Nr. 18 Mijn onsamenhangende ontboezemingen, citaten en voornemens

1 januari 2023

Hi, goedemorgen! Welkom in 2023!!

Ik blader door een klein vierkant boekje met een nostalgisch voorkantje en idem titel: Zonnige Uurtjes. Wat er ook nog gebeurde: nieuwe vertellingen van oom. Ik laat de woorden over m'n tong rollen, maar ze roepen alleen maar meer vragen op. Op de kaft staat ook een tekening van twee kinderen die netjes aangekleed met een kroontje op hun hoofd aan een tafeltje hangen. Ze kijken naar een glazen stolp met daarin... tja, wat is het eigenlijk? Het lijkt op een berg zand met een kers erop. Hoe dan ook: verwarring alom, want de titel noch de illustratie op de voorkant maken duidelijk wat voor boekje nu voor me ligt.

Ik blader erdoorheen en ontdek al snel dat er van beide kanten – voorin en achterin – naar het midden toe is geschreven. Achterin staan mysterieuze tabellen. Handgemaakt, niet geheel recht, en boven de kolommen staan semi-cryptische omschrijvingen: vitamine C, The Economist, lopen, niks kopen! Bonen. Op sommige plekken staan er kruisjes in de kolommen, blijkbaar op de plekken waar een opdracht is uitgevoerd. Maar op enkele kruisjes na, lijkt de constructie grotendeels ongebruikt. De boel oogt verlaten.

Ik blader door en vind een heel stuk over desillusionair denken. Dan weer een citaat van Daphne du Maurier, over geur en hoe heerlijk het zou zijn als je een herinnering in een flesje kon stoppen. Dat je die zou kunnen openen en eraan ruiken en je leven opnieuw beleven.

En dan verderop dit: 'Een van de belangrijkste dingen die je kunt leren van een openbaring is: dat we uit onszelf geplaatst kunnen worden'. Tussen haakjes staat erachter: (inspiratie Iris Murdoch). En: 'Een openbaring (een berg beklimmen en de top zien) is voedsel voor de ziel. Als je uit jezelf geplaatst kan worden, kun je zien wat echt belangrijk is'.

Ik blader verder: 'micro-tragedies' staat er bovenaan een bladzijde gekrabbeld, met daarachter: (Dolly). Dat moet schrijver Dolly Alderton zijn! Micro-tragedies. Lekker woordje hoor, die ga ik gebruiken. Op de volgende bladzijde staat er ineens in hoofdletters: BLACK FLAMINGO a poem for wed

En dan niks. Midden in een woord gestopt met schrijven. Terwijl iets plechtig werd opgeschreven, dat zie ik aan het feit dat het onderstreept is, en dat er netjes is geschreven. Wat zou er in godsnaam gebeurd kunnen zijn, dat je het woord Wednesday niet eens even af kunt schrijven? Achterin zie ik weer meer persoonlijke noten staan, alsof die daar moeten blijven, alsof ze geen plek vooraan verdienen. Onder het kopje: '10 januari 2022. Welkom terug! Weer. Nog steeds aan het leren. Gaat goed! Nieuw in het assortiment: elk jaar een paar procent beter is toch echt wel goed. Vooruitgang!'.

Ik zucht diep en ik moet ook wel lachen. Dit rare boekje is natuurlijk mijn aantekeningenboek, mijn dagboekje, mijn inspiratieboekje en mijn hoopboekje in één. Ik kocht het ooit drie jaar geleden bij mijn lieve kapper Floor. (Ik weet het: je verwacht geen notitieboekjes bij de kapper, maar dit is echt waar.) Ik kocht er zelfs meerdere omdat ik ze zo leuk vond: lege notitieboekjes met oude, anonieme kaftjes, die lijken op romans die je op een rommelmarkt vindt. Perfect voor mij dus, want een leven lang schaam ik me voor de onsamenhangende, over-optimistische teksten en citaten en voornemens en ontboezemingen die ik in opwellingen aan het papier toevertrouw.

Ik heb zo'n mateloze bewondering voor mensen die echte dagboeken durven bij te houden. Die echt durven op te schrijven wat ze denken, en wie ze zijn, en wat ze willen. Wat als iemand ze vindt? Ik verschrompel als ik er alleen al aan denk.

Ineens weet ik wat echt vooruitgang zou zijn. Ik koop een weekagenda, zo'n grote van A4-formaat met een zwarte nep-leren kaft en gouden letters. Het is de agenda van een georganiseerd mens, dat vele afspraken heeft en zich verstandig en standvastig aan de wereld presenteert. Niemand zal ooit vermoeden dat juist daar mijn onsamenhangende inspiraties en optimistisch-tegen-beter-weten-in zielenroerselen in zullen staan. En ik begin voor het eerst voorin met schrijven, vandaag, op 1 januari 2023.

Op naar nieuwe, volle, schaamteloze boekjes!

Liefs,
Eva

p.s. Ik heb zulke lieve persoonlijke reacties gekregen op mijn vorige nieuwsbrief, over de verhalen die we over onszelf vertellen en waarom de woorden die we kiezen belangrijk zijn. Deze trof me recht in het hart.
Dank je wel Bolletje, voor het delen.

Lieve Eva,

5 maanden geleden is mijn man overleden. Ik ben verdrietig, natuurlijk. Maar als ik niet verdrietig genoeg ben, ben ik bang dat ik niet genoeg van hem heb gehouden. Verder ben ik standaard bang dat ik niet genoeg ben als moeder, oma, poezenvrouwtje, vriendin. En toen las ik jouw bericht. En weet je, ik ben best in orde! Dank je wel.

Bolletje Wol