Doen alsof

'Moet je haar schouder zien', stond er onder het filmpje. Het was een volstrekt onbekend persoon achter een nog onbekendere schuilnaam op Twitter. 'Haar' ging over de vrouw in de video, die een persoonlijke column voorlas in een daarvoor bedoeld programma. Ik keek naar haar linkerschouder, voor de kijkers rechts. Die tikte zo nu en dan omhoog, alsof er een duiveltje op zat en ze deze er subtiel vanaf probeerde te wippen. Haar bovenlijf bewoog ongecontroleerd, nauwelijks waarneembaar, heen en weer. Een heel klein beetje naar links. En daarna een heel klein beetje naar rechts.

'Moet je haar schouder zien.'

Ja, ik zag het ook. 

Een tijd geleden zat ik tegenover een neuroloog. Ik vertelde haar over de ongecontroleerde bewegingen in mijn bovenlijf. Ondertussen ontging het me niet dat de arts veelvuldig knipperde. Midden in een zin kneep ze haar ogen even dicht. Drie keer achter elkaar. Het leek haar niet te storen. 

Ze liet me testjes doen; ik liep over een kaarsrechte streep en tikte met mijn vingertop op het puntje van mijn neus. "Lukt dat ook met je ogen dicht?" Het lukte. Ze stelde voor, knipper-knipper-knipper, om voor de zekerheid een MRI te laten maken. 

"Het is belangrijk dat je héél stil blijft liggen", zei de man voordat hij me de tunnel in schoof. "Oké, super", antwoordde ik. Na de tweede keer in en uit de lawaaierige plastic dwangbuis 'stond-ie erop' – en mocht ik vervolgens weer tegenover de arts plaatsnemen. Er was geen neurologische aanleiding voor de ongecontroleerde beweging in mijn schouder. "U heeft gewoon een tic, ook wel een ticstoornis genoemd", zei ze. "Het komt wel vaker voor. Een exacte reden hebben we niet. Het is niet gevaarlijk. Het enige wat ik u kan zeggen is dat het erger wordt bij spanning én als u erop let", knipper-knipper-knipper. 

Zij schoot in de lach. 

Mijn schouder schoot omhoog. 

De vrouw op het filmpje ben ik zelf. De tic is een duivel op mijn linkerschouder (voor de kijker rechts). Een klein stemmetje in mijn hoofd dat in mijn oor fluistert: 'Stilhouden, Malou. Schouder laag. Stilhouden'. Ik las mijn verhaal met klamme handen. Niet om de inhoud, het waren de bewegingen die me onzeker maakte. 

Ik bekeek andere video's en vond in alle filmpjes precies dat waar ik naar op zoek was. "Kijk, hier gebeurt het", zei ik tegen mijn vriend. "En hier. En hier ook. En hier maakt mijn hoofd ook een knikje." Hij trok zijn wenkbrauw op. "O ja", zei hij. Dat was het.

Deze week werd ik door twee verschillende talkshows uitgenodigd om aan te schuiven – om mee te praten over onderwerpen die ik belangrijk vind. Ik voelde me gezien en serieus genomen. Ja, hier heb ik inderdaad iets over te zeggen, dacht ik. Toch was 'moet je haar schouder zien' het eerste dat door mijn hoofd spookte. 

Ik denk aan zijn woorden. "O ja." Een man op Twitter. Een kleine tic in een schouder, het is niet meer dan dat. Dus mocht ik een volgende keer wel het lef hebben om ergens aan te schuiven? Moet je mijn schouder zien; ik ben niet van steen, ik doe maar alsof.