Irritaties over ongefundeerde overmoed

Belerend ben ik zelden, van mij hoef je geen judgy preek te verwachten. Maar voor uilskuikenvrienden die met alcohol achter het stuur kruipen, of bij een aangeschoten chauffeur instappen, maak ik steevast een uitzondering. Dan word ik pislink en verander ik in Judge Judy. Ja, ook wanneer het 'echt maar één drankje was' of 'maar een klein eindje, 's nachts'. Dat zij solliciteren naar een vroegtijdig einde, prima. Maar dat geldt niet voor hun verkeersmedemens. Zo risicovol en zo onnodig. Net alsof het openbaar vervoer niet rijdt, het bedrijf Uber niet bestaat en zij geen benenwagen bezitten. Dat ik zo gevoelig reageer, is niet zonder reden, want dat een ongeluk écht in het spreekwoordelijke kleine hoekje zit, heb ik helaas al vaak gezien.

In verkeersstrafzaken is het leed onbeschrijfelijk groot. Ook dat heb ik tijdens mijn werk als strafrechtadvocaat al vaak meegemaakt, zeker wanneer een dode te betreuren valt of een persoon met levenslang letsel te maken krijgt. Gisteren moest profvoetballer Vloet zich verantwoorden voor zijn rol bij een ernstig verkeersongeluk op de A4 bij Hooddorp, waarbij een 4-jarige jongen was overleden. Vloet verklaarde dat hij het ongeluk nooit wilde veroorzaken. 

Tja, dat geldt helaas voor alle verdachten van verkeersstrafzaken: niemand vertrekt van huis om eens een groot ongeluk te veroorzaken. Maar wegpiraten die een tiental regels aan hun laars lappen, kunnen natuurlijk wel een botsing verwachten. Beschonken bestuurders, die het een goed idee vinden om 100 km per uur te rijden in de bebouwde kom. Toch ligt de realiteit van tragische ongelukken vaak een stuk genuanceerder; kleine onoplettendheden kunnen al fatale gevolgen hebben. Sommige bestuurders valt zelfs niets te verwijten. Vrachtwagenchauffeurs bijvoorbeeld, die overdag in een drukke stad moeten rijden. Te vaak hoor je over fietsers die in hun dode hoek terecht zijn gekomen. Zulke slachtoffers hebben domweg pech gehad. En de chauffeur in kwestie valt dan strafrechtelijk misschien niets te verwijten, maar zal het schuldgevoel van het ongeluk zijn hele leven moeten dragen. 

Autorijden is nou eenmaal een gevaarlijke hobby, kunnen we concluderen. En daar zijn de meeste verkeersdeelnemers zich onvoldoende bewust van. Na een paar kilometers op de teller worden we overmoedig. De CBR-regels worden nog een klein beetje nageleefd, maar zijn grotendeels vergeten. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet dat iedereen met alcohol achter het stuur zit, gelukkig niet. Maar dat de meeste chauffeurs zich goed aan alle verkeersregels en aanbevelingen houden is ook een mythe. Wat dacht je van dat ene werktelefoontje, omdat je geen zin hebt om dat nog thuis te moeten doen. Of héél even scrollen langs je Instagram-pagina, omdat die lange autorit wel erg saai is. Tegenwoordig zoekt iedereen continu naar afleiding en in een auto moet je afleiding juist minimaliseren. 

Iedere verkeersdeelnemer kan in één klap terechtkomen in een verkeersongeluk. Als verdachte, of als slachtoffer. Dat je nog nooit een ongeluk hebt meegemaakt, geeft geen garantie voor de toekomst. Aan de ongefundeerde overmoed van mijn vrienden erger ik me daarom kapot. Straks moet ik ze nog opzoeken op het politiebureau, ziekenhuis of zelfs erger. Daarom verpak ik mijn bezorgdheid in effectieve boosheid. Als ze door mijn preken nooit meer met een druppel op achter het stuur kruipen of nét iets beter opletten in het verkeer, is dat al winst. Zolang er verkeer is, zullen er ongelukken zijn, dat begrijp ik ook wel. Maar misschien kunnen we de kans op ongevallen verkleinen, als we net iets beter ons best doen. Daarom blijf ik voorlopig graag op mijn preekgestoelte staan.