Pikant bikinietje
Er ligt een berg kleding op haar bed en zij zit er schouderophalend tussen. "Ik weet het niet meer", zegt ze en wijst naar het hoopje uit de kast getrokken kleren. Het gebeurde in één nacht, althans zo voelt het. Alsof ze helder ging slapen en verward opstond. Het zoeken naar spullen, dingen en mensen die er al lang niet meer zijn.
Ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen. Mijn oma drukt zich tegen mijn borst. Weggedoken in mijn klamme oksel, als een klein meisje voor het eerst in een achtbaan. En ik, groter maar niet minder bang voor de vrije val, hou haar vast. "Zullen we samen douchen", vraag ik. Ze haalt haar schouders op. "Net zoals in Lissabon, weet je nog? Samen mooi maken in de badkamer?" Ze kijkt op. Er verschijnt een voorzichtige glimlach op haar lippen.
Oma was 84 en had speciaal voor onze reis een nieuwe trolley aangeschaft. Eentje met een rood-wit-blauwe band eromheen zodat ze te allen tijde wist welke haar koffer was. Aangekomen in Portugal zag ze haar aanwinst inderdaad van tientallen meters afstand aankomen. Triomfantelijk en met een ongekende grijs op haar gezicht trok ze 'm van de bagageband. "Handig hè", glunderde ze. Nonchalant, want mijn koffer was zoals alle andere koffertjes 'maar gewoon zwart'.
“ Het komt goed, zei ik, zonder te weten of ik gelijk had
Eenmaal in ons appartement hield ze een pikant bikinietje omhoog. "O? Cadeautje van opa?", vroeg ik. Geschrokken keek ze me aan. "Dit is mijn koffer helemaal niet", fluisterde ze. In de taxi terug naar de luchthaven noemde ze alle vakanties die nog op haar digitale fotocamera vastgelegd stonden. Geschoten in haar gevecht tegen de tijd, door een ietwat vette 15-88 mm lens. Verse herinneringen blijven met plaatjes erbij langer vers.
"Griekenland, daar wilde ik er nog een hoop van uitprinten. En Italië ook." Ze had de camera beter in haar handbagage mee kunnen nemen, wist ze nu. "Het komt goed", zei ik, zonder te weten of ik gelijk had. Ze deed een vreugdesprong toen er in de rij van de lost-and-found een hoogblonde vrouw met een identieke koffer stond. Ze haalde haar digitale camera uit haar nieuwe trolley en gaf 'm aan mij. De foto die ik maakte met daarop mijn oma, de hoogblonde vrouw en de twee identieke koffers werd bij thuiskomst meteen afgedrukt.
“ Toen ik om middernacht voorstelde naar huis te gaan, was haar antwoord: 'hè, nu al?
De verwarming in de badkamer staat op 24 graden, toch heeft ze het koud. Er zit geen vet meer aan haar lijf. Dan maar een extra laag kleren. Of misschien twee, het wordt weer kouder deze week. Waar blijft die verrekte lente? Dement worden lijkt me prettiger met de zon in je gezicht. Ze wijst naar een zomers bloesje dat ze van mij heeft gekregen. "Die wil ik vandaag aan", zegt ze stellig.
Ik denk aan ons appartement in Lissabon, hoe we ons samen voor de spiegel opmaakten voor de avond. Mascara, blusher, lippenstift. En zij in een mooie blauwe jurk. Toen ik om middernacht voorstelde naar huis te gaan, was haar antwoord: "Hè, nu al?"
Ze laat me haar helpen. Met haar ogen dicht en ver weg van wat er gebeurt. Ik föhn haar haren in model, of nou ja, ik doe een poging. Ik teken haar wenkbrauwen bij en poeder haar wangen. "Zo, klaar", zeg ik vrolijk. Maar ze reageert niet. Ik roep haar een paar keer zachtjes. Daarna iets harder. "Ooooooma. Oooooma!" Dan schrikt ze op. "Waar was ik nou naar toe", vraagt ze.
"Het komt goed", zeg ik.
Zonder te weten of ik gelijk heb.
