Nr. 19 Hoe je de tijd oprekt met garnalenkroketten

8 januari 2023

Goedemorgen garnalenkroket,

Ik hoop niet dat je beledigd bent. Misschien loopt het water je nu in de mond en denk je: is het oké om te ontbijten met garnalenkroketten? Het antwoord hier uit Abcoude is een volmondige ja, maar dat is niet waarom ik je zo noem. Daar kom ik zo op.

Als je elke avond van de week een live uitzending maakt, ben je onherroepelijk (altijd) met tijd bezig. Hoeveel uur hebben we nog om de perfecte gast voor vanavond te regelen? Hoelang kan ik met Pax spelen en de was ophangen en aan mijn boek schrijven voordat ik naar de redactie ga? Een tekst herschrijven in anderhalve minuut voordat we live gaan? Tuurlijk! En iedere avond weer: aftellen van drie naar nul, de seconden voordat we op zender zijn. Ik zie die cijfers boven de camera rood oplichten, vroeger zelfs in mijn dromen.

En omdat elke dag zo'n duidelijk ankerpunt heeft – de uitzending – en elke minuut richting die uitzending voortbeweegt, schieten de dagen van een talkshowweek vaak zo voorbij. Wat nooit saai is, maar ja: het is wel je leven die in sneltreinvaart aan je voorbijraast. Inmiddels heb ik geleerd hoe ik de tijd zijwaarts een beetje op kan rekken, zodat het ietsjes langer lijkt te duren. En dat is: even heel ergens anders zijn.

Dus vlak voordat het seizoen begon, wilde ik de jongens verrassen met een beetje opgerekte tijd samen. Ik wilde ze meenemen naar België, naar het strand, om garnalenkroketten te eten en uit te waaien. Na lang zoeken vond ik een hotel dicht bij het strand dat nog een kamer over had. Ik zocht de plaats delict uit voor de kroketten – reserveren niet nodig als je plaats wilde nemen op het overdekte terras – en ik kondigde dit mini-uitje aan met veel zelfingenomen bombarie. Kijk mij eens een leuke moeder en vrouw zijn!!! Ik liep te emmeren over hoe goddelijk de gefrituurde peterselie wel niet is (die bij de garnalenkroketten wordt geserveerd) en pakte onze tandenborstels zorgvuldig in.

Op de dag van vertrek was het noodweer. De hele weg naar België, drie uur lang, heeft het onafgebroken geregend. 'Hoe is het weer daar eigenlijk?', vroeg Dex zonder cynisme. Ik durfde niet eens te kijken, want ik wist het antwoord al. Met iemand van 4 jaar naar een kustplaats waar noodweer is, en dan in een hotel opgesloten zitten: wie bedenkt het?!

Toen we aankwamen bij het gezellige hotel dat veel weg had van een Zwitserse chalet, voelde ik me al iets beter. Het zou sowieso knus worden, en de grootste verrassing was dat ik de mooiste kamer had gereserveerd. We werden hartelijk onthaald. 'Maar u komt niet voor vandaag toch?', vraagt de zachtaardige hotelmedewerker. Ik begreep niet wat er gezegd werd totdat hij ons in de computer liet zien dat ik op 30 januari had gereserveerd in plaats van 30 december.

Toen schaamde ik me. Ik sta thuis al niet bekend als de allerbeste planner, en dan nu mijn man en kind door weer en wind naar een verzopen dorp gesleept om vervolgens geen slaapplek te hebben geregeld... Ik smeek de man van het hotel of hij iets anders heeft. 'Er is nog één kamer is over, maar het is een heel klein kamertje. Uw man zal niet rechtop kunnen staan onder de douche', zegt hij, al wijzend naar de rijzige Dex naast me. Ik geef veel te enthousiast akkoord zonder echt opzij te kijken of Dex het goed vindt.

En natuurlijk, het is allemaal brak en gaar en ik baal van mezelf, maar ik zweer het je: de garnalenkroketten maken alles goed. Want de brasserie waar je die zonder reservering kan eten is precies zoals ik hoopte: stampvol Belgen en hun kinderen die voor precies hetzelfde komen als wij, en de kroketten komen dampend heet, handgedraaid, krokant en boterzacht in sneltreinvaart opgediend. Als we daarna – natgeregend – op de zompige boulevard ook nog een wafel (suikerranden tot lichtbruine perfectie aangeschroeid) met een bolletje vanille-ijs en gezoete slagroom eten, zijn Pax en Dexter in extase. Die 24 uur dat we daar waren, die leken wel een week te duren. Missie geslaagd.

Weet jij ook iets leuks, een plek waar je heen kan om de tijd een beetje op te rekken? Waar het net een beetje anders is dan thuis? Het hoeft niet spectaculair of ver weg te zijn.
Ik verzamel tips, dus laat het me alsjeblieft weten!

Liefs,
Eva

p.s. Het was zo lekker dat ik niet in staat was hier een smakelijkere foto van te maken.