16. Laat je innerlijke goblin vrij én kom weer terug

18 december 2022

De eerste keer dat ik kennismaakte met een goblin was in 1986. De goblin in kwestie was net iets langer dan een meter, had een wrat op z’n neus, één pluk haar op z’n kop en reusachtige handen. Niet om aan te gluren dus, maar ik kon mijn ogen er niet van af houden want ik was 8 jaar oud en alles wat ook maar enigszins te maken had met magie, fantasie en een parallel universum vond ik ge-wel-dig. Ik zag deze goblin in de kinderfilm Labyrinth, die vanaf de eerste scène een verpletterende indruk op mij maakte. Maar dat was voordat de Koning der Goblins in beeld kwam.

Dat werd voor mij een haast religieuze ervaring: David Bowie was The Goblin King met lang getoupeerd haar, veel oogschaduw en een loeistrakke legging die de contouren van zijn lichaam nauwgezet volgde. Zelfs voor de heersende norm in de jaren ‘80 ging deze look ver, maar het kon allemaal want… tja, het was David Bowie en het was een sprookjesfilm. Ik was op slag verliefd en nu, 36 jaar na dato, ben ik het nog altijd. (Hoe het kan dat de koning van de goblins zeer sexy was én een Brits accent had, en de rest van de goblins niet, dat zijn vragen die ik niet kan beantwoorden en die jij je ook niet moet stellen.)

Lang verhaal kort: goblins en ik, wij zijn al decennia dol op elkaar. En nu zijn ze er weer, in volle glorie, want ‘goblin mode’ is verkozen tot woord van het jaar. Strikt genomen zijn het twee woorden, en het is overduidelijk taal van de online straat, maar de definitie zal vast ook bij jou een lekkere snaar raken: ‘onbeschaamd zelfgenoegzaam, lui, slordig of hebberig op een manier die dwars ingaat tegen alle maatschappelijke normen en verwachtingen.” Kortom: je eigen zwijnerige zelf zijn zonder dat je ook maar iets doet om dat te verbergen. Het zat er natuurlijk allang aan te komen, zo’n uitgesproken tegenreactie. Na die eindeloze stroom perfecte kiekjes die ons elke dag overspoelen: de groene shakes en de blootgelachen tanden, de nonchalante sixpacks en beige baby’s in beige babykamers en perfecte kerstbomen/cupcakes/nagels, foto’s uit vliegtuigramen en bikini’s en living your best life-banen. Het is genoeg om de verborgen goblin in zelfs de meest beschaafde mens naar boven te halen.

Mijn eigen goblin woont redelijk dicht aan de oppervlakte. Op een willekeurige winterochtend kun je me altijd wel in full goblin mode treffen: synthetische badjas in luipaardprint, Uggs, embryonaal gezicht. Toch ging ik gauw even googelen om erachter te komen of mijn soort zwijnerigheid wel aansluit bij de rest van de mensheid. Het werd een warme waterval van herkenning, maar ook van walging én inspiratie: pindakaas en Nutella samen op zoute crackers smeren en die staand tot je nemen. Bewust slapen/rondlopen in een pyjama vol gaten. Intermittent douchen. Rauwe pasta knabbelen achter je computer. Achterlijke televisie kijken op je laptop terwijl je door achterlijke social media-accounts scrolt. Chips eten in bed. Uiteraard de zak leeggooien in je mond waardoor je met kruimels moet slapen, vervolgens midden in de nacht naar de keuken gaan en salami eten. Daarna kerstkransjes. Niet meer je tandenpoetsen, en door met troep kijken. Of lezen. Goblin mode volledig omarmen lukt niet meer sinds ik een man, een kind en een verantwoordelijke baan heb, maar ik denk nog weleens met heimwee terug aan mijn ouwe maat P., een échte goblin, die half opgegeten pizza’s onder haar bed bewaarde toen we studeerden. Die at ze onopgewarmd als ontbijt. Respect!

Maar het allermooiste van goblin mode zit in het staartje, namelijk in de transitie terug naar de nette, normale wereld. Als je drie dagen ongewassen op de bank hebt doorgebracht voelt zoiets simpels als douchen als een wedergeboorte. En tandenpoetsen als een voor-en-na-foto waar je broek van af zakt. Kortom, als een metamorfose die alleen een Goblin King met zijn speciale magie kan bewerkstelligen. Dus zoek ‘m op, jouw goblin en laat ‘m vrij… Ga lekker diep en voel daarna hoe spectaculair het kan zijn om terug te keren.

Liefs aan alle goblins,

Eva