Met een schuin oog naar mij: "Hier in huis hebben we alle tijd."

Het was 3-0 voor opa.