Liefde versus lust

Een paar jaar geleden leerde ik iemand kennen, laten we hem voor het gemak even Max noemen, op wie ik – niet zo stiekem – altijd een klein oogje had. Dat weet hij dondersgoed, omdat ik het een keer om 03.00 uur 's nachts heb opgebiecht. En nee, ik was zeker niet nuchter toen ik dat deed. De volgende ochtend had ik er meteen spijt van, maar Max pakte het heel goed op; hij zei dat hij niet hetzelfde voelde voor mij en sowieso niet toe was aan iets serieus. Hij wilde wel vrienden blijven, en ik stemde in. 

"Ik ga naar huis", roep ik naar Max. 

"Ja, ik ook", zegt hij. "Wacht hier, dan pak ik onze jassen."

Eenmaal buiten klom ik in mijn elektrische rolstoel.

"Ik loop wel even met je mee."

"Dat hoeft niet hoor, ik ben niet bang."

"Nee, weet ik, maar ik loop toch mee."

Als we bijna bij mijn huis zijn, zeg ik dat ik het verder wel red.

"Heb je nog bier koud liggen", vraagt hij vanuit het niets. 

Bij mij thuis kijken we samen naar de lege koelkast, waar onderin alleen nog een fles champagne ligt. Max pakt de fles en loopt naar mijn kamer. We drinken om en om, maar omdat de fles groot en zwaar is, moet Max me wel een beetje helpen. Hij zet de fles aan mijn mond en terwijl ik hem in zijn ogen aankijk sluit ik mijn lippen eromheen en neem ik een slok. Ik merk nu pas hoe dicht we eigenlijk tegen elkaar aanzitten. We kijken elkaar aan zonder iets te zeggen. Zal ik hem zoenen? Nu we hier zo zitten, komen al mijn gevoelens voor hem weer naar boven en wil ik opeens niets anders meer. De alcohol doet z'n werk en versterkt dit gevoel alleen maar meer. Hij wrijft met zijn hand over z'n kruis. 

Zonder een blik af te wenden maakt Max zijn riem los en gulp open. De spanning is bijna onverdraaglijk. Mijn hart bonkt. Ik buig voorover en geef kusjes op de geruite stof van de onderbroek waar ik zijn opwinding voel zitten. Dan kijk ik hem weer aan. Zonder iets te zeggen duwt Max zijn boxer naar beneden. Ik buig weer voorover en hoor hoe zijn ademhaling verandert terwijl ik bezig ben. Ik wil zijn climax uitstellen, en ga daarom weer rechtop zitten na een tijdje. Ik buig naar hem toe om hem te zoenen als hij opeens zijn hoofd wegdraait. 

"Wat doe jij nou", vraag ik.

"Niks", zegt hij. En opeens ontstaat er een hele rare spanning. 

"Wil je me nou niet zoenen", vraag ik geïrriteerd. 

"Doe even rustig."

"Rustig? Sorry?"

"Eef ik…"

"Ik denk dat je beter kan gaan."

"Meen je dit", vraagt hij verbaasd. 

"Ja dit meen ik. Wat denk jij nou? Even lekker gepijpt worden, maar zoenen ho maar", zeg ik met een verheven stem. 

Ik ben kwaad. O, wat ben ik kwaad. Ik voel me vies en gebruikt. Ik ben erin getrapt. Ik baal van mezelf. Max staat ondertussen met zijn jas aan in het midden van mijn kamer. 

"Ja, ga dan als je niks te zeggen hebt."

"Wat wil je dat ik zeg?" Hij is geschrokken van mijn reactie, maar ik kan me niet inhouden. 

"Weet ik veel wat jij moet zeggen?"

"Oké… nou dan ga ik maar."

Max loopt de kamer uit en ik hoor hem de voordeur achter zich dichtslaan. Verdrietig laat ik me vallen op de bank; mijn hart en hoofd doen zeer. Ik huil tot ik in slaap val. En als ik na een uur wakker word van de kou, sta ik op, poets mijn tanden, trek m'n pyjama aan en in bed stuur ik hem dat ik in de war ben, en dat deze gebeurtenis wel duidelijk maakt dat ik nog steeds gevoelens voor hem heb. Ik vraag hoe hij daarover denkt. 

De volgende dag hoor ik niks en dat maakt me nog verdrietiger. Ik lijk wel een zombie en vertel niemand wat er gebeurd is. Zouden we vrienden blijven? En wil ik dat überhaupt, vraag ik mezelf af. Ik trek alles in twijfel. 's Avonds verschijnt zijn naam eindelijk op mijn telefoon.

"Het spijt me, dit had niet mogen gebeuren Eef. Maar ik wist niet dat je die gevoelens nog zo heftig had, anders had ik wel wat meer afstand gehouden." Mijn hartslag stijgt terwijl ik naar het scherm staar. Hoe kunnen zoveel mensen lust boven liefde verkiezen? Hij weet dondersgoed dat ik hem leuk vind, en toch liet hij zich door lust leiden op een moment dat ik te veel had gedronken en kwetsbaar was.

Na die avond is het nooit meer goed gekomen met onze vriendschap. Niet door wat ik voor hem voelde, maar wel door de manier waarop hij ermee omging.