Twee verhuizingen
Mijn oma houdt een schoenendoos voor. 'Hier', zegt ze en drukt hem in mijn handen. Vergeelde krantenknipsels met mijn gezicht erop. Uitgeknipte columns van mij en mensen die ik zou kunnen kennen. 'Hij van die ene, die ken jij toch? En die ander is van hier', zegt ze. Ik knik. Mijn opa en oma gaan ergens anders wonen. Ze vertrekken uit het huis dat ze zo goed kennen. Het huis met de trappen en het opstapje naar de badkamer. Het huis met de leuke buren op links. En op rechts. Ze verhuizen liever niet. Toch moeten ze gaan.
Ook ik ga verhuizen. Liever gister dan vandaag. Het huis met de dunne muren, de kieren en de gaten. Bij het tekenen van mijn nieuwe huurcontract (want, maak je geen illusies – een hypotheek en een koopwoning staan nog steeds op mijn buik geschreven) leverde ik mijn laatste restje geduld in. Nu ik weet dat ik weg ga stoor ik me aan aan alles wat hoorbaar ademt. Mijn buurman (tussen mijn vier muren beter bekend als de thuis-oncoloog, omdat zinnen met het woord kanker in combinatie met videogames tot zijn – en daarom ook mijn – dagbesteding behoren) schreeuwt harder dan voorheen. De hakken van de bovenbuurvrouw dreunen boosaardiger dan eerst. Een pakketje voor de buren? Daar gáán we weer.
Twee verhuizingen.
Oma houdt een pluche knuffel tegen haar borst. Deze heeft een vriendin ooit voor haar meegenomen. Of was het een kleinkind? Die waren ook zo gek op de knuffel. God, wie nam het pluche voor haar mee? Het was in ieder geval iemand die weet dat ze van dieren houdt. Of wist, want iedereen is dood. Nee, ben je gek? Deze mag niet weg. 'Wil jij 'm anders hebben?'
“ We negeren de gaten in de lakens en zij vouwt alles weer op
Een paar huizen verder huilt een baby. Altijd wel ergens, behalve bij mij. Sussende ouders of de cry it out methode. Door merg en kartonnen muur. Ik zet muziek op zodat ik het gehuil niet hoor. Leven en laten leven, acht jaar lang. Van baby naar peuter. Kleuter en pre-puber. Oh, daar is de buurman. Of de muziek wat zachter kan? Uw baby moet slapen? Hmm hmm, natuurlijk! 'U ook een fijne dag!'
Twee verhuizingen.
Het beddengoed voor als mensen komen logeren. 'Nee, geen logeerbed. Dat weet ik heus wel', zegt mijn oma. 'Maar op de bank desnoods. Voor als jij komt slapen? Dat kan toch wel. Je bent niet groot. Ik neem het mee. Gewoon voor het geval dat.' We negeren de gaten in de lakens en zij vouwt alles weer op. Ik ruik voor het eerst de geur van mottenballen.
“ De spullen als herinneringen zonder ruimte ze opnieuw te kunnen plaatsen
Mijn kasten worden uitgemest. Wat een troep. Dit droeg ik een keer. Dit ook. En hier zit nog een kaartje aan. Dozen voor de kledingbank - kringloop en vuilcontainer. 'Moet ik het strijken?' Mijn geliefde knikt. 'Wel zo netjes.' Broeken, jurken, overhemden. Daartussen een pluche knuffel. 'Wil je die bewaren', vraagt hij? Ik ben stil.
Twee verhuizingen.
De spullen als herinneringen zonder ruimte ze opnieuw te kunnen plaatsen. Wat als ze alles vergeet? Waar zijn de spullen om haar te helpen? Twee verhuizingen met een nieuw begin. Maar ook met een einde. Langzaam nemen we afscheid van wie we waren. In de hoop straks gelukkiger te zijn.
Straks ja. Over twee verhuizingen.
