Ten eerste: voor iedereen die mij de afgelopen dagen beterschap heeft gewenst, dank je wel. Ik zie dat allemaal en elke keer denk ik: wat lief dat je de moeite neemt om mij dat te schrijven, ook al hebben we elkaar misschien nooit in het echt ontmoet.
Dat had ik trouwens laatst ook, toen ik jullie vroeg wat jullie op zondag gingen doen. Het lezen van al jullie antwoorden voelde zo… lekker. Zo geruststellend. Ik weet niet precies hoe dat komt, maar het was bijna een meditatieve ervaring, alsof ik er zen en tegelijk een mini-klein beetje high van werd. Heel veel nieuwsbrieflezers gingen wandelen in het bos, al dan niet met hond, of boekjes lezen in de zon. Maar er was ook iemand die laatste dierbare momenten met haar zieke schoonmoeder zou doorbrengen, iemand die de ramen ging zemen, een lezer die hartige broodjes én cake zou bakken met haar dochters en iemand die paddenstoelen ging fotograferen. Ik las dat allemaal achter elkaar en voelde zo’n diepe zondagsensatie dus ook daarvoor: dank.
Deze week hebben veel mensen – vrienden en vreemden – mij twee vragen gesteld: hoe gaat het met je? En, met stip op 1: wat had jij gedaan als jij er had gezeten toen die gast zich aan je tafel vastlijmde? Over het antwoord heb ik natuurlijk lang kunnen mijmeren, liggend in bed, koortsig en zwelgend in talkshow-FOMO, en om radicaal eerlijk te zijn: ik heb geen idee wat ik had gedaan. Want dat is de crux van livetelevisie: je kunt nooit voorspellen wat er gaat gebeuren, zelfs bij jezelf niet.
Ik lag eigenlijk al in bed toen de klimaatactivist op dinsdagavond de dunne lijm uit zijn binnenzak pakte. Mijn telefoon lag omgekeerd op het nachtkastje, maar door het geweld waarmee werd geappt, sijpelde het licht toch door naar mijn halfgesloten ogen. 'Je moet nu kijken!', 'HOLY SHIT' en 'Kijk je?!?!?!?!', en zat ineens rechtop in bed. Ik ben naar beneden geslopen en heb al append met de redactie de uitzending ietwat vertraagd teruggekeken. Beau bleef bewonderenswaardig kalm, hij deed het goed. Was ik zo kalm gebleven? Wat had ík gezegd? Nogmaals: we zullen het nooit weten.
Livetelevisie doet namelijk wonderlijke dingen met een mens; je wordt extra alert, extra bang, extra scherp. Je kan eindeloos stijgen en ook keihard vallen, het is onomkeerbaar en tegelijkertijd kan niemand je verkeerd citeren, je woorden verdraaien of je nuances eruit knippen, zoals in een programma dat gemonteerd wordt. En: je hoofd spreekt boekdelen, ook dat. De non-verbale communicatie is soms – vaak – krachtiger dan alles wat er aan tafel wordt gezegd. Maar, dag in dag uit livetelevisie maken kan je ook wel een beetje gejaagd maken… en een beetje ongeduldig voor de traagheid van het echte leven.
Daar had ik deze week juist weer alle tijd en, lamgeslagen door corona, rust voor in mijn lijf. Ik heb veel gelegen of schuin gehangen, ik ben aan vier boeken tegelijk begonnen – hele goede trouwens, waar ik jullie binnenkort meer over zal vertellen – en ik heb vooral meer tijd kunnen doorbrengen met mijn Pax. Zo hebben we samen een spinnenweb in aanbouw geobserveerd die aan onze keukendeur hangt. Over meditatief gesproken: als je lang genoeg, onafgebroken kijkt naar het flinterdunne rag dat uit het kontje van zo'n ijverige spin komt, ga je vanzelf een beetje trippen.
Met evenveel aandacht hebben we ook de nieuwste videoclip van Taylor Swift samen bekeken. Bejeweled is Assepoester voor volwassenen, met heel veel diamanten en glinsteringen en rode lipjes. Taylor als burlesque-danseres in een huizenhoog martiniglas en Pax keek volledig gebiologeerd en zei: ‘Mama… mama, ik kan niet stoppen met kijken’.
Gelukkig hoefde dat ook niet. Het was 15.23 uur 's middags en ik zat in mijn badjas aan de keukentafel en hoefde nergens heen. We hebben nog zeven keer gekeken en toen gingen we weer wat met treinen doen.
Ik wens je een heerlijke zondag, met een vleugje Taylor-magie.
Discussion about this post
No posts