Ik jaloers?! Nooit

'Ben jij jaloers', vragen mensen weleens aan mij. En hoewel ik tot voor kort nog nooit een echte relatie had gehad, dacht ik niet dat ik het jaloerse type zou zijn. Ik kijk zelfs een beetje afkeurend naar relaties van anderen waarin jaloezie wel de boventoon voert. Een compleet nutteloze emotie, en misschien ook een teken dat er iets niet helemaal goed zit?

Je voelt hem aankomen, maar onlangs stond ik samen met mijn vriend Joost en een paar leuke vrienden voor het podium in Nijmegen. Tijdens de Vierdaagsefeesten was een coverband lekkere meezingers aan het spelen en wij stonden met een gezellige groep mee te dansen en te blèren. Ik voel me op dat moment extreem gelukkig en heel erg verbonden met Joost. Het is heerlijk om te zien hoe hij danst en zich in mijn wereld mengt, met mijn vrienden. 

Ter plekke vertel ik een vriendin over dit grote geluk. We lachen om het feit dat we vroeger nog samen in de box lagen en nu allebei een relatie hebben en opeens zo volwassen zijn. "Soms voel ik me zo burgerlijk, maar ik moet bekennen dat ik het ook stiekem heel erg lekker vind", zeg ik lachend. Hanneke houdt haar biertje omhoog: "Proost meid, op de burgerlijkheid."

Ondertussen hou ik Joost vanuit mijn linkerooghoek stiekem in de gaten. Zeker wanneer ik merk dat hij contact heeft met een meisje dat achter ons staat. Ik draai me om en voel meteen dat ik haar niet mag. Wat moet ze van hem? Ik doe alsof ik het niet zie, maar opeens geeft Joost haar een high five. Ik kijk hem aan. Hij lacht. Alles in mij wil tegen dit meisje schreeuwen: DAT IS MIJN VRIEND, DUS BLIJF VAN HEM AF! Maar dan besef ik hoe belachelijk dat zou zijn en schrik ik opeens van de jaloezie die ik voel. Dus toch…

Toeval of niet: de zanger zet een romantisch liedje in en roept: "En dan is nu het moment om te tongen!" Ik draai me naast Joost, trek hem naar me toe en pak hem vól op zijn mond, voor de neus van dat meisje. De rest van de avond laat ze Joost met rust. Missie geslaagd.

Het gekke is: waar ik ook naartoe ga en met wie dan ook, Joost zegt altijd: "Veel plezier schatje." En andersom ook. Hij twijfelde bijvoorbeeld of hij nou wel of niet twee weken naar Curaçao zou gaan met z'n vrienden. "Ga toch lekker", zei ik, onbescheiden trots dat ik hem dit kon gunnen zonder enige vorm van jaloezie. "Je zit nu nog nergens aan vast! Ja, aan mij, maar ik wacht wel op je hoor."

Met al mijn vertrouwen en vooroordelen over jaloezie, moest ik toch zo nodig aan de wereld – en het meisje in kwestie – laten zien dat Joost bij mij hoort. Waarom? 

De dag na het feest staan Joost en ik samen onder de douche en besluit ik het beest toch maar in de bek te kijken. "Er was gister nog zo'n meisje, hè… en jij gaf haar een high five." Joost begint te lachen: "Dat vond jij niet vet hè?"

"Nee, erg hè", zeg ik schuldbewust. "Ik weet echt niet wat me overkwam, maar ik werd opeens zó jaloers."

"Ze was inderdaad met me aan het flirten, maar je weet toch dat ik daar niks mee zou doen?"

"Ja, dat weet ik, het is ook niet dat ik jou niet vertrouw, maar ik vertrouwde haar niet", probeer ik mijn gevoel nog te rationaliseren. 

Maar het maakt al niet meer uit. "Ik wil alleen jou", brabbelt Joost met zijn lippen op de mijne. "Maar op Curaçao ga ik wel gewoon andere meiden high fiven hoor."