Nr. 30 Tomaten op Schiphol

30 april 2023

Ik heb niks nodig en ik wil niks kopen maar na al die jaren is het een reisritueel geworden dus loop ik toch naar binnen bij de parfumerie op de luchthaven. Geroutineerd richt ik mijn blik op de schappen. Hoe geconcentreerder ik kijk, des te langer het duurt voordat een verkoper mij aanspreekt. Meestal, maar deze keer werkt het niet. In minder dan 11 seconden is ze bij me.

"Kan ik u ergens mee helpen?"
"Alleen even kijken, dank je wel", zeg ik terwijl ik mijn super-sorry-labradoodle-gezicht op zet.

Toch is het antwoord daarop altijd een zuinig lachje gemengd met een vleugje teleurstelling in de mensheid. Oké, misschien verbeeld ik me dat alleen maar omdat ik me altijd schuldig voel als ik niet onmiddellijk om hulp vraag dan wel iets koop. (Ik voel me overigens ook schuldig als er bijvoorbeeld nog één nootje achterblijft in een zakje dat heb weggegooid. Dan vis ik dat zakje uit de prullenbak en eet dat ene nootje op en dan denk ik hardop: ik laat je niet achter. Ik weet dat dit gestoord is, maar misschien ben ik niet de enige... Toch?)

De verkoper druipt af en ik schuifel verder tussen de schappen en de andere toeristen, de ordinaire geurtjes, de parfums die ik nog uit mijn jeugd ken, de geuren met lege, opportunistische namen als Girls can do anything. Ik fantaseer over een perverse parfumwinkel waar je 'big-op-het-spit-met-appel-in-mond' of 'ruige sauna afterparty' kunt kopen. Gedachteloos pak ik een flesje om aan te ruiken en daar verschijnt ze weer, maar dan veel dichterbij.

"Dat is een prachtig merk, dat u in uw handen heeft," spint ze, "en toevallig hebben ze net zes nieuwe geuren uitgebracht, deze hier." Als in een spelprogramma maakt ze een klein, elegant gebaar naar het schap. "Houdt u meer van bloemig, kruidig of juist citrus?" Ontsnappen kan niet meer. "Kruidig", antwoord ik gelaten. "Goed zo", zegt ze.

Hmmm... Wat een gek antwoord. Ik kijk nogmaals goed naar haar verfijnde gezicht. Ze is ouder dan ik en ze heeft een accent dat ik niet kan plaatsen. Ze spuit de twee kruidige parfums op strookjes papier en legt me uit wat ik ruik. Ze vertelt intens, kijkt in mijn ogen. Het is veel, maar tegelijkertijd wil ik niet dat het stopt.

"Wat is dit", vraag ik haar, wijzend naar een ouderwets-ogend flesje dat naast die nieuwe geuren staat. “Dat is hun oudste geur. Het recept is al sinds de jaren '70 niet veranderd. Maar die kan ik echt niet op een papiertje spuiten hoor, ik moet mijn huid gebruiken.”

Ze spuit de geur royaal over haar handen. "Sluit uw ogen", zegt ze. Zo directief! Ik kan me niet herinneren wanneer een wildvreemde voor het laatst zo tegen mij sprak. Ik twijfel niet en sluit mijn ogen, maar dan raak ik bijna uit balans: mijn buik is zo snel gegroeid dat mijn brein nog niet gewend is aan m'n nieuwe lichaam. Ik plant mijn voeten stevig op de grond en geef me over.

"We zijn in Parijs", zegt ze. "Ik heb een cabrio, leuk he? Ik neem je mee. We gaan lunchen maar dan wel buiten de stad. Kijk, zie je die prachtige velden al? Het gras is net gemaaid, ruik je dat?" Mijn ogen zijn nog steeds gesloten en ineens voel ik haar handen heel dicht bij mijn gezicht. Alles is groen en sprankelend en een beetje bitter.

Ze haalt ze weg en begint weer te vertellen: "We zijn er nog niet, we moeten nog een stukje rijden. Voel je de wind door je haren? Kijk, nu zijn we er, dit is het landhuis waar we gaan eten. We lopen nog even achterom... et voilà, dit is onze tafel in de zon! O kijk, er staat een schaal tomaten. Ze zijn rijp! Ruik je ze ook?" Ik adem diep in en uit en voel hoe mijn warme adem weerkaatst op haar handen. Verdomme... tomaten!

Daar sta ik dan, voor aap, te midden van alle drukte, met mijn bolle buik en mijn ogen dicht, wijdbeens met een absurde glimlach op mijn smoel omdat een klein vrouwtje dat ik niet ken mij Franse tomaten laat ruiken op Schiphol.

Het kan me geen zak schelen dat het een verkooppraatje is. Ik zal nooit stoppen me te verbazen over wat je met een paar woorden allemaal teweeg kan brengen.

Fijne zondag en tot morgen, aan de talkshowtafel!
Eva