Eerste hulp bij kaas(paniek)

Ik ben bang voor kaas. Niet alle soorten, maar voor de huis-, tuin- en keukenkaas; de vierkante plakken of blokken gele kaas. Expliciet in deze vorm, want haal je dezelfde kaas door een shredder en heet het daarna geraspte kaas, of maak je er een tosti met gesmolten kaas van, dan is er niks aan de hand. Een (kaas)fobie is een psychische aandoening waarbij iemand, om onduidelijke redenen, een overmatige angst en/of walging ontwikkelt voor een specifiek voorwerp of situatie, waarbij ik in dit geval, Malou Holshuijsen, me bewust ben van de allesbehalve reële bedreiging van kaas.  

Kaas kan mij niet aanvallen. Ik ga niet dood van kaas. Sterker nog, ik vind kaas lekker. Ik hou van Franse kaas, kaasfondue, pizza quattro formaggi, kaasvlinders, kaasbroodjes en alles wat niet in de angstaanjagende vierkantvariant opduikt. 

Het grote probleem ontstaat als deze situatie zich wel aandient, en geloof me: kaas is overal. Aan lunchtafels tijdens zakelijke afspraken, het ontbijtbuffet in een hotel, broodjeszaken, supermarkten, verjaardagen van oude mensen (lang leve het ronde plastic bakje met voorgesneden blokjes kaas bij mijn oma – o nee, toch niet) en in winkelstraten of op markten. Situaties als deze gaan bij mij gepaard met (angst)zweetaanvallen, hartkloppingen, paniekgevoelens en vluchtdrang. 

Dat klinkt los van dat het gênant is, best geestig, vond ook een bevriende restauranteigenaar die voor de grap, althans, dat dacht hij, een plak in vacuüm verpakte (ja, hij had er echt tijd in gestoken) gele Goudse over mijn schouder wierp en voor m’n neus deponeerde. Ik schrok er zo van dat ik moest huilen. Of die keer dat een collega me achterna rende, plak kaas wapperend in de wind, en ik hem uit blinde paniek een retourtje eerste hulp cadeau deed door mezelf te 'verdedigen' met een voor de hand liggend (en zeer massief) voorwerp. Naast een hersenschudding leverde het hem twee plastic voortanden op. En nogmaals, dat klinkt geestig, maar op die momenten ben ik volledig in paniek en, zo is gebleken, levensgevaarlijk. 

Nu schijn ik hier iets aan te kunnen doen. Zo is een vriendin laatst van haar muizenfobie afgeholpen door middel van zogeheten memory reconsolidation therapie. Bij de deze behandeling roep je de angst één keer op. In haar geval door blootstelling aan een muisje. Zo worden alle hersenverbindingen geactiveerd die met de angst te maken hebben. Na de confrontatie met de angst (in mijn geval en ik zeg dit met schaamrood op mijn kaken: een plakje kaas) volgt een eenmalige pil, een veelgebruikte bètablokker, die ervoor zorgt dat de fobie niet opnieuw kan worden opgeslagen in het brein.

Ik hoef niemand te vertellen dat er ergere dingen zijn dan een beetje janken om vierkante plakken kaas. Dus voordat ik verzeild raak in een whataboutism-discussie: Ja, ook ik vind het ontzettend kinderachtig dat ik op mijn 35e kamp met een angst die minder realistisch is dan die kloterige schimmelserie waar jullie het allemaal over hebben. Zo’n behandeling kost alleen wel een ironisch-karige 1500 euro. 

Maar hey, dan heb je ook wat. 

Of eigenlijk: dan heb je ook wat minder. 

Ik troost me met de gedachte dat ik niet de enige ben met turofobie, de officiële benaming voor deze misser in mijn brein. Wellicht dat ik er ooit voor ga, wanneer ik iemand langer dan 24 uur het ziekenhuis in heb gepanikeerd bijvoorbeeld. Tot die tijd hoop ik op zo min mogelijk confrontatie met deze gele satansplakken. Mocht je binnenkort met mij uit lunchen gaan? Bij voorbaat dank!