Nr. 21 Een smoothiemaker zijn

22 januari 2023

Goedemorgen,

Tussen alle sombere nieuws in de krant, stuit ik een vrolijk berichtje van Paulien Cornelisse over 'de kloof' in Nederland. Niet de kloof die je denkt, maar 'de kloof tussen mensen die het maken van smoothies zien als een realistische bezigheid, en zij die denken, ja doei, ik ben daar gek'.

Ik snap dat wel. Ik wil ook altijd een smoothiemaker zijn. Een smoothiemaker is iemand die altijd handzame porties bevroren fruit in de vriezer heeft; een vriezer waarvan ze precies weet wat erin zit. Een smoothiemaker is iemand die er aangekleed uitziet in een yogabroek. Een smoothiemaker weet dat 'een handjevol noten' niet hetzelfde is als knuistenvol. Een smoothiemaker heeft een agenda die leesbaar is, zweet alleen in de sportschool, en vergeet geen verjaardagen.

Ik maak smoothies niet omdat ze gezond zijn maar omdat ik high word van de gedachte dat ik ooit een smoothiemaker zou kunnen zijn. Ik heb inmiddels zoveel zelfhulpboeken verstouwd, dat ik weet dat je niet opeens wakker wordt als smoothiemaker alleen omdat je dat toevallig wil. Je moet eerst bedenken wat voor soort iemand je wil zijn, en er dan ook naar gaan handelen. Dat laatste doe ik niet, maar ik ben ook een rasoptimist dus hoop ik toch elke dag weer dat ik – bij leven – gereïncarneerd zal worden als smoothiemaker. Het is eindeloze loop waar ik niet uit kom, maar die prima werkt voor mij.

En zo werkt het ook met mijn breintje: ik lees iets, in dit geval Paulien, een gedachtezaadje wordt geplant, en niet veel later... stond ik toch maar mooi een smoothie te maken. Ananas, spinazie, munt en limoen – en een sloot romige kokosdrink. Ik laat de spinazieblaadjes één voor één in de kolkende massa vallen en observeer hoe het sap in mijn blender steeds donkerder van kleur wordt. Dit voelt beter dan mediteren. Nog heel even en ik trek een yogabroek aan! Ik schenk de smoothie uit in vijf glazen, want ja, ik heb niet echt op de verhoudingen gelet. Maar ik ben alleen thuis, dus vijf glazen is best wel veel.

Mindfully koester ik het moment: met één arm leun ik op mijn aanrecht, met de andere klok ik dit goedje weg. Zo weggelopen uit een reclame. En inderdaad, daar is die high weer: ik geloof dat ik zo tjokvol vitaminen en vezels zit dat ik zonder te trainen een marathon zou kunnen lopen.

De deurbel gaat en ik ontwaak uit mijn smoothieroes. De bezorger lacht vriendelijk als hij mij het pakket overhandigt; een boek dat ik weken geleden heb besteld. Ik ben al jaren volwassen, met mijn eigen geld, maar ik blijf het zo luxe en leuk vinden om een boek voor mezelf te kopen en dat vervolgens uit te pakken als het thuis wordt bezorgd.

Voor ik het weet zit ik op de bank verzonken in mijn boek. De tijd dringt, ik moet nog zoveel doen. Nog heel even, denk ik dan. Ik geef de katten te eten en lees de rest van de krant, ik doe de was. Tussendoor bel ik eindeloos met de redactie en ik schrik als ik merk hoe laat het is. Ik ren naar boven om me aan te kleden en als ik mijn spiegelbeeld aankijk, zie ik boven mijn lip een dun groen snorretje. Althans, het is niet groen genoeg. Het lijkt bijna op een echte snor. Ik lijk wel een puberjoch van 15 met wit haar.

De bezorger! Ineens denk ik weer aan hem. Zo deed ik dus open, als een besnorde vrouw. Stralend, want high op mijn smoothie life. Wat gebeurt er nu? Vertellen bezorgers dit aan elkaar in een soort bezorgers-app? 'Ja man, die Eva Jinek heeft dus een snor in het echt, niet normaal'. Deze bezorger komt wel vaker bij ons, misschien moet ik hem erop aanspreken: 'Weet je nog laatst, toen je hier was, en ik een snor had? Dat was dus een smoothie'. Ik zie geen uitweg. K*t-smoothie. Paulien had gelijk.

Fijne zondag!
Liefs, Eva