De mooiste kleur
Gisteren, opeens. We stonden in een speelfilm: een fontein op een binnenplaats en de zon maakte de blauwpaarse bloemen in het bruidsboeket helderder blauw en nog paarser. Zo schoon zag ik de kleur nooit eerder. Er werd gezongen, door mensen die daadwerkelijk kunnen zingen – en wij playbackten (dat leek ons gepaster) de vooraf toegestuurde zinnen op het aangewezen moment mee. Twee vrienden, twee keer 'ja', vier liedjes en verdomd veel liefde.
Een stuk minder speelfilm was mijn aanzoek – een jaar geleden. Het leek hem (mijn grote liefde) en mij (de OCD-achtige) 'wel leuk' om met een camper op pad te gaan. Nederland, België en wie weet ook naar Frankrijk. Natuurlijk had ik mijn bedenkingen; bij het woord kamperen schoten de rode vlekken in mijn nek, maar ik liet mezelf geloven dat er een groot verschil schuilging achter de magie van een gele camper-bus en het opzetten van een tent. Een romantisch idee van vrijheid en afzondering won het van mijn cynisme. Het laatste duwtje in de rug kwam van mijn ouders, de eigenaren van het vierwielige-satansverblijf. 'Je hebt het nooit een kans gegeven, probeer het een keer!'
“ Toen de eigenaresse naar een teil wees, wisten we zeker: dit was allesbehalve een leuk idee
Een kans van korte duur: toen de eigenaresse van het op papier idyllische kampeerterrein naar een teil met daarin een tuinslang wees met de boodschap dat dit 'het sanitair' was, wisten we het zeker: dit was allesbehalve een leuk idee. Onderweg naar huis zette mijn geliefde de camper even aan de kant voor een plaspauze. Althans, dat dacht ik. Later zou ik horen dat hij het wilde vragen op een moment waarvan hij wist dat ik gelukkig was. Hij nam het zekere voor het onzekere en koos de terugweg. Op één knie, ik zou niet meer weten op welke – en ik met mijn broek op mijn enkels vroeg hij of ik met hem wilde trouwen. Ik riep, en ik zou niet meer weten of ik hem überhaupt liet uitpraten: 'Ja, leuk!'
Want dat was precies wat het was. Leuk!
En toen kwam mei.
“ Sinds mei had ik 'geen zin' in een mooiste dag van mijn leven
Sinds zij er niet meer is voelen alle grote dingen klein. Een mijlpaal, een boekpresentatie of een trouwdag: het is leeg. En dan die onvermijdelijke dingen als haar stoel en de klootviool die op haar plek zal gaan zitten. Nee, mij niet gezien. Sinds mei had ik 'geen zin' in een mooiste dag van mijn leven. Een antwoord dat mensen niet graag horen wanneer er (terecht) wordt gevraagd of wij nu eindelijk ook een datum hebben geprikt.
Gisteren opeens. De liedjes en de mensen die daarbij hoorden. Want dat is hoe het gaat met verdriet, soms lukt het er even doorheen te kijken. Naar de mooiste kleur blauwpaars bijvoorbeeld. Of naar hem.
