Ik wilde jullie schrijven over de hypnotiserende kracht van handgemaakte ravioli, van die luchtige kussentjes vol ricotta en liefde. Springkussentjes voor een goed gemoed op deze zondagochtend, maar ineens voelde dat als iets voor een andere zondag.
Mijn talkshow is nu anderhalve maand onderweg en inmiddels heb ik alweer best veel gasten ontvangen die bedreigd worden, of in het verleden bedreigd zijn. Zo'n exclusieve club is dat helaas niet meer in Nederland, het zijn er inmiddels best veel. Je hoeft er niet altijd veel voor te doen. Gewoon je mening ventileren of je werk uitvoeren is aanleiding genoeg voor anderen om grenzeloos en bandeloos idioot te doen.
De mensen die ik ken die bedreigd worden, klagen er nooit over tegen mij, maar ik weet om wie het gaat en het blijft me elke keer verbijsteren. In mijn hoofd blijf ik rondjes draaien met dezelfde vragen: door wat voor mensen zijn bedreigers opgevoed? Wat leren bedreigers aan hun eigen kinderen? Hoe word je zo kansloos?
Zo langzamerhand ben ik tot de conclusie gekomen dat er niks anders op zit dan mogelijkheid om online anoniem te reageren af te schaffen. Ik ben heel benieuwd wie een ander nog met de dood durft te bedreigen als je voor- en achternaam er standaard bij vermeld staan, en de hele gemeenschap inclusief je werkgever, ouders, partner, toekomstige partner en buren kunnen lezen wat voor ploert je bent. Een heel leger aan toetsenbordridders zou opgaan in rook. Ook voor een overbezet justitieel apparaat een zalig vooruitzicht.
Maar dan denk ik aan alle mensen in Iran die stelselmatig met de dood worden bedreigd door hun eigen overheid. Die hun moeder, dochter of zus, ieder moment kunnen verliezen vanwege krankzinnige ideeën, en dan besef ik dat anoniem posten op internet hun enige uitweg is. Voor hen dé manier om ons allemaal te laten zien hoe ze vermoord worden – en waarom. Hún vrijheidsstrijd is belangrijker.
Volgende keer, of een andere keer: handgemaakte ravioli en mindfulness en misschien ook wat pompoenen.
Ik hoop dat je een heerlijke zondag hebt. Dat je voelt hoe vrij wij hier zijn.
Liefs,
Eva
Discussion about this post
No posts