Toen ik jaren geleden begon met het presenteren van livetelevisie kwam het regelmatig voor dat ik vlak voor de uitzending dacht dat ik dat niet zou overleven. Of erger nog: ik dacht dat ik de uitzending wél zou overleven, maar dat het een rampzalige vertoning zou worden. Een ravijn, één grote black-out, zo zwart als een zwart gat in het heelal, een openbare ontmaskering waar je broek van afzakt.
Op die momenten bedacht mijn brein een perfecte ontsnapping. Een fantasie die zo precies was dat het voelde als de werkelijkheid. Een wereld waar ik terecht kon en waar alles goed was. In die wereld werkte ik bij Kruidvat.
In mijn fantasie droeg ik een spijkerbroek en een rood Kruidvat-shirt met korte mouwen en een speldje op mijn linkerborst. Ik was achter in de winkel, in het magazijn, waar geen ramen waren maar tl-verlichting en een betonnen vloer. Het rook er naar karton en wasverzachter, en naar een pallet met babyproducten die naast me stond. Ik zat op een krukje en ik was dozen aan het opensnijden met een stanleymesje. Die dozen laadde ik vervolgens op een steekkar, want straks, na sluitingstijd, zou ik het schap met shampoo bijvullen. Ik hoefde niets te zeggen, er was niets wat ik fout kon doen. Die shampoo zou er straks perfect bij staan.
Deze fantasie heeft me door de jaren heen nooit in de steek gelaten. Hoewel mijn werk veranderde en steeds moeilijker werd, van nieuwslezen bij het journaal tot het presenteren van een talkshow: de fantasie bleef altijd hetzelfde. Soms praatte ik erover met mijn collega's – en heel soms had ik het erover in het openbaar. De eerste keer was jaren geleden. Kruidvat hoorde me het vertellen op tv en ze reageerden met een advertentie in de landelijke dagbladen: 'Beste Eva', stond er, 'wanneer kun je beginnen?'. Dat was in 2014.
Onlangs had ik het er weer over, nu in mijn eigen programma, omdat ik een gesprek had met mensen die het roer hebben omgegooid en heel ander werk zijn gaan doen. Kruidvat luisterde weer mee. Deze keer stond er in de advertentie: 'Je kunt vandaag beginnen Eva!'. En zo kwam het dat mijn langgekoesterde fantasie afgelopen vrijdag, in een sprankelend Kruidvat-filiaal in Mijdrecht, eindelijk werkelijkheid is geworden.
Ik mocht meteen doorlopen naar het magazijn. Karton! Wasverzachter! Tl-licht! Ik kreeg een rood T-shirt aangereikt en ik mocht kiezen tussen lange of korte mouwen. Kort natuurlijk! Ik kreeg een speldje op mijn linkerborst, een stanleymes en ik mocht dozen opensnijden. Maar ik mocht vooral álles vragen wat ik altijd al heb willen weten: waarom staat shampoo altijd vooraan in de winkel? Waarom zijn Mon Cheri-chocolaatjes niet het hele jaar te koop? Wat is het gekste dat er ooit gestolen is? (Een imitatieleren broek die ín de winkel door de dief werd aangetrokken!) Wat gaat er als een tierelier? (Patty Brard-producten, kerstkaarten en boobtape!) En hoeveel mensen werken er nou? (27.000!) Ik leerde ook dat mannen regelmatig bij de kassa vragen om XL-condooms… Huilen van het lachen. Die verkopen ze trouwens wel. En ik mocht zelfs kassa draaien, maar dat bleek een brug te ver. Ik vergat de klant te laten betalen.
De laatste jaren heb ik mijn Kruidvat-fantasie niet meer nodig gehad. Dat heet ervaring of flow, of hoe je het maar wil noemen. Ik ben nooit meer bang op mijn werk, ik voel opwinding en plezier. Maar gek genoeg verheug ik me weer op het moment dat ik die fantasie nodig ga hebben, want die is zojuist volmaakt geworden. Lieve Amy, Chantal, José en Katinka van Kruidvat, dank je wel. Ook voor alle details die ik nu in mijn hoofd heb zitten, want die zijn onbetaalbaar.
Geniet van deze heerlijke, zonnige zondag!
Liefs, Eva
Discussion about this post
No posts