Nr. 35 Een handgedraaide traditie

Mijn broer is de Mariah Carey van mijn familie: ieder jaar luidt hij het kerstseizoen in. Dat kan in november zijn, maar als het aan hem ligt ook midden juni. (Ik wilde schrijven ‘medio’ juni omdat ik daar altijd de slappe lach van krijg, heeft iemand anders dit ook? Net als ‘juni-juno’.) Terug naar Jan, mijn broer. Hij is de man die een 365-dagen-per-jaar-non-stop kerstradiozender (dit bestaat) als favoriet in zijn auto heeft geprogrammeerd en er daadwerkelijk naar luistert. Hij heeft ook een eigen kerstplaylist met slechts 8 (!) nummers erop want ‘daarin heb ik de essentie van het kerstgevoel gedestilleerd’. Een van die nummers is van Gloria Estefan. Als ik haar hoor denk ik altijd aan Miami en geoliede dansers maar soit, het is mijn broer.

Nu denk je misschien: wat een gekke broer, of welk nummer is dat ook alweer, of waarom begint die vrouw over kerst terwijl we nog Sinterklaas moeten vieren? Dat snap ik. Het antwoord is: ja, maar echt geestig en ‘Christmas through your eyes’ en omdat mijn broer heel goed heeft begrepen hoe je de tijd maximaal oprekt. Daar heb je twee dingen voor nodig: exact weten wat je te wachten staat en een lange aanloop.

Vorig jaar heb ik bedacht dat ik de tijd kon oprekken en vasthouden met garnalenkroketten. Daar schreef ik jullie over in een eerdere nieuwsbrief, dat ik wilde voorkomen dat de laatste dagen van 2022 zouden verzanden in een brij waar ik me niets van kon herinneren. Dus nam ik Dexter en Pax mee naar België om garnalenkroketten te eten. Dat liep iets anders dan gepland: het regende non-stop – we zaten aan de kust dus non-stop regen is problematisch - en ik had onze hotelkamer een maand later geboekt dan de dag dat we er waren, ook problematisch maar: we hebben de garnalenkroketten gegeten! Dampend, romig, goddelijk. Er lag een berg gefrituurde peterselie naast met een grof gesneden citroen, de tent was stampvol met ouders met kleine kinderen, er was nul Gen-Z in de bediening maar slechts mannen van een zekere leeftijd die onverstoorbaar door het kinderuurtje laveerden en veel micro-honden want Belgen hébben alleen maar micro-honden. Ik kan het tot in detail navertellen en dat was nou precies de bedoeling. Ik weet namelijk ook nog dat de piepkleine reservekamer op zolder waar we alsnog terecht konden naar radiator rook, dat er in de ontbijtzaal door iedereen werd gefluisterd alsof het een kerk was en dat we op de parkeerplaats van de supermarkt een man zagen die kistjes vol oesters in zijn achterbak propte alsof het oude kranten waren, en dat ik dacht: alleen in België. Kortom, een hersenbom vol nieuwe impulsen en als je nu zegt: ‘goh Eef, wat deed jij op 30 december 2022?’ dan kan ik dat zo voor je oplepelen. Niks vormeloze brij!

Dus dit jaar gaan we weer, alleen laat ik Dex het hotel boeken want dat kan ik blijkbaar niet en deze keer hebben we baby Salo bij ons. Voor haar komt de garnalenkroketten-traditie nog te vroeg maar Pax ben ik al een paar weken lekker aan het maken met het vooruitzicht. Zo toon ik hem telkens foto’s van de handgedraaide garnalenkroketten. Ik heb daar meerdere portretten van gemaakt omdat ik inderdaad zo’n type ben dat eten fotografeert om er later - ’s nachts - naar te kunnen kijken. En ik zal je zeggen: de handgedraaide garnalenkroket is geen beauty. Welke hoek je ook pakt, die lijkt eerder op iets wat al een keer ís gegeten, dan iets wat nog gegeten moet worden. Maar inhoud boven vorm is ook weleens verfrissend.

En zo rek ik de lol zo ver mogelijk op met iets kleins als een kroketje, en glippen de dagen aan het einde van het jaar niet weg als zand in mijn vuist. Ik kan niet wachten... of juist wel.

Liefs, Eva

PS. Als je een eigen ‘garnalenkroket’ hebt – een kleine of grote traditie - waarmee je de tijd oprekt, dan hoor ik dat heel graag. Je kunt me dat hieronder laten weten. Ik kijk ernaar uit!