Niet zijn vriendin

Vorig jaar vond het Boekenbal plaats in een discotheek. Bij binnenkomst werd me gevraagd of ik soms de vriendin was van de collega-schrijver met wie ik toevallig stond te kletsen. Nee, ik was niet zijn vriendin. Wie ik dan wel was, vond de man niet nodig te vragen. Het gesprek dat voerde met de auteur-en-niet-mijn-vriend eindigde abrupt en achter een komma. Midden in mijn zin nam de man het woord. 'Wanneer verschijn je', vroeg hij aan de auteur en ging voor me staan. Zijn rug in een blauw pak, een beetje strak onder de oksels. 

De auteur verscheen al snel.  

'Geweldig!'

Ja, echt geweldig. 

Dit jaar zou het magisch worden, zo liet ik me vertellen. Mijn eerste boekenbal in de Schouwburg, mijn tweede boek onderweg. Het zo gemiste rode pluche en een uitnodiging voor het voorprogramma. 'Iets met dans, denk ik', zei een leuke redacteur van mijn uitgeverij. Ik droeg een wit pak van bruidsjurk-stof en trakteerde mezelf op een taxi om er in ieder geval voor te zorgen dat ik niet voor verregend joker zou staan op het fotomoment bij binnenkomst. 

'Bent u soms dokter', vroeg de taxichauffeur. 

'Ik ben alles', grapte ik. 

Hij lachte niet.

De rij was lang en het begon te sneeuwen. Dat mocht de pret niet drukken; ik stond naast de leukste schrijver van m’n uitgeverij en we hadden het naar ons zin. Ze wikkelde een sjaal om haar hoofd om het duur-geföhnde kapsel kostbaar te houden. ‘Mijn haar krult best leuk in de sneeuw’, zei ik. Niemand deed me wat. Sneeuwvlokken in de sfeervolle spots die de Amsterdamse Schouwburg belichtten. Het was magisch koud voor maart. Een man en een vrouw kropen op magische wijze voor en spraken de magische woorden: 'Wij horen bij hun'. Zij hadden het boekenweekthema 'Ik ben alles' erg goed begrepen. 

De entree bestond uit dé rode loper. 'Kom erlangs', zei de leukste schrijver van de uitgeverij. Felle lichten, prachtige mensen en kleurrijke plopkappen op microfoons. Zij in een mooie jurk en ik in pak, laag uitgesneden en een aan de achterkant vastgetapete strapless push-up in de kleur van de dresscode. Ik keek naar de mensen voor me. Een paar stappen en een pose. Een paar stappen en een pose. Het zag er simpel uit, dat moest ons ook lukken. 'Kom we gaan samen op de foto', zei ik – en zij zwichtte. 'Jullie mogen gewoon doorlopen hoor', zei de vrouw die de rode loper managede. In drie stappen en zonder enige pose stonden we aan de andere kant. 

Het was een (voor mij, overprikkelde) avond met veel leuke mensen (en een handjevol blaaskaken die onafgebroken onderbraken als je met iemand stond te praten). Mijn favoriete moment diende zich laat in de nacht aan. Toen de rode trappen bezaaid waren met broodjes kroket etende schrijvers. Ieder voor zich, frituur voor ons allen: het had inderdaad iets magisch. 

'Hey, ik ken jou', zei er een. Paneermeel op zijn wangen, een blauw pak, onder zijn schouders iets te strak. 'Jij bent toch de vriendin van die ene schrijver?'