Jaren geleden toen ik een keer een beetje down was, kwam ik een simpele tip tegen die mij misschien wel op weg kon helpen. Ik moest een vrolijke foto van mezelf opzoeken, van een moment in mijn leven dat ik me goed voelde en die instellen als achtergrond op mijn telefoon. Zodoende zou ik telkens weer een visuele herinnering krijgen aan hoe het óók kan zijn, en vast wel weer in de toekomst zou worden. Dus ik braaf deze zelfhulp-tip invoeren, met een uitbundige foto van mezelf in wolkeloze tijden. Ik keek er alvast indringend naar in de hoop dat het verleden besmettelijk was, maar zo werkt het blijkbaar niet. Waarschijnlijk moest ik het hebben van de kracht van herhaling, maar die kans kreeg ik niet. De volgende dag zat ik in een vergadering toen ik een bericht binnenkreeg en de achtergrond van mijn telefoon oplichtte waar al mijn collega's bij zaten. Ik zág het ze denken: Eva Jinek heeft een foto van zichzelf als achtergrond... Ik wilde het zo graag aan ze uitleggen maar iets met wrijven en een vlek, dus toen heb ik de vergadering stilletjes uitgezeten en gauw weer een foto van mijn katten als achtergrond geïnstalleerd.
Nee, voor een echte visuele boost moeten we bij mijn moeder zijn, en het nieuwste schilderij dat ze voor mij heeft gemaakt. Het is zo groot dat je het niet kan negeren. Waar je ook aan mijn eettafel zit, ook al blijf je strak en stoïcijns naar je eigen bord staren, vanuit iedere ooghoek is er wel iets van haar schilderij te zien. Bomen, bos, glooiend gras, een eekhoorn, een uiltje, een vlinder zo groot als een peer, bergen fruit, tropische vissen en een klein blauw insectje met rode hakken aan, met een bijpassend tasje. Ze kijkt achterom, naar jou, de toeschouwer alsof het gek is dat jíj er bent, in plaats van andersom.
Mijn moeders fantasie was altijd al zo. Als kind kon ik wakker liggen van een tekening die ze had gemaakt van een kale wilgenboom naast een waterput, waar een heks met lange slierterige vingers en haren uit kroop. 'Waar is dit mama?', vroeg ik bezorgd. 'O, dit is in Alkmaar, in Nederland.' We woonden toen nog in Amerika, en ik was blij dat er een oceaan zat tussen mij en het ijzingwekkende Alkmaar.
In haar nieuwste schilderij heeft mijn moeder knipoogjes voor ons verwerkt. Het huis aan de horizon is het huis dat we altijd passeerden op weg naar het strand toen we nog in Noordwijk woonden. Maar haar beste knipoog is de trein voor Pax. Paxie heeft een levenslange (4 jaar durende) obsessie met treinen die hij onmogelijk van mij of zijn vader kan hebben geërfd. Elke dag bouwt hij sporen, maakt hij eindeloze combinaties van zijn locomotieven en wagons, en als hij niet fysiek met zijn treintjes speelt, dan tekent hij ze. Ooit vroeg ik hem waar hij van droomde en hij zei: 'Dat ik een locomotief ben. En als ik dat zeg mama, dan moet ik bijna huilen, want ik vind dat zo mooi.' Snap je? Het is meer dan een hobby.
Rechtsonder in het schilderij van mijn moeder zie je een kersenrode trein uit een tunnel rijden. Maar de tunnel zit in een boomstam, de illusie wekkend dat die boomstam in staat zou zijn een hele tunnel te huisvesten, wat alle natuurkundige regels tart. En dat is nou net het hele punt.
90 procent van de informatie die je hersenen binnenkrijgen is visueel. 90 procent! En jouw brein verwerkt een foto van mijn moeders schilderij 60.000 keer sneller dan de zinnen die ik hier heb geschreven, puur en alleen omdat het beeld is. We zijn gemáákt om te kijken. En wat we zien, maakt uit. Elke dag, terwijl Pax zijn ontbijtje eet, ziet hij het onmogelijke: een trein uit een boomstam, een open uitnodiging om zijn fantasie te cultiveren. Alles kan, schreeuwt het uit, als je het maar verzint. Alleen al daarvoor ben ik mijn moeder eeuwig dankbaar.
En jij? Wat voor visueel snackje gun jij jezelf vandaag? Misschien hang je een mooie postkaart op, naast je spiegel. Of ga je naar Noordwijk, om de zee te zien. Wie weet is het tijd voor een uitbundige foto van jezelf in wolkeloze tijden. Wel je telefoon onderste boven leggen dan hè?
Fijne zondag!
Liefs, Eva
p.s. Vanmiddag ga ik om 16.00 uur koken met Lizzy, ter afsluiting van haar kookexperiment. Ze was het zat om niet voor zichzelf te koken, en heeft dat een maand lang iedere avond gedaan, op weg geholpen door jullie lieve suggesties en recepten en tips. Als je live mee wil kijken dan kan dat via mijn Instagram-pagina en je kan ook alvast een vraag sturen als je dat leuk vindt. Ik zal m'n best doen zoveel mogelijk vragen te beantwoorden.
Discussion about this post
No posts