14. Het gevoel dat ik wil vasthouden na een vrijgezellenfeest

4 december 2022

Het is laat en koud, en we slenteren met een roedel vrouwen over de Zeedijk in Amsterdam. Mijn buik zit propvol stokbrood en gesmolten kaas en genoeg bier om niet te voelen dat ik die middag iets te enthousiast – voor het eerst van mijn leven – aan curling heb gedaan. Je weet wel, die sport waarvan je niet kan geloven dat het een Olympische sport is. En o ja, ik had ook een dirndl aan. Je weet wel, zo'n Zuid-Duits-Oktoberfest-jurkje, met een schortje en strikken en genoeg decolleté om elke keer opnieuw te schrikken als ik mezelf in de spiegel zag. (En tegelijkertijd te denken: dit moet ik vaker aantrekken… maar waar?)

Over een paar weken trouwt mijn oude maat B. en we vieren haar vrijgezellenfeest in stijl. Ik weet niet hoeveel vrijgezellenfeesten jullie nog meepakken, maar op mijn 44e zijn ze inmiddels dun gezaaid, dus koester ik dit moment meer dan ik ooit deed toen ze vaker voorbijkwamen. Ik heb er lang naar uitgekeken en slenterend over de nachtelijke Zeedijk, op zoek naar de volgende kroeg, voelt het als tijdreizen. Terug naar meer dan twintig jaar geleden, met dezelfde vriendinnen om me heen, dezelfde praatjes, verhalen die ik hier onmogelijk kan navertellen omdat ze alleen maar samenhangend zijn in de context van onze jaren samen, onze herinneringen.

Een miniatuurkroeg lonkt naar ons, tussen al het andere uitgaansgeweld. We zien fonkelende lichtjes door het raam, gordijntjes en tapijtjes: het lijkt wel een dependance van de kerstman, maar achter de bar staan twee lieve, knappe vrouwen. Even later, als ik bij R. sta, mijn eeneiige tweelingzus als het om humor gaat, krijg ik de lift off. Zo voelt het ten minste als ik echt de slappe lach krijg: als een raket. De tranen rollen over mijn wangen en ik weet dat ik te veel lawaai maak; het is onacceptabel, maar ik kan niet stoppen. Ik wíl niet stoppen. En passant laat ik alle ijdelheid varen, althans, dat zie ik later terug op de foto's: mijn gezicht is een mengeling van een citroen die wordt uitgeperst, een vrouw die aan het bevallen is en een maniak. Het voelt zó goed. Ineens ben ik weer 23 en ik heb geen verantwoordelijkheden of zorgen, niemand kijkt raar naar me (of ik kijk gewoon niet terug) en ik ben niet te houden.

Dát gevoel ga ik op mijn to do-lijstje zetten. Ik las daarover in een andere nieuwsbrief, van Suleika Jouad, die het weer had van Sky Banyes: een to do -lijst maken met hoe je je het liefst wil voelen, in plaats van alle dingen die je nog moet doen. Ik vind dat een mooie, andere manier om erover te denken. Suleika omschrijft hoe zij zich wil voelen als de feestdagen voorbij zijn in plaats van wat ze er allemaal nog voor moet doen. Dus geaard en overvloedig, in plaats van volgestouwd en uitgeput. Als je de lijst hebt gemaakt van hoe je je het liefst wil voelen, moet je erbij bedenken wat je nodig hebt om dat gevoel te laten ontstaan. Het liefst zonder een meter bier, feestjurk en kaasfondue maar hé: ik ben geen purist, zolang het maar werkt!

Mocht je zo'n lijst maken en willen delen, dan hoor ik dat graag van jou. Soms is het alleen al fijn om zoiets op te schrijven.

Ik hoop dat je een heerlijke zondag hebt!

Liefs, Eva