Ze is weg

Ze stierf op zondagochtend. Haar hand werd vastgehouden, maar niet door mij. Ik was net weg. Dat schijnen stervenden vaker te doen; wanneer je even niet oplet, piepen ze er tussenuit. Mijn opa was net wakker. Normaal gesproken nooit zo vroeg, maar deze zondag wel. En toen hij naast haar zat, ging ze dood.

Ik mocht haar kleding uitkiezen en koos voor het zijden bloesje dat ze vijftien jaar geleden van me leende. Het stond haar zo mooi dat ik wilde dat ze het hield. Jaar in jaar uit kreeg ik te horen dat als ik het bloesje ooit terug wilde, zij het direct zou geven. Soms deed ze alvast een knoopje open terwijl ze het zei. Vanaf nu was het bloesje definitief van haar. Op de dag van het afscheid maakte ik haar mooi, zoals ik dat vaker deed wanneer we samen uitgingen. Maar nu was haar gezicht ijskoud en had ze minder rimpels dan toen ze nog leefde. 'Doe mij wat zij heeft', grapte ik tegen niemand. Ik kietelde haar met de poederkwast maar het vertrouwde niesje bleef uit. Daarna tekende ik haar wenkbrauwen bij. 'Zul je net zien', zei ik tegen haar, want nooit eerder lukte het me zo goed als die dag. Ze zag er allesbehalve dood uit.

Ze lag in een mand, dat vonden we grappig. Als iemand te lang zou speechen, zouden we 'MAND!' roepen. Het afscheid was alles wat zij was. Bedolven onder een bed vol bloemen wist ze, via anekdotes van haar geliefden, de mensen om zich heen voor een laatste keer aan het lachen te maken. En toen ze weg was, werd het stil. Ik hoopte mezelf te kunnen troosten met de gedachte dat het in theorie de normaalste zaak van de wereld is. Grootouders gaan op een gegeven moment dood, dat hoort zo. Maar aangezien mijn vrienden óók doodgingen, terwijl zij nog lang niet oud waren, dacht ik iets te kunnen compenseren. Zij zou nog lang niet gaan. 

Opeens is mijn opa alleen en moet hij de weduwen in het bejaardentehuis van zich afslaan. Hij vertelde dat ene Margriet vroeg of hij zin had om een keer een kopje thee te drinken. 'Nou, ik hou niet van thee', had hij geantwoord. Hij grijnsde, en genoot er overduidelijk van dit te vertellen. Daarna kregen we de slappe lach. Heel kort, tot het hardop lachen overging in het wegslikken van tranen. Hij huilde eerst, daarna ik. De vanzelfsprekendheid van de dood is momenteel nog allesbehalve troostrijk. Je moet het hebben van alles tussen de regels, daar gebeuren soms kleine grappige dingen.