'Probeer maar te ontspannen'

Ben je zenuwachtig", vroeg de redacteur toen ik aankwam bij de Jinek-studio. Ik was uitgenodigd vanwege de lancering van Weet wat je date, en ook al is livetelevisie altijd (een beetje) spannend, maakte ik me vooral zorgen over de afspraak in het ziekenhuis die me de volgende ochtend te wachten stond. 

Toen ik op m'n 13e voor het eerst ongesteld werd, vond ik dat allemaal wel spannend en interessant, maar al vrij snel werd het vooral vervelend en onhandig. Een onregelmatige cyclus, veel bloedverlies en dat duurde vaak langer dan één week. Daarnaast kan ik niet zelfstandig naar de wc, laat staan maandverband verwisselen. Mijn moeder heeft ooit nog een vastberaden poging gedaan om een tampon bij me in te brengen, maar als held op sokken vond ik dat veel te eng en zodoende werd die poging al snel gestaakt. 

De pil zorgde voor een tijdelijke oplossing, want in ieder geval werd ik niet meer zo vaak ongesteld, maar toen ik op kamers ging wonen, waren er geen moeder, zusjes of buurvrouw in de buurt om me te helpen. Het lot van mensen met een baarmoeder, I guess. Maar voor mij reden om te zoeken naar een alternatief om niet ongesteld (of zwanger) te worden. En daar was-ie: de hormoonspiraal.

Zoals gezegd ben ik nogal een held op sokken, dus toen ik voor m'n eerste spiraal mijn broek uitdeed en ging liggen, voelde ik de tranen al prikken. "Probeer maar te ontspannen", zei de huisarts terwijl de eerste traan over mijn wang rolde. "Even ademhalen." En ik voelde de eendenbek naar binnen gaan – een hele ervaring op zich. 

"Dit kan een beetje gevoelig zijn", waarschuwde de arts toen ze de spiraal plaatste. En hoewel ik moeilijk kan uitleggen wat ik daarna precies voelde, was het allesbehalve aangenaam. Ik riep uit dat ik het heel erg pijnlijk vond, maar de huisarts negeerde me en zette snel door. Maar goed ook, anders was het misschien niet meer gelukt. Toen de spiraal er eenmaal in zat, zakte de pijn meteen. Resultaat: mijn gezicht nat van de tranen, maar mama en de huisarts beretrots. 

Vijf jaar lang riep ik tegen iedereen die het wilde horen 'dat het de pijn absoluut waard was'. Tot ik 'm na vijf jaar moest laten vervangen, want dat is protocol. Met lood in m’n schoenen (of rolstoelbanden) ging ik terug naar die lieve huisarts. Met nog meer paniek dan de eerste keer, omdat ik wist wat er ging komen en dit in mijn hoofd allemaal héél érg gróót had gemaakt. 

Onnodig, want het viel mee qua pijn. "Je moet alleen volgende week nog even een echo laten maken om te checken of-ie goed zit."

Ik had nergens last van en voelde nul reden voor twijfel toen ik op 29 oktober naar het verloskundecentrum reed. Ik ging liggen en de verpleegkundige smeerde wat gel op mijn buik. Ik vertelde haar enthousiast en overmoedig hoe blij ik was dat ik weer klaar was voor de komende vijf jaar, en ondertussen plaatste zij de camera op mijn buik en keek erg lang naar het scherm. Te lang. 

"We gaan toch ook nog even een inwendige echo doen." En een paar minuten later. "Erg vervelend om te moeten zeggen, maar de spiraal zit niet ver genoeg."

"Maar kun je 'm niet nu een stukje aanduwen?", probeerde ik nog. Helaas ging die vlieger niet op en werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis, waar ik de dag erna meteen terecht kon.

Dus toen ik die avond voor de allereerste keer te gast zou zijn in de talkshow van (andere) Eef, konden ze mij de pis niet lauw maken. En toen ik de ochtend erna weer met de beentjes gespreid lag, rolden de tranen wéér over mijn wangen. De verpleegkundige zei: "Zat jij niet gisteravond bij Jinek aan tafel?"

"Ja, klopt", antwoordde ik bibberend door mijn tranen heen. 

"Stoer hoor, ik zou het niet durven."