Nr. 20 Een fontein van tranen

15 januari 2023

Goedemorgen lieve lezer,

Het is muisstil als ik 's nachts thuiskom na de talkshow. De jongens slapen natuurlijk, de katten kijken me glazig aan. Ik maak een kruikje en op de bank lees ik verder in het boek van Mischa Blok, het ongelofelijke verhaal van haar leven. Hoe ze altijd heeft gedacht dat ze te vondeling was gelegd, en hoe ze erachter kwam dat dat een leugen was. Het was haar eigen vader die haar naar een weeshuis bracht toen ze 2 jaar oud was. Samen met de nieuwe vrouw op wie hij verliefd was geworden, die zwanger was van zijn volgende kind. Ze lieten Mischa samen achter in het weeshuis, bij wildvreemden. Een peutertje dat zoveel begrijpt, dat een beetje praat, van wie je het kleine, warme handje kan vasthouden. Een peutertje dat voorkeuren heeft, en humor; een heel mens. Mischa's moeder wist van niets. In mijn muisstille woonkamer rollen de tranen over mijn wangen. Hoe kan een vader zoiets doen?

Ik ben alleen, dus ik doe niks om de tranen te bedwingen. Ik hoop dat als ik ze nu laat lopen, ze me niet zullen overvallen als Mischa over twee dagen te gast is in mijn talkshow. Loze hoop natuurlijk. Ik ben altijd al een huiler geweest, een natte vaatdoek, een schier eindeloze fontein van tranen die aan gaat bij het leed van een ander, of van een diertje.

Sinds ik moeder ben geworden van Pax, ligt het allemaal nog veel meer aan de oppervlakte. Ik weet zeker dat ik het van mijn vader heb... maar ook echt van mijn moeder. Dubbel belast met zichtbare gevoelens! Ik vind dat nooit erg, behalve in mijn talkshow, want daar draait het nooit om mij en mijn gevoelens, maar juist om de verhalen van andere mensen. In dit geval van Mischa.

Mijn redacteur Remmelt en ik bereiden het gesprek zo goed mogelijk voor. Ik probeer niet te veel na te denken over wat ik doe: een ander mens vragen om het verhaal van haar leven – haar grootste pijn, haar zoektocht, haar vreugde – in veertien minuten met mij te bespreken. Ik heb maar één taak: het zo makkelijk mogelijk maken voor haar om te vertellen, binnen de knellende beperking van de tijd die we hebben. Ik mag geen fouten maken. Bij live televisie is er nooit een herkansing.

Mischa is een begenadigd verteller, warm en toegankelijk. Ze vertelt hoe ze op zoek ging naar haar moeder, een laatste, ultieme poging om te ontdekken wat het échte verhaal van haar leven is. Haar strijdlust wordt beloond en het lukt: ze wordt herenigd met haar moeder. Dat moment is gefilmd en ik zie die beelden voor het eerst in de middag in de montageset op de redactie. Het grijpt me naar de keel.

Die avond, bij de repetitie in de studio, zie ik ze opnieuw. Ze hebben niets aan kracht verloren. Weer voel ik de handen van ontroering om mijn keel. Ik zie dat het mijn collega's ook raakt.

Ik besluit om mijn enige hulplijn in te zetten. Ik vraag Thea, mijn eindredacteur van die avond, of ze aan het begin van het filmpje iets tegen me wil zeggen in mijn oor, zodat ik niet opga in de beelden en het geluid van een huilende Mischa en haar moeder.

Die avond, tijdens de uitzending, worden de beelden van de hereniging van Mischa met haar moeder overal op grote schermen geprojecteerd. Ik kan moeilijk uitleggen hoeveel indrukwekkender dat is dan op een gewoon scherm. Thea fluistert lief iets kleins in mijn oor, precies zoals we hebben afgesproken, maar ik kijk naar een moeder van wie de 1,5 jaar oude baby 46 jaar geleden werd afgepakt, en die ze voor het eerst in al die tijd weer kan vasthouden.

Daar zal ik nooit tegen opgewassen zijn – en dat wil ik ook niet. Als ik die avond thuiskom, is het muisstil. De jongens slapen natuurlijk. De katten kijken me glazig aan. Ik krul mezelf op op de bank en voor het eerst speel ik het gesprek met Mischa opnieuw af in mijn hoofd. Ik heb de mooiste baan die er bestaat.

Ik wens je een heerlijke zondag en wie weet een paar hete traantjes van geluk!

Mischa en haar moeder eindelijk herenigd