Toen ik acht maanden zwanger was van Pax, ging ik met verlof en kreeg ik een heel lief cadeau van de jonge vrouwen die toen werkten bij evajinek.nl. Het was een heerlijk dik boek vol interviews en foto's van vrouwelijke ontwerpers, maar het ging mij niet om het boek. Het ging om wat die jonge vrouwen erin hadden geschreven. Allemaal hartverwarmende berichten, en in mijn toestand – hoogzwanger en high van de hormonen – voelde het alsof mijn hart werd samengeknepen in een kinderknuistje.
Met het boek onder mijn arm liep ik daarna weer naar boven, terug naar mijn bureau op de talkshowredactie. En ergens in die laatste stappen tussen de trap en mijn stoel werd een roekeloos zaadje geplant: ik wilde ook zo'n boek maken. Over vrouwen, over voorbeelden. En dan samen met die jonge vrouwen die mij dat boek net cadeau hadden gedaan. Ik zeulde mijn buik en mezelf terug naar de trap om mijn ingeving met ze te delen. En je gelooft het niet, want het klinkt allemaal veel te mooi om waar te zijn, maar toen ik riep: 'Ik wil ook zo’n boek met jullie maken!', riepen zij zonder te haperen terug: 'Wij hadden exact hetzelfde idee'. En ik zweer het je, toen ik daarna weer de trap op liep om eindelijk weer echt aan het werk te gaan, zag ik ze elkaar een high five geven. Het was zoetsappiger dan de beste kerstfilm ooit en het was echt.
Zes weken voordat mijn zoon ter wereld kwam, was het idee voor Droom Groot geboren.
Dat is meteen ook de crux van dit verhaal. Want zoiets bedenken, zo'n groot boek met tientallen interviews met succesvolle vrouwen, inclusief portretten van de beste fotograaf van het land, dat bedenk je natuurlijk alleen maar omdat je baby nog veilig opgeborgen zit in je buik. Waar de baby geen aandacht of tijd vraagt, en alleen maar zalig en gelukkig en stilletjes aan je lijf hangt. Ik was uitsluitend enthousiast, als een labrador, en zag nergens beren op de weg. Zelfs niet toen het er drie bleken te zijn en ze mijn arm eraf hadden gegeten.
Want die beren waren er natuurlijk wel. Mijn Pax-beer werd geboren, de grootste verandering in mijn leven ooit. Na zijn geboorte was ik ziek. Ik stapte over naar een nieuwe zender wat torenhoge verwachtingen en veel druk met zich meebracht. En toen ik er net drie weken werkte, kwam corona. Twee jaar lang moesten we interviews en fotoshoots afzeggen en verplaatsen, naar een onbekende datum in de toekomst, want we wisten nooit meer wanneer we weer eens gezellig tegenover iemand konden zitten, om eindeloos naar diegene te luisteren, zoals het hoort bij zo'n soort boek. En o ja: ik had geen enkel idee wat ik aan het doen was, want zo'n boek had ik nog nooit geschreven.
Dit weekend is het precies één jaar geleden dat Droom Groot geen roekeloos zaadje meer was, maar een echt boek werd. Zonder mijn coauteurs Lizzy van Hees en Veerle Weustink was het nooit gebeurd. Inmiddels zijn er 45.000 van verkocht.
Toen ik het allereerste exemplaar in mijn handen kreeg, kraakte ik de rug van het boek, ik bracht het naar mijn neus en inhaleerde de geur van vers drukwerk totdat ik niet meer kon. De droom was werkelijkheid geworden. En inclusief alle beren en de opgegeten arm: het was het waard.
Dus, laat je niet van de wijs brengen! Niet vandaag, of morgen of later.
Droom groot.
Liefs, Eva
Discussion about this post
No posts