Nr. 34 Miniatuurtje

Op vrijdagavond om kwart over negen heb ik er ineens genoeg van, dat binnen zitten. Ik kan me namelijk niet herinneren of ik die dag voor het laatst naar buiten ben geweest of de dag daarvoor. Of misschien was het wel dinsdag... Ik heb een pasgeboren baby die elke drie uur aan de borst ligt en ook nog een deadline voor mijn tweede boek: alleen beton zou mijn actieradius nog kleiner kunnen maken. Dus trek ik de regenjas van mijn man aan en ga wandelen in het dorp.

Het is nat en donker en niet al te koud, de straten glimmen en overal hangt de geur van open haard. Als ik het grootste restaurant van ons dorp passeer, zie ik hoe vol dat zit: iedere tafel is bezet, iedereen is sprankelend, opgemaakt, slank en aan het lachen. In de weerspiegeling zie ik mezelf: wit haar, wit hoofd, een te grote regenjas met mouwen die over mijn handen hangen waardoor ik op een enge kleuter lijk. Voor een fractie van een seconde denk ik: daarbinnen waar er gelachen en gedronken wordt, daar zou ik ook wel willen zijn.

Het verrast me want de laatste keer dat ik FOMO had was 27 jaar geleden. Mijn hele eindexamenklas ging naar Salou en daar zou ik een kamer delen met een vriendinnetje, maar op het laatste moment besloot zij toch met een ander meisje op een kamer te gaan. Verpletterend vond ik dat toen. Totdat we in Salou waren en het toch nog gewoon leuk werd. En ranzig en verschrikkelijk in gelijke mate want ja, Salou.

Sindsdien heb ik nooit meer het gevoel gehad dat ik iets Vreselijk Belangrijks miste, of dat ik echt ergens bij moest zijn. Ik ben maar een halfvolle extravert: als ik werk, ga ik naar de studio, dos ik me uit, maak veel geluid en probeer zoveel mogelijk mensen te vermaken. Daarna ga ik naar huis, schrob ik dat er allemaal weer af en verander ik in een kluizenaar die naar boven rent als een bezorger aanbelt.

Om mezelf op te beuren, laat ik het restaurant links liggen en wandel ik verder naar de supermarkt, daar knap ik altijd van op. Omdat ik alleen ben en de winkel bijna leeg is hoef ik me niet te haasten. Ik bekijk alle douchegels, scan de ijsafdeling op zoek naar nieuwigheden, de kaarsen, de seizoensdingetjes zoals appeltaartkruidnoten: dat werk. Alleen als je ’s avonds gaat, hoor je de muziek die ze in winkel draaien. Ik sta bij het kattenvoer op het moment dat ik een klassieker probeer te vangen met Shazam. De eerste keer lukt het niet omdat de muziek net te zacht staat. Ik strek mijn arm omhoog richting de onzichtbare boxen in het plafond want er is toch niemand. Totdat ik me omdraai en een dorpsgenoot me aanstaart, een man van mijn leeftijd. Ik probeer mij door zijn ogen te zien: natgeregende tv- vrouw wanhopig op zoek naar 20 jaar oude hits in de Albert Heijn op vrijdagavond.

Uiteindelijk koop ik een tijdschrift en een notenreep bij de kassa. Terwijl ik weer de regen in loop op weg naar huis realiseer ik me hoe leuk ik dit uitje vond. En dus hoe klein mijn wereld is geworden. Het is goed zo. Ik heb altijd een zwak gehad voor het kleine, voor miniaturen.

Nu ligt er eentje in mijn armen. Ik buig nog meer voorover om haar te kunnen observeren terwijl ze slaapt. Ik zie de adertjes onder haar huid bij haar slaap. De kin van haar vader - even groot als mijn vingertopje. Haar hand lijkt op een zeester en haar nageltjes zijn zo klein dat ik mijn leesbril erbij moet pakken om ze goed te kunnen zien. Mijn leesbril! In het jaar dat ik weer een baby kreeg, kreeg ik ook een leesbril.

Zolang ik leef, houd ik van miniaturen maar ik kon nooit echt onder woorden brengen wat het precies is dat mij zo aantrekt. Nu ik door de borstvoeding zoveel uur achter elkaar op de bank doorbreng, weet ik het eindelijk. Een miniatuur kun je niet even snel bekijken. Je kunt er niet bij praten, druk gesticuleren of rondlopen. Zoiets kleins dwingt je om stil te staan want pas in rust en stilte kun je alle details waarnemen. Dan zie je pas wat je hebt.

Wie of wat wordt jouw miniatuur op deze zondag?

Liefs, Eva