Nr. 33 Nooit ergens klaar voor
Ik sta in de coulissen, net om het hoekje en uit het zicht van de mensen die in het publiek zitten bij het programma Khalid & Sophie. Op deze plek is het donker en kan ik de uitzending niet zien, maar ik hoor alles. Ik bevind me precies op de scheidslijn tussen de warme gloed van de uitgelichte studio en de werkelijkheid daarachter: een koude betonnen vloer, kilometers kabels en mensen met rubberen zolen zodat je ze niet hoort lopen tijdens de uitzending. Dit is een van mijn favoriete plekken op aarde, de plek waar die twee werelden botsen: je ziet de magie van live televisie en tegelijkertijd de achterkant van het breiwerkje. Deze plek bestaat ook alleen maar zo lang een uitzending duurt. Als de camera’s uitgaan en de tl-lichten aan is er weinig meer dan een flinterdun decor en de dikke laag make-up op je eigen gezicht.
Maar voorlopig is de magie nog volop gaande: een opnameleider staat recht voor me om ervoor te zorgen dat ik niet per ongeluk te vroeg de studiovloer op loop. Pas als mijn naam in de uitzending wordt genoemd, mag bekend worden dat ik de winnaar ben van de Sonja Barend Award 2023. Ik ben thuis opgemaakt, en bij de studio afgezet toen de uitzending allang liep. Alles om de verrassing vers te houden. Die is plotseling nabij: ik hoor aan Khalid dat hij toewerkt naar de aankondiging, dat het een kwestie is van minuten. Ineens begint mijn hart als een malle te bonzen. Ik voel het bloed naar mijn hoofd razen. Absurde vrouw, denk ik bij mezelf. Je bent al 15 jaar op tv, en dan nog knalrood worden!
Misschien is het ook omdat dit de eerste keer is dat ik ergens ben zonder mijn nieuwe baby.
De afgelopen zes weken leefde ik met haar op een andere planeet. Een planeet waar iedereen in badjas loopt, waar alles naar babyhoofd ruikt, waar niemand in volzinnen praat. De afgelopen weken bracht ik door op de bank met haar miniatuur mondje aan mijn tepel en The Kardashians op tv. Ineens ben ik hier en heb ik echte kleren aan. Ineens moet ik weer in volzinnen praten. Ineens weet ik het: ik ben er niet klaar voor.
Ik grijp de opnameleider die voor mij staat bij haar schouders: ‘Waar moet ik nou heen zometeen?’ fluister ik in haar oor. Ik ken deze studio niet en heb geen idee hoe ver ik moet lopen op de hakken die ik al maanden niet heb aangehad. ‘Naar Sonja toe,’ zegt ze zalvend, ‘dan neem je de prijs in ontvangst, dan rechts achter Khalid langs en dan ga je aan zijn rechterhand zitten.’
Ik worstel met deze informatie, maar ik zeg niks. Althans niet tegen haar. In mijn hoofd is het bovendien al heel druk. Ik oefen met het inhouden van mijn buik, terwijl ik weet dat ik pudding ben in een veel te strakke broek, en tegelijkertijd zoek ik het hogerop met diepe mindfulness omdat ik geen seconde van deze heerlijke ervaring wil missen omdat ik probeer te vergeten dat ik pudding ben. Godzijdank hoor ik Sonja mijn naam noemen, gevolgd door applaus, waardoor ik helemaal nergens meer aan kan denken.
Ik val niet, en ook nergens vanaf. Ik kom recht bij Sonja uit en omhels haar niet te hard – denk ik. De minuten die ik in de uitzending ben, vliegen vrolijk voorbij.
Meteen na de uitzending mag ik met Sonja op de foto voor de cover van de VARA-gids. ‘Dichter bij elkaar,’ zegt de fotograaf. ‘Nog dichter! Ja, heel goed. Ok, en dan nu elkaar aankijken...’ Weer krijg ik het heel warm. Maar Sonja kijkt me recht in mijn ogen aan, lachend. O alsjeblieft laat me lekker ruiken! Als we daarna uit eten gaan, mag ik naast Sonja zitten. Terwijl ze praat denk ik: zo wil ik ook zijn. Slim, en geestig, heel elegant. De tafel hangt aan haar lippen.
Pas als ik weer thuis ben – hakken uit, badjas aan, baby aan mijn borst - zie ik het filmpje dat mijn schoonouders die avond hebben gestuurd. Mijn zoon Pax hebben ze laten opblijven zodat hij ook de uitzending kon zien. In zijn pyjamaatje staat hij voor de televisie en als ik in beeld kom, kust hij het scherm, keer op keer.
Ik was er misschien niet klaar voor, maar dat ben ik eigenlijk nooit. Niet toen ik het interview deed dat deze prijs won, niet vanavond toen ik de prijs kreeg. En ik realiseer me voor het eerst echt dat dat helemaal niet hoeft.
Liefs, Eva
PS Als je nieuwsgierig bent naar het interview waarmee ik de Sonja Barend Award 2023 heb gewonnen, dan kun je die terugkijken via deze link: https://www.rtlnieuws.nl/economie/archief/video/5409964/van-gestel-over-mondkapjesdeal-we-hadden-het-beter-moeten-uitleggen.
En volgende week staat er een interview met mij in de VARA-gids, samen met het juryrapport van de prijs en natuurlijk ook de foto’s waarvoor ik heel dicht bij Sonja mocht staan.
Beste Eva, je hebt geen idee hoe sterkend het voor de lezer is dit te lezen. De manier waarop jij zoals Sonja Barend wilt zijn, zo wil deze generatie (ik ben 20) jou zijn (in Paagman in de Fred heb ik je ooit voor levensadvies voor 20-jarigen gevraagd, maar ik verwacht niet dat je dat nog weet)! Lezen dat jij soms ook twijfelt of je ergens klaar voor bent, en vooral de laatste zin ‘ik realiseer me voor het eerst echt dat dat niet hoeft’ gaf op een bepaalde manier rust. Dank voor je openhartigheid, dank voor je menselijkheid - ik waardeer deze zondagse post enorm!
Gefeliciteerd met je prijs dik verdiend. En wat mooi dat Sonja je die prijs overhandigd heeft. Vroeger ging ik vaak naar haar uitzendingen gewoon omdat ze zo goed is/was. Nu zie ik dat bij jou.