24. Zwanger
Ik kan het op de tast. Naar beneden, ijskast open, ogen bijna helemaal dichtgeknepen tegen het felle licht en dan die fles prikwater met citroensmaak geroutineerd opendraaien. Ik zet de fles aan mijn lippen en ik drink zoveel als ik kan. De harde bubbels branden in mijn keel en mijn slokken zijn zo groot dat het water bijna weer door m'n neus naar buiten spuit. Tussen de slokken door hap ik naar adem. Natuurlijk doet het pijn, maar het is ook absurd lekker. Ik leun tegen de ijskast deur en zucht van genot. Om het af te leren neem ik nog een mokka crème pijpje: krokant én romig tegelijk. Ineens ben ik obsessed door structuren. Nooit geweten bijvoorbeeld dat sojamelk met chocoladesmaak voelt als vloeibare zijde, zo verfijnd en zalig dat ik erover droom.
Op weg naar boven passeer ik de woonkamer en de dralende geur van een kaars die ik uren geleden heb uitgeblazen. Op de overloop sijpelt de synthetische lavendel van het wc-blokje onder de deur vandaan. Uit de kamer van Pax lonkt de geur van mijn slapende kind: een mengeling van hooi en hout en onschuldige damp op een warm kruintje.
Dit beleef ik allemaal intens en binnen een paar minuten. Terwijl ik slaapdronken ben. Om 03.42 uur in de ochtend! Ik zweer het je: zwanger zijn is een trip.
En soms ook een beetje lijdensweg. De trap op mijn werk is lang en hoog, en als niemand kijkt, houd ik m'n borsten vast op weg naar boven en beneden omdat ze zo'n pijn doen. Misselijkheid spoelt in golven aan, dan weer krachtig, dan weer zeurend op de achtergrond. Ik ben hondsmoe. Regelmatig wordt de zwaartekracht me te veel en eindig ik powernappend op de betonnen vloer met het dunne, niet al te frisse kleed. Ik ben zo moe dat me dat allemaal niets kan schelen. Soms hoor ik de deur openzwaaien en word ik betrapt door een collega. Ze laten me altijd heel lief liggen, ook al weten ze niet beter. Tot afgelopen vrijdag.
'Gaan we vergaderen? Waarom? Waar hebben we dit aan te danken?' Ik heb snoep gekocht, en mergpijpjes, en iedereen rond de grote tafel verzameld om het nieuws feestelijk te brengen. Natuurlijk houd ik het maar een paar minuten vol. Oké, anderhalve minuut. Het was gewoon zo heerlijk om het eindelijk met ze te kunnen delen.
En zo raar tegelijkertijd dat het zo lang niet kon. Mijn collega's en ik brengen meer intense uren met elkaar door op een dag dan met onze families en geliefden, en het belangrijkste dat er in mijn leven speelde, wisten ze niet.
Het doet me denken aan alle andere keren in mijn leven dat ik bezig was te verbergen wat er in mijn lichaam speelde. De jaren dat ik doodsbang was dat iemand zou merken dat ik ongesteld was. De wijde broeken, de donkere broeken, de bochten waar ik me in heb gewrongen om een tampon stiekem in mijn broekzak te krijgen om mee naar de wc te smokkelen! Ik denk aan alle keren dat hormonen mijn dag kleurden, dat ze me extra gevoelig maakten voor het verdriet van anderen, voor beelden van kinderen, voor melancholie. Hoe hard ik alle zeilen bij moest zetten om dat te onderdrukken, beheersbaar en uitzendbaar te maken. Ik denk aan mijn eerste zwangerschap, toen ik van de daken wilde schreeuwen dat er een baby in me leefde, en het niet kon – en nu weer. Ik denk aan alle avonden dat ik m'n best deed om mijn groeiende buik in te houden, te verbergen dat mijn jasjes niet meer dichtgingen, dat ik pretendeerde niet moe te zijn. Ik denk aan alles wat vrouwen nog meer verbergen: de miskramen, de onvruchtbaarheid, de pijn van kwalen als endometriose, de overgang. Het normale leven zeg maar.
Misschien krijg ik nu wel een dochter en groeit zij op in een wereld waar het normaler wordt om het normale leven niet meer te verstoppen.
Liefs, Eva
p.s. Voor alle lieve lezers die het was opgevallen dat mijn nieuwsbrief er twee weken niet was: het spijt me! Mijn man en kind waren ziek, en ik redde het allemaal niet naast mijn werk. Het zal vast nog wel een keertje gebeuren, maar nu zijn we er weer. Fijne zondag!
